#blogi

[L] Wszystko zależy od tego, na czym taka współpraca ma polegać. Jeśli chodzi o blogi z recenzjami, autor powinien umieć sprawnie posługiwać się językiem polskim, znać zasady poprawnej pisowni oraz zasady interpunkcji na przyzwoitym poziomie (nie będziemy ścigać za to, że nie wie, co to cofanie przecinka, ale jakieś podstawy musi mieć). Rzecz jasna powinien też wiedzieć, jak wygląda recenzja, co w obecnych czasach okazuje się nie tak znowu oczywiste, jak mogłoby się wydawać.
Vlogerzy muszą potrafić składnie się wypowiadać (co może wydawać się oczywiste, ale nie jest) i mieć pomysł na ciekawe wystąpienia.
A co najważniejsze, wszyscy powinni mówić/pisać na temat oraz przedstawiać fakty, a nie domysły i niesprawdzone informacje.
Jeśli spełnia się wszystkie te wymogi, można śmiało słać do nas wiadomość na FB i podsyłać do wglądu swoje profile, na których udostępnia się recenzje. Zapoznamy się z nadesłanymi materiałami i skontaktujemy z wybranymi osobami.

View more

Nie interesuje mnie to, piszę dla siebie, całkowicie anonimowo. Zawsze słowa były dla mnie okazją do wyrażania emocji i werbalizowania pragnień. Pisałam wiersze i opowiadania, miałam dwa blogi i notatnik na własne przemyślenia. Wielokrotnie próbowałam też pisać pamiętnik, ale nigdy mi się to nie udało. Muszę pisać, by oczyścić głowę i czuć się dobrze. Gdy pracowałam na zupełnie innym stanowisku to czułam ogromną potrzebę klikania w klawiaturę, teraz piszę w pracy, ale nadal często jestem tutaj wieczorami. Najlepiej czuję się robiąc to anonimowo, jedynie wtedy jestem całkowicie szczera i mogę odkryć przed kimś to, co rzeczywiście czuję. Nie mogłabym zrezygnować z pisania artykułów ani tym bardziej z odkrywania swojego serca, bo przed nikim ze znajomych czy rodziny nie obnażam się na tyle. Lubię swoje sekrety, tęsknotę za przeszłością i nostalgiczne wspomnienia. Lubię po czasie czytać co napisałam i zauważać w sobie zmianę.

View more

Boję się,

---

żyjemy ostatnio wszyscy zbyt bardzo przed ekranem, a tak mało przed ludżmi. Więcej emotikonek serduszek niż rozmazanych szminek. Więcej pikantnych zdjęć, a mniej treściwego se*u. Blogi zamiast książek, a zamiast biografii - wywiady.

---

Może dlatego nie potrafię dać się porwać? Tyle że dzisiaj nie miałby kto zapłacić okupu. Nie czuję szczęścia. Ani trochę, nie wiem dlaczego. Chcę, może nawet mam jakiś powód. Tylko nic nie odczuwam. Budzę się i zasypiam w ciemności duszy, którą pochłonęłam te kilka lat temu, rozstając się z kimś, kto pokazał mi, jak powinno wyglądać szczęście.

---

Wtedy miałam rodzinę - jego, ale jak swoją. Tęsknię za tym wszystkim, bo nawet gdy widziałam różnicę, szukaliśmy wspólnej sumy.

---

Każdy zna kogoś, kto zakochał się tak żle, że przestał dostrzegać szczegóły. Ja dzisiaj też znam i nie rozmawiamy, ale gdy to się skończy - będę, bo przyjaciół poznaje się w biedzie. Tam się poznaliśmy, nawet mając Maserati w garażu. Bez przyjaciół nie ma się nic. Nawet cisza nie zabije przyjażni, gdy ta jest prawdziwa.

---

Więc jak Zygmunt Chajzer w Momencie Prawdy pytam: prawda czy fałsz?

---

Nie zweryfikuje tego wariograf, a przyszłość.

