#pisanie

Takie pierwsze przekonanie, najbardziej chyba wszystkim znane, które przychodzi mi do głowy, to że "pieniądze szczęścia nie dają". Naprawdę wiele lat tak myślałam, ale to jest totalny bullshit. Ludzie, którzy tak mówią, chyba próbują sami siebie oszukać lub przekonać, że dobrze im w biedzie. Ja bym na przykład wolała mieć kasę, żyć sobie w pięknym domu z basenem, sauną, kortem tenisowym i czym tam jeszcze, móc co roku jeździć na ekskluzywne wakacje i nie musieć sobie wiecznie wszystkiego odmawiać ani martwić się o pieniądze. Miłość i w miarę spoko życie rodzinne już mam, a gdybym do tego była bogata, to byłabym w raju. A co sprawiło, że zmieniłam zdanie na ten temat? Po prostu życie.

---

Kolejne takie przekonanie, którym żyłam latami, to że książki, które sobie kupujemy, muszą pozostać w idealnym stanie. Że nie możemy w nich zaginać rogów, nie możemy w nich pisać, robić notatek, zakreślać sobie ulubionych fragmentów itd., bo książki to niemal "świętość". Któregoś dnia koleżanka, jeszcze w poprzedniej pracy, powiedziała mi, że dla niej to nie ma sensu. Bo jeśli wypożyczasz książkę z biblioteki lub pożyczasz od znajomego to tak, wiadomo, nic nie możemy w niej zrobić, ale jeśli książka jest nasza? Robienie w niej notatek czy pisanie sprawia, że staje się faktycznie "nasza", jest czymś bardziej osobistym, staje się takim przedmiotem z duszą. Zaczęłam o tym myśleć. I o ile zaginanie rogów wciąż mnie boli, o tyle z resztą faktycznie muszę się zgodzić. I może komuś wyda się to banalne, ale naprawdę wiele lat nawet mi to nawet do głowy nie przyszło.

---

Ogólnie na temat przekonań widziałam jakiś czas temu ciekawy filmik na TikToku. Mianowicie kobieta opowiadała o tym, jak niektóre przekonania (jak chociażby właśnie to, że "pieniądze szczęścia nie dają") są stawiane na piedestale i święcie wyznawane z pokolenia na pokolenie. Bo tak naprawdę gdyby nie wmawiały ich nam nasze matki, a im ich matki, itd., to wcale byśmy tak nie myśleli. Wyznaczylibyśmy sobie swoje własne przekonania zamiast tych, które ktoś wyznawał 100 lat temu, a które są nam tak wpychane do głów, że czasem ciężko wyobrazić sobie życie bez nich. I jak tak się nad tym zastanowić, to naprawdę ma sens.

---

A jako bonus dorzucę grafikę. Bo czemu nie.

View more

Gościu, nie chce mi się pisać z tobą, poszukaj sobie innych ludzi do dyskusji. Kiedy i gdzie napisałem że kobietą jest tylko osobą która pójdzie na studia?
Napisałem że kobiety są na studiach, a w szkołach to raczej dziewczynki. Owszem w szkole średniej osiąga się pełnoletność ale dopiero jak ukończy 18 lat, a nie 16. Robisz mi spam zjebanymi wiadomościami i mówisz że mam niskie IQ bo uważam że 15 letnia osoba jest dzieckiem. To może coś z tobą jest nie tak. I cały czas piszesz z anonima 😂 kolejna rzecz po co mieszać politykę do tego to nie wiem, ale jak tak bardzo się interesujesz, to nie mam żadnej ulubionej partii politycznej. Wszyscy są złodziejami i oszustami. I chcą rządzić nami, mówić co możemy, a co nie. I POWTÓRZĘ TO JESZCZE RAZ JEŚLI DLA CIEBIE 15 LATKA JEST DOROSŁA TO GRATULUJĘ I ŻEGNAM . miłego dnia, a pisanie o rodzinie jest w UJ słabe. Jak widać w twojej katolickiej partii jest to normalne.

View more

Ja pamiętam, że pisanie pracy licencjackiej, a później magisterskiej strasznie mnie męczyło. Dla mnie nie ma nic gorszego, niż siedzenie na lapku i pisanie XD Oczywiście, jeśli to trwa długi czas, np. kilka godzin czy więcej. Co jak co, ale do pracy biurowej to ja bym się nie nadawała. W swojej pracy też siedzę przy komputerze, bo mamy tylko elektroniczną dokumentację, a na każdym dyżurze muszę dokładnie opisać stan pacjentów, przebiegi i uzupełnić inne rzeczy w kompie, ale na szczęście nie trwa to długo XD Ja to jestem taka, że lubię się ruszać i źle się czuję siedząc ciągle na tyłku.

