Madame S.

"Najgorsze, a zarazem najlepsze połączenie? Ogień i paliwo. Oni tacy właśnie byli. Dobrze wiedzieli, że działają na siebie wybuchowo, ale doskonale zdawali sobie sprawę iż ta relacja kiedyś ich wykończy. Najgorszy moment to ten, kiedy wiesz i potrafisz się przed sobą przyznać co cię niszczy i od czego jesteś uzależniony, ale nie potrafisz z tym skończyć. Między nimi była chemia, której pozazdrościłby im niejeden chemik w laboratorium. Między nimi była nić porozumienia, której pozazdrościłaby im niejedna krawcowa. Te dwie osoby łączyła dobra energia, której pozazdrościłaby im niejedna wróżka. Żaden strażak nie chciałby gasić takiego ognia jaki wzniecał się między nimi, kiedy zaczynali się ze sobą kochać bądź kłócić. Relacja prowadząca do nikąd, ale z punktu widzenia widzów, nie dla nich. Oni od zawsze wiedzieli, że miłość wymaga wielu burz, które nie zawsze kończą się tęczą. Od zawsze wiedzieli, że takie uczucia warte są później łez i kilkumiesięcznego odseparowania się od ludzi. Życie jest jedno, a tych dwoje może nie zgadza się ze sobą w wielu kwestiach, ale zgadzają się w jednej, tej najważniejszej: miłość wymaga poświęceń, smierć jest bardziej pewna niż zakochanie się w drugiej, obcej nam osobie. Dlatego przed śmiercią nie można żałować niewykorzystanych szans na zakochanie się i na miłość, nawet tą najbardziej szaloną i popierzoną."

View more

"Trzeba nas wychować. Okiełznać jak dzikie zwierzę, jak wybujałą roślinność, jak ziemię, która nie chce rodzić i być poddana. I człowieka, i roslinę, i zwierzę łamie się tak samo. Łamie się kregosłup, łodygę, równik, nadaje się nazwy, daje się kolejność i prawidłowość, konieczność i czas. Nadaje się miejsce, z którego nie może się ruszyć, i uczy się, że tak właśnie jest dobrze. Rośliny przesadza się w donice, kieruje się ku światu, zwierzętom zakłada się uzdę i siodło. Człowieka zaś nazywa się swoim nazwiskiem, daje się mu dom, prawa i obowiązki. I przekonuje się go, że sam nie przeżyje. Coraz bardziej boję się, że nie przeżyję samotnie. że umrę z setką psów w starej willi, kręcąc papiloty. Że nie będzie się miał mną kto zająć. Że nie będzie miał mi kto wybijać z głowy głupich pomysłów. Że nie będzie miał mi kto matkować i ojcować. Że w samotności odrodzi się we mnie dzikość, że pewnego dnia puszczę się normalności, od której ostrego brzegu bieleją mi palce. Jak porzucone rośliny wypełzające z rozbitych donic, zwierzęta, które wiedzione instynktem, podkopują się pod ogrodzeniami. Boję się, że kiedyś zrozumiem, jak to wszystko działa, i najnormalniej w świecie oszaleję."

View more

“Dlaczego chciałabym dawać ludziom wsparcie? Dlatego, że sama nie miałam go w życiu wystarczająco. Nikt mi nigdy nie powiedział: “Wierz w siebie. Wierz, w to, co czujesz. Postępuj tak, jak podpowiadają Ci emocje i intuicja. Dąż do celu. Walcz o swoje. Walcz o to, co uważasz za słuszne. Walcz o życie”. Nie. Ja zawsze słyszałam, że muszę liczyć się ze zdaniem innych. Muszę być dla innych dobra, nawet nie będąc dobra dla siebie. Nie można być w pełni dobrym dla innych, nie potrafiąc zatroszczyć się o siebie. Nikt mi nie powiedział, że moje uczucia są najważniejsze i nimi powinnam kierować się w życiu. Od najmłodszych lat słyszałam, że muszę być silna. Ale silna dla innych, a nie dla siebie. Gdy dorosłam założyłam pancerz i szłam w nim przez życie, myśląc, że jestem silną kobietą. Ale silne kobiety nie potrzebują pancerza. Są silne dzięki swojej duszy, a nie dzięki zbroi, którą noszą. Minęło sporo czasu zanim to zrozumiałam. Zanim uwierzyłam, że moje uczucia nigdy nie są absurdalne. Absurdalne jest to, że ktoś próbuje mi ich zabronić.”

View more