#mur

Jestem w nim zakochana 😍 Myślałam, że związek Ibrahima i Hatice leży gdzieś, dogorywając cicho, a okazało się, że ta miłość chociaż ledwo zipie, nadal tam jest. Autorka pisze pięknie, znakomicie przedstawiając zmagania Hatice. Ślub z Ibrahimem był spełnieniem jej marzeń, a potem przyszła rzeczywistość. Jej mąż w swoich ambicjach czasami zapomina o niej, a wzajemne urazy i krzywdy postawiły między nimi wysoki mur. Relacja Hatice z Ibrahimem jest jedną z moich serialowo ulubionych, bo pokazuje jakich okrucieństw mogą dopuścić się osoby, które wydawały się nam najbliższe i jak brak zaufania zabija miłość. Hatice zmaga się z posiadaniem ambitnego męża, który, kiedy osiągnie jeden cel, od razu wyznacza sobie kolejny. Być może zastanawia się czy sama była celem, którego osiągnięcie sprawiło, że przestał być on w oczach Ibrahima atrakcyjny. Nie można powiedzieć, że ich małżeństwo jest do końca nieszczęśliwe, bo jest w nim miłość, nawet jeśli stłumiona, jest w nim nadzieja, nawet jeżeli złudna i przynajmniej ze strony Hatice (bo nie znamy jeszcze stosunku Ibrahima do tego wszystkiego) wygląda to tak, jakby była gotowa podjąć walkę, by chronić to co kocha. Ale teraz ciężko wyrokować w jakim kierunku to pójdzie, więc musimy cierpliwie poczekać na ich kolejne wątki.

---

// Q

View more

Zależy kto wypowiada te słowa?
1) Jeżeli to odpowiada właściciel aska, którego prosisz o pomoc i Tobie odpisze "Zbadamy sprawę i się odezwiemy" to możesz być pewna, że się do ciebie w tej konkretnej sprawie nie odezwie nigdy. To jest tak samo jakby ktoś w kulturalny sposób odpisał "nie zawracaj mi d*py"
2) Jeżeli jest to pani kierownik działu kadr zakładu, do którego zaniosłaś podanie o pracę i CV to sprawa podobna. Papiery każe zostawić, ale nie odezwie się nigdy. Twoje dokumenty najprawdopodobniej trafią do niszczarki.
3) Jeżeli coś zamawiasz, lub chcesz naprawić, a Tobie powiedzą, że gdy zdobędą brakujące elementy wtedy się do Ciebie odezwą to możesz być pewna, że się odezwą.
Podsumowując, z reguły jest w ten sposób: Jeżeli Ty od kogoś coś potrzebujesz, to osoba która może spełnić Twoje oczekiwania i potrzeby nie odezwie się do Ciebie. Jeżeli natomiast sprawa wygląda w ten sposób, że osoba załatwiająca Twoją potrzebę spełniając ją na tym zarobi, to możesz być pewna, że odezwie się na mur beton.
Drobna uwaga do pkt. 2 Jeżeli masz w rodzinie osobę prowadzącą firmę, od której firma, w której starasz się o pracę jest w jakiś sposób zależna, na przykład sprzedaje swoje produkty hurtowo, a kadrowa nie złapała kim jesteś i jakie masz koneksje, to gdy zajarzy, że podmoczyła du*pę i mogą ją zwolnić, ponieważ interwencja z góry już była, wtedy przyjmą Ciebie na bardzo dobrze płatne stanowisko i będą na Ciebie dmuchali i chuchali, aby tylko nikomu ze swoich "kuku się nie stało"