View more

26.06.2021
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Biegłem przez miasto
Zakochani się kryli w ciemnych zaułkach ulic
W ciemnych zakątkach wstydu
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Oj dziękuję za pytanie od serduszka Theo, skierowane specjalnie do mnie i już wybaczę Ci tę literówkę z moim "imieniem". Widzę, że będzie to zbyt rozbieżny post, więc na pewno rozwinę swoje skrzydła przy temacie, o którym chciałam już dawno się wypowiedzieć, ale jeszcze nikt nie zdołał mnie o to zapytać, więc jestem tu i teraz, chociaż, gdzieś w postach z tego roku pisałam dlaczego akurat zmieniłam swój sposób ubierania kończąc z moimi cudownych merch'uchami (nie dosłownie nadal w nich chodzę) na siedzenie pośród japońskiej mody.

---

To była dość długa droga to zrozumienia dla tak się ubieram, nie było spowodowane to nawet tak zwanym glow-up'em, używanym słowem przez większość nastolatków w tych czasach, raczej bardziej self-care, no właśnie i teraz pewnie każdy myśli co mają pastelowe, różowe ubrania do opieki nad sobą i jest to najwyżej skrajne(?). Otóż nie tym razem, dla mnie troszczenie się o swoją psychikę, wpływało szczególnie tym, gdzie czułam się bezpieczna, niewinna, kochana (przez jedną osobę), pełną spokoju i braku złości. Jako młodsza wersja siebie w wieku, możliwe od 11 roku życia zaczęłam wtem fascynować się Japonią, modą, animacjami, wszelakimi kulturowymi znakami, jedzeniem oraz uroczym małym symbolom, wtedy chyba nawet zaczęła się moja przygoda z anime oraz mangami, byłam zauroczona całym tym światem, zaczęłam śledzić blogi oraz marzyć, że kiedyś aj będę mieć coś podobnego na sobie, jako iż wzrostem byłam zawsze mniejsza od rówieśników (nadal jestem o wiele) nie mogłam sobie na takie rzeczy pozwolić, same ubrania kosztowały majątek na tamte czasy, więc mogłam wybić sobie to z głowy, nie były modne żadne inne przewozy z innych krajów, rodzice też nie byli do tego przekonani, więc wielce odpuściłam. Ubieranie się w ten sposób, daje mi swobodę bycia sobą, czuję się o wiele lepiej, niżeli w ciemnych ubraniach oraz mam trochę wyższą samoocenę, gdy je ubieram, ze względów self-care pozwalam sobie na takie przyjemności, jakoby marzenie z dzieciństwa i poczucie własnego prawdziwego siebie podczas dróg terapii.

---

Najbardziej w tym stylu uwielbiam zgranie się kolorów, istotność ulubionych symboli, piękność, bo niektóre sukienki są nie do opisania, chociaż obiecywałam sobie, że w życiu żadnej nie ubiorę, po paru nieprzyjemnych sytuacjach w moim życiu. Wracając, czuję się bardzo swobodniej i swojo w takich ubraniach, nie potrafię sprecyzować dokładnie co w nich najbardziej kocham, a jeżeli chodzi o ludzi to tak naprawdę nie wiem, boję się opinii innych, więc zazwyczaj zamykam się w sobie i nie patrzę na nikogo wokoło, jakoś wykluczam sobie wszystkie możliwe organizmy ludzkie i próbuję, nie zwracać na nikogo uwagi.

