Kiedyś przejmowałam się dosłownie wszystkim, a opinia innych niemalże zabijała mnie. Nie spotkałam się z jakąś ogromną krytyką ze strony innych, jednak zawsze obawiałam się, iż nadejdzie dzień w którym ktoś mnie dosłownie dobije negatywnymi słowami. Jednak studia zdecydowanie mnie zmieniły i stałam się pewna siebie, a także mądrzejsza. Nie widzę sensu, by przejmować się opinią tych, którzy sami mają wady. Kiedyś byłam ofermą, która patrząc w lustro widziała bezwartościową i pozbawioną jakichkolwiek barw, personę. Obecnie w głębi uśmiecham się widząc siebie w lustrze, a także doceniam. Nauczyłam się wreszcie zauważać w sobie jakieś wyjątkowe cechy czy też odmienność od innych. Nie ma drugiej takiej osoby jak ja i właśnie z taką myślą wstaję każdego dnia. Jest tyle ludzi na świecie i każdy ma jakieś wady, każdy ponosi porażki, ale wystarczy, że ja to w swoim życiu dostrzegam; nie potrzebuję ciekawskich, zepsutych istot, które będą mi pieprzyć jaka to niedoskonała jestem. Idąc za tym, że każdy jest inny, to również oczywiste, iż opinie na mój temat będą różne. Najważniejsze jest dla mnie to co ja o sobie sądzę i nie obchodzą mnie myśli, a także słowa opisujące mnie czy też moje decyzje, życie i cokolwiek innego co jest związane ze mną.

View more

Ciężko stwierdzić czy obecnie człowiek może liczyć na siebie czy na znajomych, ponieważ u każdego to inaczej wygląda. W gimnazjum i liceum jako, iż miałam wielu znajomych byłam bardzo niesamodzielna. Każdy robił coś za mnie, każdy był blisko mnie, bo wiedział, że nie radzę sobie z prostymi sprawami. Natomiast od kiedy jestem na studiach staram się polegać tylko na sobie. Zdaje sobie sprawę z tego, że nikt do śmierci przy mnie nie będzie, a jak wiadomo ludzie od nas odkąd pamiętamy odchodzili i wciąż będą. Pojawiają się i znikają. Uwielbiam samotność. Wręcz kocham. Dzięki niej jestem spokojna. Mam czas, by poznać siebie. Ale są również wady - samotnie tęsknimy za tym co było i za tym co straciliśmy. Mając do wyboru powyższe opcje, wybrałabym prawdopodobnie bycie z kimś kogo nie kocham pod warunkiem, że ta osoba kochałaby mnie i potrzebowała. W innym wypadku - samotność.

View more

Zwykli ludzie powinni dostawać nagrody za grę jaką każdego dnia odgrywają. Ileż jest osób, które cierpiąc, smucąc się, przeżywając wewnętrzne piekło - uśmiechają się, a wręcz rozśmieszają innych i pragną podarować im uśmiech. Nie każdy to potrafi, a bynajmniej nie na długo, jednak są osoby, które są w tym perfekcyjne. Czy to dobrze czy to źle? Ciężko stwierdzić, każdy przypadek jest inny. Czasem warto zachować dla siebie swoje wewnętrzne rozterki, a czasem wręcz należy poprosić kogoś o pomoc - to wcale nie powinno być wstydliwe ani poniżające. Nie raz w swoim życiu chodź nie ukrywam, iż na początku uważałam się za żałosną robiąc to, prosiłam o pomoc, dzięki czemu dziś tu jestem i mam się całkiem dobrze. Uśmiecham się bardzo często do nieznajomych. Wiadomo, że częściej do staruszków, którzy odwzajemniając mój uśmiech powodują, iż robi mi się ciepło na sercu. Uśmiech starych ludzi jest dla mnie o wiele lepszy niż słońce w zimę. Uśmiecham się również do dzieci, rzadziej do rówieśników. Czy każdy człowiek na świecie uśmiecha się w tym samym języku? Przyznam, że to bardzo ciekawe pytanie. Ale pierwsza odpowiedź jaka przychodzi mi do głowy to - Ludzie, którzy odwzajemniają swój uśmiech, uśmiechają się w tym samym języku, Ci zaś, którzy tego nie robią, mają swój własny język. Nie okazują tego pięknego gestu obcym bądź czasem można go dostrzec bardzo, bardzo rzadko. A ja osobiście znam osobę, która nigdy nie uśmiechnęła się przy mnie, a dosyć często ją spotykam. Nie wiem czy to kwestia ogromnego bólu jaki towarzyszy jej w sercu czy chłód, który nie pozwala na to, aczkolwiek to dosyć dziwne jak dla mnie. Ale z drugiej strony, gdy ujrzę Jego uśmiech, będę cholernie szczęśliwa i będzie to wyjątkowa chwila dla mnie.

View more

Dobry wieczór moja Piękna Z. Nie odpowiem Ci na to pytanie, gdyż postanowiłam, że napiszę Ci coś od serca, bo ostatnio przez egzaminy i imprezy kompletnie nie poświęcam Ci czasu, a wiem, że nie jest u Ciebie najlepiej. Pamiętasz naszą pierwszą rozmowę? M I Ł O Ś Ć. Dawno tak dużo i tak ciekawie nie pisałam z drugim człowiekiem. Jesteśmy do siebie tak strasznie podobne i tak cholernie się rozumiemy, czyż nie? Jesteś naprawdę kolorową, cudowną, ciekawą osobą. Cieszę się, że mogłam Cię poznać, maleństwo. Ludzie boją się samotności tak jak Ty i nie ma w tym nic złego. Z takim charakterem, z taką inteligencją i wszystkim co sobą potrafisz reprezentować, mam nadzieję, iż spotkasz wielu ludzi na swej drodze, którzy docenią Cię jak ja i oświetlą Twe życie. Sprawią, że będziesz każdego dnia się uśmiechała. Jak wrócę znów do 'normalności', będziemy rozpisywać się o naszym ulubionym temacie, rozwiązywać głupie testy, które w 90% wychodzą nam tak samo, rozmawiać o ulubionych filmach, dzielić się swymi przeżyciami, zbliżać, powodować uśmiech na swych twarzach. Muszę w końcu obejrzeć filmy, które mi poleciłaś, a Ty obejrzyj o tym kosmonaucie! Obejrzymy też wspólnie jakiś film Edwarda bo tak samo jak Ty, kocham go! Lubię cytat 'Tylko w swoich marzeniach człowiek jest naprawdę wolny - jeśli jest Ci źle, powinnaś położyć się wygodnie na łóżku, zamknąć oczy i zacząć marzyć. Marzyć o pięknie tego świata, marzyć o tym co możesz mieć i jak wówczas wiele rzeczy zmieni się na lepsze. Nigdy się nie poddawaj i wierz w siebie. Ja w Ciebie wierzę, wiesz? Wiem, że jesteś silną Z. i z tak ogromną wiedzą i dojrzałością możesz wiele zdziałać, Kochana. Nie pozwól tym złym uczuciom wygrać. Czasem te potworne odczucia sprawiają, że czujemy się coraz gorzej, jakbyśmy powoli umierali, ale nie są silniejsze od nas. Dają tylko takie złudzenie, pamiętaj o tym. Mam nadzieję, że to co napisałam podaruje Ci chociaż malutki uśmiech i będziesz wiedziała, że moja nieobecność nie jest spowodowana oddalaniem się od Ciebie bądź brakiem zainteresowania Twoją osobą, a jedynie różnymi formami korzystania z wolnego czasu między egzaminami. Buziaki, mała!

View more