View more

Mijamy się.
Każdego dnia.
Niezauważalnie.
Niczym dwa zwierciadła... odbijamy świat.
Oddalamy się od siebie. Ty i ja. Na zawsze.
W dobrym celu...
Dla mnie.
Dla nas...
Nie wiem, co jest gorsze...
Nie wiem, co bardziej rani serce.
Odwracam wzrok.
Ukrywam przed Tobą kolejne łzy.
Ból wypala mnie od środka.
Cierpię.
Samotny i opuszczony zamykamy się w pustych przestrzeniach
wypełniających moją schorowaną dusze.
Umieram...
Powoli konam niczym kalekie ptaki, które już nigdy nie wzbiją się w powietrze.
Znamy lek. I mogę go zdobyć.
Ale On... On mi nie pozwala.
Stoi, tworząc mur nie do pokonania...
Przeszkoda na drodze... do szczęścia?
Szczęście nie istnieje... Już dawno odeszło.
Już dawno zostawiło świat na pastwę ludzi.
Zachłannych.
Dotknij mnie.
Mam w rękach cały świat.
Całe życie.
Przerażony upuszczam je,
patrzę jak opada,
aby roztrzaskać się o posadzkę,
niczym wypełniona wodą szklanka...
Patrzę na to ...
Przestań...
Musimy...
przecież to takie proste...
Podnoszę głowę.
Zdecydowanie,
pewnie.
Wstaję i wychodzę naprzeciw nowemu.
Idę prosto przed siebie,
aż dostrzegam na horyzoncie Twoją sylwetkę.
Tym razem nie dopuszczę do tego...
nie pozwolę...
Jeszcze kilka kroków,
jeszcze tylko chwila..
Minęłyśmy się jednak...

View more

21. People are in our lives for a reason, a season or a lifetime.
Lubię to powiedzenie. Bardzo nie lubię orientować się, że trzeba kogoś w kontekście tych „kategorii” przemyśleć a jeszcze bardziej nie lubię czuć, że ktoś „przemyśliwuje” mnie. Ale to też jest pewien element życia i się tego nie przeskoczy. Czasem ktoś jest z pewnego konkretnego powodu. Czasem jest na jakiś czas.
A czasem jest na zawsze.
22. Pracuj nad empatią. Każdego dnia staraj się przynajmniej pięć razy zrozumieć czyjś punkt widzenia. Najlepiej kogoś, kto nie ma z Tobą ZUPEŁNIE NIC WSPÓLNEGO. Po jakimś czasie będziesz to robić automatycznie. A potem będziesz lepszym człowiekiem.
Jak nawijał Łona – Ty bądź uprzejmy mieć wątpliwość. Wątpliwością społeczną jest właśnie empatia. Dzięki niej wiesz, że Twoja prawda nie jest jedyną prawdziwą. Dzięki niej nawet wroga poskromisz spokojem. Dzięki niej od razu zrozumiesz, że jeśli ktoś docina Ci na tle pracy, to być może ma własne lęki, i Ty te lęki możesz zaadresować, i nagle stać się w życiu tej osoby bardzo ważną jednostką.
Dzięki empatii możesz prawie wszystko.
23. Miej granice. Empatia to jedno, asertywność – drugie. Oprócz zrozumienia i szacunku dla innych, pamiętaj, by dbać o standardy tego, jak inni traktują Ciebie. Nie wydaje mi się, by warto tu było przesadzać, ale może się mylę. Być może właśnie trzeba mieć granice twarde niczym granitowy mur. Na razie wiem tylko tyle, że zmiękczanie ich faktycznie nie przynosi nic dobrego. Nikomu.
24. Emocje innych ludzi nie są Twoimi emocjami.
To jest rada, którą dostałem niedawno od bliskiej przyjaciółki i dopiero zaczynam ją rozumieć. Czuję jednak, że jest to jedna z tych pięknych prawd, które – gdy już pojmę – naprawdę mocno na mnie wpłyną.
Wiesz czym się różni empatia od niedojrzałości? Każdy potrafi ryczeć, gdy druga osoba opowiada mu o prywatnej tragedii. Ale dopiero dojrzały człowiek potrafi wysłuchać, zadbać i uspokoić osobę, która przeżywa tragedię, bo akurat kolejny płacz jakoś super pomocny to wtedy nie jest:)
25. Często się dostrajaj.
Na koniec zostawiłem najważniejszą lekcję. Na urodziny sam sobie życzę, by rzadko o niej zapominać, bo jest naprawdę wyjątkowo potrzebna dosłownie każdego dnia.
Codzienność bywa różna. Czasem staniemy się dzięki niej „bardziej” tacy, jacy chcemy być. A czasem nas od tego wymarzonego zestawu wartości odsunie, bo się potknęliśmy, bo ludzie się czasem potykają. Nie jest to aż tak ważne w kontekście jednego dnia. Ale raz na dziesięć, pięćdziesiąt dni dobrze jest się zsynchronizować. Dostroić. Przemyśleć. Ułożyć. Posprzątać.
Wartości są cenne, trudne, kruche i drobne. Ładne ich ułożenie nie jest łatwe nawet wtedy, gdy masz super skupienie. A jak coś Cię ciągle zajmuje, to jest to zwyczajnie niemożliwe. A szkoda, bo ułożone wartości są prostsze, twardsze i większe od wszystkich innych przeszkód w życiu:)