View more

Tavo prielaida, kad subjektyvus vertinimas neturi vertės yra klaidinga.
Subjektyvus vertinimas turi didžiausią vertę *subjektui*; jei man patiko filmas, nereiškia, kad ir tau jis patiks. Gali išgirti filmus iki pasaulinių aukštumų, bet jei asmeniškai su juo nesusiesiu, jis man ir liks vidutinis penketas ar šešetas (pavyzdžiui, The Master - nuostabus filmas, puikiai pastatytas, bet man jis nepatiko, todėl daviau jam šešetą. Tas pats su Apocalypse Now - šito net nesuprantu, kodėl toks išgirstas. man jis vertas ketvirto ir joks kino kritikas manęs neįtikins, kad tas filmas yra nuostabus. Tiesiog, neturiu ryšio su tuo filmu. Todėl svarbiausia nuomonė apie meną yra būtent tavo pačio - negi kabinsi plakatą visuotinai pripažinto kūrėjo, jei tau tai atrodo kaip šūdas?).
Menas vertinamas tam, kad galėtum atrasti bendraminčių, sudaryti statistikas ir surasti labiausiai visuotinai pripažintus meno kūrinius, juos kopijuoti truputį pakeičiant ir užsikalti milijonus. Oi, atleisk Disney, nenorėjau tavo veiksmų plano atskleisti.
To connect, to enjoy, to feel, to explore.

View more

Tau viskas gerai? 🤔 Buvau gavęs lygiai tokį pat pasisakymą 🤔 yra 2 variantai: tavo atmintis prasta (laaaaaabai prasta) arba šiaip turi psichologinių sutrikimų ir dėl to rėkauji ant viso pasaulio kaip koks.... Nesakysiu 😇 ai, sugalvojau dar ir trečią variantą, gali būti jog tu dar mažas vaikas, tokiu atveju atsiklausk tėvelių ar galima tau naudotis šia programėle, nes kaikurie atsakymai gali sužaloti Tavo psichologiją, gali pasijausti nesuprastas, kasnors gali Tave įžeisti ir tuomet ne tik matematikai ir IT specai bus blogi, bet ir visa likusi žmonija 🤔 ir neduok Dieve taptum valstybės prezidentas 😱 pradėtum branduolinį karą su visais, nes manytum jog Tave supa vien blogi žmonės, išnaikintum visą žmoniją ir kalti liktume "mes"... 😒 Tai va, jei nenori sunaikinti žmonijos, nueik pas tėvelius, paduok jiems telefoną, pasakyk jog jo nebenori, nes keli grėsmę žmonijos likimui 😉 ir šiaip tą prietaisą sukūrė matematikai, IT specialistai 🙄 tai galbūt jei nepatinka tokie žmonės, jų idėjos ir elgsena tai turėtum protestuoti prieš juos nenaudodamas jų produkcijos, tuomet jie neturės darbo ir būsi nugalėjęs juos savo sumanumu! 👀😜

View more

As galvoju, kad 2020 daug kam buvo blogi metai, man jie buvo nerealus, nes dabar Vilniaus centre jauciuos kaip Jav, kurioj niekad gyvenime nebuvau:( bet jauciu, kad panasiai turetu buti. Auga laisvu zmoniu karta ir net tie, kurie jau uzauge nebijo buti laisvais. Ir tai liecia ne tik orientacijos klausimus o laisve visame kame, detalese. Kai 2013 metais ejau i xf tuo metu man reikejo nudazyti plaukus, tai atrode kazkas ziauraus, vaikinas dazytais plaukais. Tai isivaizduok dabar kazkas pakomentuotu plaukus. Visi vaiksto su melynais, raudonais, violetiniais, zaliais ir viso sito mixais, gyvena savo gyvenimus ir yra laimingi! Net tie, kurie dabar sedi prie tlf ir valgo cipsu pokelius viena po kito skrolindami tiktoke don’t give a fuck, nes jie nori tokiais buti. Tai sakau as kai iseinu i gatve negaliu patiketi kai kada ka matau. Mano visad tikslas ar man buvo 17 ar 45metai akcentuoti pozityvuma ir pasitikejima savim, tai del to ir parasiau tokia saviianalizine refleksija apie ,,ora aplink”