---

Pamiętam też, że jak miałam 8 lat i wychowawczyni wysłała mnie do psychologa (nie szkolnego) za brak posłuszeństwa i wzmożoną aktywność psychoruchową, to ta psycholog stwierdziła, że u mnie występuje "męczliwość umysłowa", która objawia się tym, że jak muszę być na czymś długo skupiona, a niekoniecznie jest to po mojej myśli, to mnie to już w pewnym momencie zaczyna męczyć, widać po mnie zmęczenie, dekoncentrację i irytację XD Od tamtego czasu minęło wiele lat, ale poniekąd nadal to trochę pasuje XD Dlatego częste przerwy są mi wskazane 😏

View more

⠀⠀Konto od dłuższego czasu jest nieaktywne, za wyjątkiem sporadycznych, małych przebłysków, więc postanowiłam napisać parę słów wyjaśnienia (zakładam, że mało osób one zainteresują, jeśli kogoś w ogóle, ale jestem to winna przede wszystkim sobie, jak i odgrywanej tak długo postaci).
⠀⠀Nie przedłużając, z tego miejsca chciałam pożegnać się z Zeldą, tym kontem oraz każdą osobą, która miała choćby i najmniejszy wkład w jego tworzenie. To dzięki Wam miałam możliwość rozwoju mojej postaci, tworzenia przeróżnych wątków; tych bardziej poważnych, tragicznych, ale i niejednokrotnie zabawnych lub okraszonych niewybrednymi żartami "za kulisami". Wolałabym uniknąć wymieniania poszczególnych osób z imienia, aby nikogo nie pominąć - bądź co bądź, minęły trzy lata odkąd Zelda nagle ucichła. Pomimo tego przez cały ten czas nie było dnia, w którym nie byłabym wdzięczna każdej napotkanej wirtualnie osobie, z którą moje losy (jak i mojej bohaterki) skrzyżowały się na dłużej. Z niektórymi z tych osób mam kontakt do dziś na stopie prywatnej, choć proza życia (jak się okazało) zawitała nie tylko do mych drzwi.
⠀⠀Zawsze unikałam prywaty i tym razem również nie będę wdawała się w większe szczegóły. Niespełnione, największe marzenie Zeldy w moim przypadku, po licznych perturbacjach, spełniło się razy dwa w przeciągu ostatnich trzech lat. Jednocześnie mój "wolny czas", dotychczas poświęcany na pisanie, współmiernie się skrócił. Kolejny czynnik pojawił się między jednym a drugim spełnionym marzeniem, mianowicie przeprowadzka zagranicę. Gdy wszystko się unormowało, bardzo chciałam wrócić do postaci mojej rudowłosej wiedźmy, ale... nie było do czego. Tak długo tworzona więź z moją bohaterką okazała się już nie istnieć. I choć na zawsze pozostanie ona w moim sercu, próba jej wskrzeszenia to jak reanimowanie nieboszczyka.
⠀⠀Raz jeszcze dziękuję każdemu. Osobom bardziej mi przychylnym, ale też tym, które usiłowały bezskutecznie zajść mi za skórę; to również wspominam z pewną dozą sentymentu. Konto pozostanie aktywne, bo lubię od czasu do czasu tu wrócić i poczytać dawne wątki, powspominać. Jeśli ktoś z czytających to będzie miał życzenie porozmawiać lub coś napisać (uprzedzam, cierpliwość wymagana!), to zapraszam na moje drugie konto @BRXKENCRXVN lub discorda: dracosanguinem.
⠀⠀Żegnajcie!
⠀⠀
https://www.youtube.com/watch?v=M3mdHmhI3cs

View more

✏️ Maj jest miesiącem świadomości zdrowia psychicznego i myślę, że to świetna okazja, aby podzielić się tym, jak wspieracie swoje zdrowie psychiczne i emocjonalne. Jakie są rzeczy, które robicie indywidualnie, aby o siebie zadbać?

---

Chaeryeong: Jeśli chodzi o mnie, piszę w swoim pamiętniku. Piszę rzeczy, które lubię lub bardzo szczegółowe, szczęśliwe wspomnienia, dzięki czemu mogę zapamiętać każdy najdrobniejszy szczegół przez długi czas. Ale są też rzeczy, które piszę, gdy jest mi ciężko, są to smutne lub negatywne wspomnienia, aby wyrzucić te uczucia z serca.