View more

Il m'arrive surtout de faire des reve eveillé. Je bouge pas de mon lit mais a la fois somnoloque, a la fois je reve.

---

J'ai beau me déconnecter impossible.

---

Au boulot j'ai 2 ordinateurs. La nuit tu te réveilles dans ton rêve tu es au boulot et tu as toujours cette image d'écran d'ordi devant toi. Tu as beau essayer de te rendormir impossible tu as toujours cet écran la.
C'est comme le portable. Mon cerveau va créer en pleine nuit une scène qui n'est souvent pas appréciable, une engueulade par sms ou alors moi qui me trompe de destinataire etc des ex tout bet, donc j'aimerais réveiller je vais vérifier sauf que en même temps que je vérifie mon cerveau est toujours connecté à cette scene là. Il est hyper actif.

---

Je ne suis pourtant pas une accro aux écrans mais peut-être que le fait que ça fait des années que j'en pratique aussi bien sur les jeux vidéos que par le travail, le cerveau est court-circuité dessus.

---

Heureusement que ce n'est pas tous les jours comme ça mais il y a des périodes et parfois c'est insoutenable tu n'as qu'une envie c'est de te cogner la tête dans le mur pour être sûr de dormir paisiblement. Tu ne le fais pas mais parfois cest compliqué ouai.
Et pourtant niveau portable je suis quand même pas mal détachée par rapport à avant

View more

26-03-22

---

Czarne noce synchronizują nieskończone przemyślenia. Skacząc z myśli na myśl przez związaną skakankę emocji. Od zmoczonej bielizny… po chusteczki. Życie to gra typu: pay to win. Od kwiatów przez kolację do kameralnego przedszkola. Robert Cody napisał, że miej odwagę żyć, bo umrzeć potrafi każdy. Oglądając się za siebie, łatwo stanąć w miejscu. Bądź uderzyć głową w mur i dać się przekonać, że dalej nie pójdziemy.

---

Długo nie pisałem, bo depresja nie tylko mnie dotknęła. Kopała po twarzy, którą myślałem - że straciłem. Chciałem sprzedać duszę diabłu, ale.. nawet nie starczyło by spłacić długi. Świat mnie nie chciał, ale ja nie chciałem tu być bardziej. Płakałem jak deszcz w Southampton. Szczęście to słońce, a ja chcąc być niezauważonym ubieram okulary przeciwsłoneczne.

---

Proszę o spokój, ale do dzisiaj - nie wiem czym on jest. Jakbym jutro odszedł, każdy z moich bliskich wie co bym poczuł. Nie na miejscu pisać o uldze, kiedy znałem je tylko z biletów tramwajowych.

View more

Niemal połowa wszystkiego już jest sztuczna. Ludzie pokazujący się z jak najlepszej strony, wyolbrzymianie szczęścia do poziomu, który potrafi wypierdolić poza skalę, czy masowe ukazywanie krzywd, aby wzbudzić litość, zwrócić na siebie uwagę i w dodatku na tym zarobić. Ukazywanie swojego bytu w kontekście "apple pie life" jest już na prządku dziennym. Weźmy takiego instagrama... A może tak mojego aska, co? Wstawiam przecież często fotki z podróży itp... Tylko, że nigdy nie mówiłem, że zawsze jest tak fajnie i tak kolorowo, ponieważ moją codzienność śmiało mogę porównać do wdrapywania się na mur bez użycia jakichkolwiek narzędzi, które mogłyby w jakikolwiek sposób mi jakoś pomóc. Niestety nie mogę powiedzieć tego samego, o ludziach, których nawet osobiście znam, a z ich relacji i opisów widzę pięknie wykreowany świat. Niestety tylko połowa z niego jest prawdziwa, ponieważ pozostała część poszła do znacznej obróbki przed jej opublikowaniem.