View more

Nawet nie wiem, czy kiedykolwiek wcześniej towarzyszyło mi tak wielkie pomieszanie ekscytacji z niepewnością i strachem. Do strachu niekoniecznie przyznawałam się przed innymi, nie przyznaję się też obecnie przed sobą. Ale kto by się choć trochę nie bał?
Piszę z dużą wiarą w to, że ilość czytających moje odpowiedzi, będzie się stopniowo zmniejszać, aż w końcu nie pozostanie nikt. Chyba nie muszę rozpisywać się na temat obecnej jakości tego portalu, jednak, czy kiedykolwiek można było mówić o jakiejkolwiek jakości?
Mówią mi: "Pisz bloga", po co mi blog, po co mi nieistniejąca presja zamieszczania na nim wpisów, presja, którą sama sobie niepotrzebnie narzucam. Poza tym, lubię tu wpadać, nie patrzę nawet na stronę główną, tylko zerkam sobie na pytania dnia w mojej skrzynce, choć i z chęcią wygeneruję sobie samej pytanie o treści „...”, aby tylko coś napisać na tym cmentarzysku, na którym czuję się całkiem dobrze. Jak w starym, cieplutkim domu dla liter, w którym ktoś mi kiedyś poprzewracał w szafkach i popierdolił wszystkie meble, lubię tu być, wejść od czasu do czasu, zostawić coś i czmychnąć na dłużej.
Nie mam w sobie przeświadczenia, że nagle stałam się zupełnie innym i lepszym człowiekiem, niż kiedyś, wcale, a wcale. Jak to więc jest? Jest tak, że chcę zamknąć pewien rozdział, który nieco rwie mnie za serce i rozrzuca myśli. Zawsze w takich momentach wolałam wyciągnąć z szafy mój instrument, który kiedyś dostałam od taty i na którym grałam sobie, z czasem uzewnętrzniając siedzącą we mnie muzykę. W tym momencie jednak musiałam pozostawić swoje zajęcie w zupełnie innym miejscu, bo nie mogę go teraz ze sobą zabrać. Teraz mogę pisać, fukając na blogi i inne tego typu. Wszystko fe, oprócz mojego brzydkiego domku na wyspie pytań.
Oj gdzieś mam, jak piszę, czy to jest dobre, czy dobrze się czyta. Najmocniej chciałabym, aby nikt tu nie zaglądał, w te moje okna, idźcie sobie, ja tu od czasu do czasu pozostanę i nie zamknę drzwi na klucz (choćbym chciała), bo nie mam klucza.
W życiu spotkałam wiele ludzi, w życiu byłam dla tych ludzi całkiem różna w odbiorze, różna w zachowaniu. Nawet w pewnym momencie pogodziłam się z tym, że zasługuję na nic, albo – że zasłużyłam na wszystkie te złości, które napsuły mi krwi.
A teraz, zamiast wyznawać swoje grzechy i zarzekać się z wielką skruchą i rozżaleniem, że nigdy ich nie popełnię, palę za sobą mosty. Nie dam rady wszystkiego odbudować, choćbym chciała. A to odbudowane i tak nie będzie tym samym, co było, zanim się zburzyło.
Opuszczam swoje zasiedziałe miejsce. Wstaję i wyruszam i patrzę przed siebie i, przyznaję, trochę się boję.

View more

Yayyyy jestem fanem, ale blogi tylko specjalistyczne czytam xD
Znaczy w sumie nie Weroniki fanem, a Frizza, chociaż Werka, też zaczyna ostro napierdalać ostatnio w swoim sklepie, a to w pizde roboty jest.
A Friz, to jest typ od którego się trzeba uczyć.
Oczywiście nie wszystkiego, ale pewne cechy charakteru trzeba sobie zapożyczyć.
Ja osobiście pożyczyłem sobie jedną cechę tzn.
Jeżeli coś ma w nazwę "Challenge", i akceptujemy to, to to jest jak świętość i nie można tego przerwać.
Chyba, że jest to challenge z możliwością porażki, to co innego.
Jednak dla mnie od ok. 37 dni "challenge" to jest świętość i jak coś sobie postanawiam, że będę to robił, to to robię.
I coś robię już 37 dni, a potrzebuję chyba 90, chociaż wolałbym 60, ale zobaczymy czy mi się zechce.
Challenge to takie - must do, must have danego dnia.
:)
Pozdrówki

