Ari Chaves

Znasz to uczucie, gdy nagle zostajesz wyrwany ze swojej strefy komfortu? Cała pewność siebie ucieka w las, jak spłoszona łania. Czujesz się mały, gardło masz ściśnięte. Po całym ciele rozchodzi się nieprzyjemne w tym wypadku ciepło. Dłonie Ci się trzęsą. Kwestionujesz swoje ja i to, czy aby na pewno powinieneś się tu znaleźć.
Pamiętaj o oddechu. Bo tak, właśnie takie momenty są potrzebne do tego, abyś się rozwijał. A to nie jest prosta droga.

No bo wiesz, na co dzień jest u mnie już naprawdę okej. Ale raz na jakiś czas przyjdzie taki dzień, że zwyczajnie nie mam siły. Najchętniej zakopałbym się wtedy w pościeli i udawał, że mnie nie ma. Wylogował się na krótką chwilę ze świata. Nie myślał. Odpoczął. Każdy czasem potrzebuje przerwy. Życie jednak nie zawsze na nią pozwala. I dzisiaj jest ten dzień.

Skaleczysz się, pojawia się rana. Poleje się krew i poczujesz ból. Podobnie jak z ciałem - jest z duszą. Ona też może być poraniona. Krwawi. Nie szkarłatem.
Krwią duszy są łzy.

Jedną z najcienniejszych lekcji, jakiej nauczyło mnie - mocno brutalnie - życie, jest to, że nie możesz brać czasu jako pewnik. Nie możesz odkładać wszystkiego na później, bo "później" może nie nadejść. Możesz nie zobaczyć już czyjejś twarzy, nie mieć okazji przeprosić, wyznać uczuć, powiedzieć czegokolwiek. Dlatego szkoda czasu na nerwy i zawiść. Może też Ci go nie starczyć na zrobienie czegoś,
o czym marzysz od zawsze ale boisz się zrobić krok, odkładasz to na "kiedyś".
Tu i teraz jest wszystkim co masz.

Wspomnienia z czasu kiedy byłem dzieckiem wryły mi się dziś do głowy.
Lato, wakacje i wspaniała beztroska. Godziny spędzone na zabawie, kąpiele w rzece i wspólny śmiech. Poddasze tego domu i gry na kasetach.
Cieszę się, że na zawsze pozostaną żywe
w mojej głowie.