View more

Wiele można w życiu osiągnąć - wystarczą chęci i odrobina samozaparcia. Niektórych marzeń niestety nie jesteśmy w stanie spełnić, ponieważ wykraczają one poza możliwości ludzi, jak na przykład spotkać osobę, której już między nami nie ma. Wracając do tych możliwych do zrealizowania, to jestem zdania i dostrzegam, że wiele osób stawia przed sobą betonowy mur, którego za wszelką cenę nie chce zburzyć twierdząc, że czegoś nie da się zrobić, coś jest za trudne i coś jest nieosiągalne.
Sami sobie stwarzają tak zły obraz rzeczy, który powoduje, że zamiast iść do przodu, to zatrzymują się w miejscu i tkwią z myślą, że coś samo się zrobi, albo po prostu sobie odpuszczają.
Gdyby ktoś powiedział mi kilka lat wstecz, że nadejdą dni, w których na pełnym spontanie wstanę i powiem sobie - zdobędę ten szczyt, a dzień później będę u celu, to kazałbym mu porządnie popukać się w głowę.
Impuls, który kiedyś spowodował, że zaraziłem się podróżami i zdobywaniem stał się moim nieodłączonym hobby i dzięki temu poznałem lepiej siebie i nabrałem dystansu do wielu rzeczy. Przełamałem się i zburzyłem postawiony przed sobą mur odkrywając dzięki temu swoje pasje. Gdyby również powiedziano mi, że w wieku 21 lat pójdę na swoje i jakoś będę sobie dawał radę bez jakiejkolwiek pomocy innych ludzi, również uznałbym, że ten ktoś po prostu bredzi.
Z biegiem czasu przeszkody, które pojawiały się na mojej drodze stawały się tylko wyzwaniem, które po prostu musiałem podjąć i osiągnąć zamierzony cel, bo przecież wszystko smakuje lepiej, gdy osiągniemy coś ciężką pracą, niż mielibyśmy podane na tacy. Ludzi blokuje ich własny strach i brak wiary w swoje umiejętności, a wystarczy ruszyć dupę i zacząć działać. I nie jest ważne, czy po drodze upadniemy raz, czy pięć razy, ale ważne jest to, że dążymy do spełniania swoich marzeń, a każda przeszkoda i porażka jest dobrą lekcją na przyszłość, bo dzięki niej stajemy się silniejsi.

---

"Chmury zakrywają szczyt tylko dla tych, którzy są na dole".

---

~ Makowska Góra

View more

Miałem kilka ważnych sukcesów, do których droga była bardzo ciężka i niejednokrotnie napotykałem na niej wiele przeszkód. Dobrym przykładem będzie tutaj chociażby mój własny ślub, który dwukrotnie przekładałem z powodu lockdownu - pisałem już kiedyś o tym.
Początkowo miał się odbyć 30 maja 2020 roku, a odbył się finalnie 3 lipca. Wprowadzony w ostatniej chwili limit 5 osób w urzędzie powodował, że najbliższa rodzina musiałaby czekać przed budynkiem, chore. Rozwiązałem to w dość ciekawy sposób organizując ślub plenerowy 2 tygodnie przed jego terminem! Z tego względu musiałem na szybko wyciągnąć wszystkie papiery i przenosić je do innego powiatu, gdyż USC jest jednostką która działa jedynie w swoim obrębie, a ceremonia odbywała się już poza nim.
Wszystkie przygotowania robiłem niemal dwukrotnie! Wszystko pod znakiem niepewności i czy w ogóle to wszystko jakoś się odbędzie.
Powiem Wam tak... Zorganizować swoje wesele - spoko - jest masa rzeczy do ogarnięcia, ale organizować je dwa razy, w dodatku w tak krótkim czasie to totalny mindfuck! Nawet nie będę wymieniał rzeczy, które musiałem zmienić i przełożyć, bo zejdzie mi do wieczora. Niejednokrotnie zasypiałem z telefonem w ręku bo po nocach wiecznie coś się ogarniało...

