Niezapisana kartka.
Już puka ciemność w boczną szybę. Zapinam pasy, przekręcam kluczyk i na ten jeden moment – przemierzając puste ulice w stalowym, jeszcze mokrym od wieczornego deszczu ze śniegiem schronie – mogę być sobą. Daję sobie pozwolenie na to by zacisnąć pięść na kierownicy, nie otrzeć łzy z policzka, która podąża mokrą ścieżką wyznaczoną przez poprzednią i mogę nie bać się krzyknąć z niezrozumiałej tęsknoty. Światła lamp regularnie drażnią moje źrenice, niegdyś identycznie reagując na Twój widok.
Prawdziwy świat, tak jak mroźne powietrze wdziera się do samochodu przez otwarte drzwi, gdy uciekam z azylu.
Znowu mogę o Tobie zapomnieć.
Prawdziwy świat, tak jak mroźne powietrze wdziera się do samochodu przez otwarte drzwi, gdy uciekam z azylu.
Znowu mogę o Tobie zapomnieć.
