#arabesk

Merhaba anonim. Bahsettiğin duruma gelebilmek için bıkkınlık ve rahatsızlıktan çok daha fazlası olması gerektiğini düşünüyorum. Aksi halde bu, hayatı çok basite indirgemiş olduğum hissini uyandırır bende. Tabi, içinde bulunduğun ruh hailini tam olarak bilmem mümkün değil. Belki de sandığımdan çok daha dayanılmazdır haldir ama yine de ben yapmam, yapamam. Düşüncesi bile aklıma gelmez.
Bu durumu birkaç şekilde açıklayabilirim. Birincisi; ben düşündüğün gibi ağır depresyonlar geçiren biri olmadım hiç. Pozitif bakan, optimist biriyimdir. İkincisi; arabesk bir ruh halim vardır. Acıyı, melankoliyi sevebiliyorum. İnsan beğendiği bir müziğin etkisiyle kendini jiletler mi? Olabiliyor demek, ki zaten oluyor(du)
İnsanların acıyı karşılama, acıya göğüs germe dirayetleri aynı olmaz. Onun için kıyaslama yöntemine gitmeyeceğim. Mesela: senden çok daha zor şartlara katlanan insanların veya yiyecek ekmeği olmayanların olduğundan bahsetmem yersiz. Bazen kendim için, başıma gelebilecek en kötü senaryonun bile beni yıkamayacağını, o kötü şartlara ve durumlara bile alışabilecek kadar gamsız olduğumu hissediyorum. Belki de ‘bekara boşanmak kolaydır’ lafı gibi bir durum söz konusudur, bilemiyorum.
Son olarak, böyle bir şey yapmanı istemem. Ve bu tarz girişimlerin geride kalanları cezalandırma yönünün olduğu yapılan araştırmalarla kanıtlanmış. Sen kimi cezalandıracaksın? (sadece bir öngörü, bilmiyorum, belki de yok öyle bi’şey)

View more

Evet var.

---

Ben de ilk defa yaşıyorum böyle karşılıklı bir şeyi(6. sınıfta yaşadığım saçma sapan bir şeyi saymazsak). Bundan önce birilerini karşılıksız olarak sevmiştim hep. Büyüğüyle, küçüğüyle onlarca sevgi, aşk, hoşlantı, arzu besledim birilerine karşı. Ve öyle pek beğenilecek biri de olmadığım için karşılıksız kaldı hepsi. Bir çoğunu kendimden başkasına açmadım bile. Ve zamanla "kendini kaptıracağın sıcak bir rüzgar"dan çok bir sıkıntı, gereksiz bir duygusallık oldu benim için. Bu çok arabesk gelecek belki ama, sevilmemeye alışmış, buna göre bir dünya kurmuştum kendime. Elbette bazen duygusallığa kapıldığım oluyordu ama bakış açım böyle kaldı hep.

---

Ve, böyle bir durumda, biri geldi, benle yakınlaşmak, bana yakın olmak istedi. Benimle birlikte olmak istediğini, benim onun için "özel" olduğumu söyledi. "Seni seviyorum," dedi bana, "her şeyinle ve her şeyimle."
Bu..
Bu durumun benim için ne kadar gerçek dışı olduğunu anlatabilir miyim bilmiyorum. Hala da alışamadım buna. Alışamayacağım da sanırım hiçbir zaman.
Başka birinin, bir "o"nun "ben" dediğim şeye böyle şeyler hissetmesi o kadar yabancıydı ki bana..
O güne kadar "sevilmek" hep "o"nlar arasında sanırdım oysa...

---

Benim için aşağı yukarı böyle bir şey sanırım sevgili olmak. Sana absürt gelecek belki ama, birisinin beni gerçekten tanıdığı halde sevmesiydi sanırım benim aradığım şey. Gereksiz laflarımla, sıkıcılığımla, tuhaf fikirlerimle, kafaya aşırı takmamla, aşırı duygululuğumla, aşırı hüznümle, aşırı kaygılarımla, "aşırı bir ben" olarak, olduğum gibi sevilmek.
Daha önce hiç yaşamadığım bir şey. Ve içimde daha önce başkalarına hissettiğim "aşk" denen saçma benlik yitirmesinden çok daha yoğun, çok daha özel bir "sevgi" doğuruyor bu. Kısaca, evet, sevildiğim, gerçekten sevildiğim için seviyorum. Ama, dedim ya, zaten en zoru da bu değil mi? En "olmayan"ı değil miydi sevilmek? O halde neden saçma bir ruh halinin yarattığı "aşk"tan daha değerli, daha öte olmasın? Benim için öyle. Bu yüzden de seviyorum zaten onu. Yani, evet, seviyorum onu. Her şeyimle ve her şeyiyle.

---

Böyle değerli bir ilişkiyi, bir insanı bulmak benim sevgimi yaratan şey.
Ama herkesin ilişkisi farklı. Nasıl biri olduğuna, onun nasıl biri olduğuna, ne istediğinize ve ne verebileceğinize göre değişir bu. Kimisi bedensel yaşar ilişkiyi sadece. Kimisi sadece aklı sever. Kimisi ise tamamiyle sever. "O"nu sever. Ben son saydığıma girdiğimi düşünüyorum. Ve bana en uygunu bu gibi. Çünkü, dediğim gibi, çok duygulu biriyim ben. El ele tutuşmakta, konuşmakta, yemek yemekte, öpüşmekte, sarılmakta, birlikte olmakta, yan yana uyumakta, her şeyde duygu ararım.
Öptüğümde sadece dudağını, boynunu değil, hislerini öpmek isterim. Göğsüne değil kalbine sarılmak isterim. Bedeniyle değil, ruhuyla birlikte olmak isterim.
Bu şekilde gerçekten mutlu olabilirim ancak.

---

Ve, sanırım böyle bir sevgi ancak "o"nu sevmekle oluyor.
Her şeyimle...
...ve her şeyiyle
~
https://youtu.be/E5b3oBGjYK0

View more