---

Yuna: Zawsze staram się znaleźć czas na skupienie się na sobie – pisanie i medytację. Naprawdę skupiam się na sobie i w ten sposób pozostaję skoncentrowana. Ale to takie trudne. Kiedy medytuję, zawsze zasypiam. To także dobry sposób na zaśnięcie!

---

Ryujin: Tak naprawdę nie robię nic specjalnego dla swojego zdrowia psychicznego, ale daję sobie wolny czas. Jak wiecie, trasa koncertowa i nasze występy wymagają dużo energii, a poza tym mamy pracę polegającą na spotykaniu się z wieloma ludźmi. Dlatego myślę, że kiedy mam wolny czas, wykorzystuję go, aby odzyskać siły i zająć się tym, co lubię – obejrzeć film w kinie lub ponownie obejrzeć serial lub dramę. Jest tak wiele świetnych filmów i dram, ale gdybym miała polecić jeden, wybrałabym „The French Dispatch”. To film Wesa Andersona. To naprawdę wzruszające, ale jednocześnie jest w tym mnóstwo różnorodności.

---

Yeji: Obecnie staram się szczerze mówić o swoich uczuciach i tym, co czuję. Jeśli wydarzy się coś smutnego, choćby odrobinę, odczuwam tę emocję na tyle, że mogę po prostu „odpuścić”. Staram się w pełni reagować na swoje uczucia i śmiać się też z małych rzeczy.

View more

Odpowiem Tobie dla przekory jego elity. Może w końcu ci elitarni ludzie przejrzą na oczy. Jaki ma sens pisanie o mnie, że mam na asku zdjęcia, cytuję: "w przepoconych okularach" skoro on sam własnego zdjęcia nie wstawił tłumacząc się, że on szanuje swoją prywatność? Jeżeli ktoś samemu nie pokaże własnej gęby, to nie ma prawa krytykować innych za wygląd! Mam wadę wzroku, noszę okulary, jednak nigdy w żaden sposób przepoconych okularów nie miałem! Ten osobnik jest hejterem! Podobno był policjantem, więc powinien wiedzieć, że hejt w Internecie jest w polskim prawie karany! Już raz ASK.fm usunął mu profil za hejt. Wcale bym się nie zdziwił, gdyby nie przestał uprawiać hejterskiego procederu, a wtedy ponownie usuną mu konto na ASK.fm Ja nie muszę nic robić, wystarczy poczekać – niech popisuje się dalej.
Miłego wieczoru wszystkim czytającym tą odpowiedź.

Tym razem grafika do tej odpowiedzi jest bez powiązania z treścią. Hejtowanie w Internecie nie ma sensu, to chociaż grafika niech będzie dowcipna

View more

Zanim odpiszę (jeżeli jest to normalna wiadomość czy emotka) to sprawdzam profil tej osoby. Jeżeli jej lub jego profil wygląda spoko, nie jest tam nic podejrzanego, odrzucającego itp. to podejmuję rozmowę. Bardziej pisanie niż typowa rozmowa, z czasem wyjdzie jakie są prawdziwe intencję osoby z zewnątrz. Instagrama mama od czasów nastoletnich i niestety lub stety trochę wiem czego mozna się spodziewać, jeżeli chodzi o wiadomości z IG. Bardzo często też można zostać wylosowanym przez potencjalnego słodkiego tatuśka lub mamuśke 🤢🤢🤢. Dla mnie dziwne ze akurat tam muszą się odzywać i walić te swoje obrzydliwe propozycję... Ale może powinno mnie przestać to dziwić, jak właśnie często czyjś instagram wyglada trochę, jak konto na onlyfans. Tylko why tego typu ludzie piszą do osób, ktore maja normalne zdjecia. Masakra. Jak mi usuną ta wiadomość to tez mnie nie zdziwi xd haha taki już jest ask :D
Mój prywatny instagram nr 1 (bo jeszcze mam drugi, ale on to tam taki makijażowo-artystyczny, jednak myślę czy by go nie usunąć) mam go jakby to powiedzieć nie otwartego dla ogółu użytkowników. Co to znaczy? To znaczy, że ja muszę wyrazić zgodę czy ktoś może mnie obserwować i czy ktoś może do mnie napisać (taką sobie funkcje ustawiłam, ona jest zajebista). Chociaż tak można przecedzać użytkowników i dziwne konta od naszej prywaty.
Co do wiadomości, które od razu mowia same za siebie to od razu usuwam, blokuje i zgłaszam, ewentualnie jeszcze informuje na relacji ludzi zeby w razie czego uważali.