View more

Witaj.
Tak, zawsze miałam dobre
oceny z języka polskiego
i już w podstawówce pisałam
wiersze i opowiadania.
W gimnazjum poczułam zastój
twórczy. Pisałam trochę
pamiętnik, ale przerwałam,
bo stwierdziłam, że nie chce
utrwalać przykrych przeżyć.
Do tej pory mam pochowane
luźne kartki lub zeszyty z
zapiskami gdzieś w teczkach,
szafkach a nawet w szufladzie
z ubraniami.
W liceum zaczęłam korzystać
z Tumblra. Bardzo odpowiada
mi ten portal, jego estetyka
treści przede wszystkim.
Mam dwa blogi, na których
dodaję swoje teksty, zazwyczaj
krótkie. Prawidłowość jest
jednak taka, że wiecej piszę,
gdy mi źle i smutno.
Moich blogów nikomu nie
pokazuje i również nikt ich
nie obserwuje, mimo że są
dostępne. Traktuje je jako
coś prywatnego, część
siebie, którą ujawniam osobom
na których mi zależy.

---

Jeżeli chodzi o stylistykę,
to staram się jak mogę.

View more

Ask i Tumblr. Choć z tym drugim nie podoba mi się "społeczność". Stronka ma orgomne możliwości stworzenia ciekawego bloga a zalana jest gifowym kałem. Ngdy nie rozumiałam idei tego badzieiwa, choć muszę się przynać, że czasem pasuje jako dodatek do wypowiedzi. W moich wczesnych latach nastych wybuchł blogowy boom i mogłam znaleźć blogi rówieśniczek bądź równieśników (choć rzadziej) i sobie coś poczytać... nawet jak były to blogi - pamiętniczki, to jak się znalazło kogoś z fajnym piórem to można było czytać. A najciekawsze były blogi osób co się z jakimiś problemami wzmagały - z resztą podobnie jest z askami. A teraz? Tumblr jakiejś "nieszczęśliwej nastki". Jeden wpis - gif lafiryndy łapiącej się za głowę, drugi wpis - jakieś smutne pseudoartystyczne zdjęcie, trzeci wpis - wyjęty z dupy smutny cytat... nie wiem... społeczeństwo staje się coraz większymi analfabetami, że zaczyna posługiwać się pismem obrazkowym, czy po prostu nie mogę się odnaleźć w obecnej erze internetowej? A mówię - szkoda bo Tumblr jest świetnie zaprojektoany i ma ogromny potencjał... tylko zalany jest gównem, a blogi gdzie ktoś się wysila i urzyje tego zaawansowanego alfabetu łacińskiego poszerzonego o polskie znaki, w tej gnojowicy toną.

View more

Fajnie, że odkopałam to pytanie. Od zmiany z wprowadzeniem płomieni pytania sypią się niekiedy wręcz lawinowo, przez co niektórych ciekawych nie zauważę, inne – dostrzeżone – zaginą w akcji, zapomnę o nich etc. No i problem leży też we mnie, bo coś rzadko się tu ostatnio udzielam… i tak, to się łączy z tematem pytania, ale po kolei.

---

Oczywiście, że mam wspomnienia związane z blogami. Prowadziłam je (l.mn. jest tu niezwykle istotna!) mniej więcej od czasu, gdy u mnie w domu zainwestowano w internet – czyli 4-6 klasa szkoły podstawowej, ale u mnie kiepsko z pamięcią, że muszę podawać 3-letni przedział czasowy. Pisanie bloga w kawiarence internetowej byłoby zdecydowanie zbyt kosztowne.