---

Miałem jeszcze dość nieciekawą sytuację, kiedy kupowałem mieszkanie 8 lat wstecz. Przy transakcji u Notariusza okazało się, że mieszkanie jest jeszcze rok na bonifikacie, przez co sprzedająca musiała zapłacić kwotę 1/3 wartości mieszkania jako podatek! Złodziejskie Państwo!!! Mogła zrezygnować w ostatniej chwili, a ja zostałbym z kasą w ręku pomniejszoną o notariusza, podatki i inwestycje, których już wtedy dokonywałem w związku z przeprowadzaniem się w nowe miejsce. Tutaj szczęście i wyrozumiałość tejże kobiety pomogła mi dopiąć swego i zamieszkać na swoim.

---

Aktualnie nie jest lepiej, ponieważ droga do kolejnego z mych marzeń jest jeszcze bardziej kręta i cholernie długa, jednakże nie mam już na to żadnego wpływu, bo stoi na niej dość solidny mur, którego nie mogę chwilowo rozburzyć. Jest nim cholerna inflacja, przez którą nie mogę wziąć dużego kredytu hipotecznego, aby postawić coś swojego, bądź kupić drugie mieszkanie, a to zostawić pod wynajem spłacając raty kredytu środkami z najmu. Cholera wie jak będą zachowywać się stopy procentowe, a ja nie mogę ryzykować! Dodatkowo w niektórych bankach już słyszę wymagania w postaci 30% wkładu własnego. Ale kto teraz trzyma tak duże kwoty?
Dobra, bo zanudzam...

---

Jest jeszcze parę takich ważnych dla mnie rzeczy, ale niekoniecznie dziś chcę o nich pisać. Osoby które czytają moje odpowiedzi na bieżąco z czasem połączą fakty i dowiedzą się też czegoś więcej. Miłego dnia!

View more

Cały system służby zdrowia leży i kwiczy. No, nie oszukujmy się.
Jeśli zaś chodzi o lekarzy, pielęgniarki czy ratowników, to nie będę wszystkich wrzucać do jednego worka, bo byłoby to totalnie nie fair. Znam świetne osoby i takie, z którymi wolałabym się nigdy nie spotkać.
Jeśli chodzi o zabiegi, to ja sama nie miałam żadnego jakiegoś konkretnego. Jedynie wizyty. Do okulisty chodziłam na NFZ i w sumie spoko, ale czas oczekiwania jest dobijający. Do dentysty od zawsze chodzę prywatnie, więc nie mam doświadczenia z dentystą na NFZ, ale słyszałam również różne opinie. Od dobrych po złe i tych złych było więcej.
Znam osoby, które były na operacjach różnych na NFZ jak również prywatnie (endoprotezy) i też jest różnie. Znam takich, którzy mają spieprzone po prywatnej klinice i super zrobione na NFZ, więc to bardziej zależy od lekarza po prostu.

Sama służba zdrowia jako instytucja - oceniam niezbyt dobrze. Ludzi oceniam w większości dobrze, ale tu też są wyjatki. W większości przypadków ci super ludzie, którzy chcieliby przebić głową mur albo mają związane ręce przez papierzyska, albo nie mają wystarczającej siły przebicia, co jest zrozumiałe, bo oni "tylko" zajmują się pacjentami, a nie ogarnianiem tejże instytucji.

Aktualnie praktycznie nie korzystam z NFZtu, obym nie musiała. Do lekarzy chodzę w większości prywatnie, płacę sobie składkę na prywatną klinikę i tam mam opiekę wszystkich specjalistów.
(Nie muszę mówić, że lekarz medycyny pracy na NFZ to czekanie od 6 rano w poczekalni do późnych godzin popołudniowych, a w klinice na ustaloną godzinę, szybko, miło i przyjemnie)
Także tak to u mnie wygląda.

A, no i jeszcze całkiem innym przypadkiem jest ten burdel, którego doświadczyłam w czasie mojej krótkiej przygody na studiach pielęgniarskich. System był okropny, tak na studiach, jak również traktowanie się wzajemnie poprzez przedstawicieli poszczególnych szczebli personelu medycznego.
Dno i kilometr mułu.

View more