---

Pamiętam, że najpierw miałam blogi na wp.pl. Co na nich było? Totalna porażka – pośrednio i bezpośrednio. Pisałam m.in. o „Wyspie totalnej porażki”, chociaż na początku nie tyle pisałam, ile zamieszczałam wyszukaną w necie grafikę, zarówno oficjalną z tego programu, jak i fanarty. Ktoś zapyta: prawa autorskie? Nawet mi się wtedy o nich nie śniło. Gdyby w tych postach była jeszcze jakaś wartość dodana ode mnie, lecz to był zbiór obrazków przede wszystkim, może jakieś fakty o bohaterach serii, ale raczej bardzo wybiórcze. Potem stopniowo się polepszyło siłą rzeczy, bo zaglądałam na blogi innych, by ktoś zaglądał do mnie. Nawet jakieś tam opowiadanie się pojawiło… o samolocie, który się rozbija na bezludnej wyspie. To był banał, ale zawsze ciekawszy niż to, co robiłam wcześniej.

---

Miałam też blogi na Onecie (tutaj najmniej ich było, może nawet z dwa tylko), by na sam koniec działać na Blogspocie. Z Blogspota nawet nie wszystko usunęłam i wydaje mi się, że w tym 2019 roku zdarzyło mi się jeszcze z sentymentu na jeden zajrzeć, poczytać opowiastki tak denne, jakich dawno nie czytałam. Jednak nie będę aż tak pesymistyczna, bo już na tym jednym blogu zauważyłam progres w pisaniu. Im wpisy były bliższe teraźniejszości, tym nieco mniej naiwne, lecz nadal pozostawiały wiele do życzenia – obecnie właściwie również tak jest. :/

---

A jak to się łączy z początkiem odpowiedzi? Tak, że około miesiąc temu znowu przemknęła mi myśl, czy może by tak założyć bloga i od razu określony pomysł na wpis. Ale w porę uaktywniła się racjonalna strona mózgu, uświadamiająca mi, że nie znajdę na to czasu, skoro nawet na asku u mnie średnio z aktywnością. Znowu się rozpisałam, a i tak nie wspomniałam jeszcze o niektórych aspektach powiązanych z tymi blogami. Hm… może warto by tak było założyć znowu bloga, aby opisać na nim wspomnienia z poprzednich blogów?

---

Żart.

View more

O jakże triggerowały mnie te stada jak było z wilkami bo w tak masakrowały prawdziwą hierarchię w stadzie tych zwierząt XD
I najczęściej autorzy jakiejkolwiek postaci kradli prace ludzi z DA...

---

Anyway, miałem i onet.blog.pl i mylog.pl i blogspot.com i photoblog.pl i kilkanaście innych platform blogowych. Ale najwięcej na onet i mylog a później jak tamte upadły to na photoblogu.
Za czasów oneta/myloga były to typowe blogi ale więcej miałem tych poświęconych pisaniu opowiadań, jednakże szybko upadały bo nigdy nie miałem dostatecznie dużo ułożone w tych historiach. Szedłem strasznie na żywioł - teraz mogłoby to pójść lepiej bo projekt DragVeler jak i Zabójca Doskonały są mocno rozwinięte.

---

Mylog i Photoblog kojarzy mi się też mocno z fandomem J-Rocka (zresztą to na grupach mylogowych poznałem The GazettE)

---

A w RPG grałem na Naszej-Klasie (Grałem KYO z DEGa i Mashiro który był w kilku zepołach Oshare Kei. Próbowałem też własnymi postaciami ale środowisko RPGowców z OC było tak dziwne, że nie mogłem się wbić) potem na GG (Też właściwie głównie KYO, ale historie nie zawsze były zgodne ze stanem faktycznym rzeczywistości. Np raz był wilkołakiem a Hazuki z lynch. wampirem. Ale grywałem też Duchem i teraz jakbym miał grać to jedynie nim, albo innymi OCami)... i zawsze było gejowsko i kończyło się tonami scen erotycznych XD

View more