View more

Najlepiej wykształconym Jagiellończykiem był Zygmunt II August. Jego szczególną pasją było gromadzenie ksiąg - gościu miał ogromną bibliotekę która była taką perełką jego całego dworu. Zygmunt I stary był mecenasem sztuki i nawet ufundował Kapelę Rorantystów. Aleksander Jagiellończyk miał bardzo lubić księgi - podobnie jak jego żona, Helena. Jan I Olbracht uczył się pod okiem Długosza i włoskiego humanisty, Filipa Kallimacha. Jagiełło znał najpewniej bardzo dobrze ruski (wiedząc jak bardzo ukochał sobie kulturę wschodu po swej matce) i mógł spokojnie ogarniać tamtejsze literki. Prawdą jest też, że dawniej pisanie i czytanie nie było władcom do niczego potrzebne. Ba, mieli od tego swoich ludzi + pisanie i czytanie było taką specjalnością duchownych. Tak jak machanie mieczykiem rycerzy. Dlatego tak spore wrażenie zrobiła na ludziach Jadwiga którą od dziecka rodzice posyłali na nauki. U nas dopiero zaczynano bardziej zerkać w stronę większej edukacji...

View more

ᚹᛟᛚᚠ : To całkiem dobre pytanie, a i też okazja do zrobienia swoistego podsumowania, ponieważ niedawno minęło piętnaście lat, odkąd zaczęła się moja przygoda z fikcją, a ta przez ten czas wiele mnie nauczyła i myślę, że wciąż uczy czegoś nowego.
Zacznę od asertywności i tego, że posiadanie odmiennych zainteresowań nie oznacza potrzeby dostosowywania się do kogokolwiek, czy zmieniania się na siłę. Tego, że o wiele lepiej być sobą niż udawać kogoś, kim się nie jest. Udowodniła, że tak naprawdę zawsze można znaleźć podobnych sobie — ludzi, którzy dzielą te same upodobania i poglądy.
Fikcja nauczyła mnie także tego, że nie muszę mieszkać z danymi ludźmi przy jednej ulicy, w jednym mieście ani nawet w jednym kraju, by stali się dla mnie ważni. Pokazała, że nie ma granic i bez względu na dzielące odległości można mieć naprawdę bliskie osoby.
Może zabrzmi to paradoksalnie, ale dzięki fikcji też nauczyłem się jak rozmawiać o... życiu. Nie tylko tym wykreowanym, ale też rzeczywistym. Nauczyłem się, że to właśnie szczera rozmowa jest kluczem do rozwiązania większości problemów, tego, że warto rozmawiać i jak słowa potrafią być ważne, i ile można dzięki nim zdziałać.
Fikcja pomogła mi odkryć dwie pasje, pisanie oraz tworzenie grafiki, które staram się stale rozwijać, i którymi w innych okolicznościach nigdy bym się nie zainteresował, uważając, że to nie dla mnie.
W końcu to też poprzez fikcję mogłem poznać całą gamę ludzkich charakterów i indywidualności. Wiele wśród nich było osób fałszywych, nawet więcej niż tych dobrych i godnych zaufania, ale dzięki temu tym bardziej doceniam te wartościowe jednostki, które się w moim życiu pojawiły i wciąż w nim są.
Czy zmieniłbym coś w obecnej fikcji? Z pewnością chciałbym, by stała się bardziej ludzka. Tolerancyjna. Przyjazna. Otwarta.
⠀⠀

View more

Oczywiście! Początek i koniec listewki lub tasiemki mogą być zdefiniowane względem naszej percepcji i celu użycia.

---

Jeśli chodzi o pisanie lub odczytywanie miar w kierunku poziomym (np. na stole), zazwyczaj zakładamy, że początek jest po lewej stronie, a koniec po prawej. Jest to konwencja kulturowa, wynikająca z naszego czytania i pisania od lewej do prawej strony.

---

Jednakże, jeśli chodzi o pisanie lub odczytywanie miar w kierunku pionowym (np. na ścianie), początek może być na dole, a koniec na górze. W przypadku pomiarów długości, takich jak listewka czy tasiemka, zazwyczaj zakładamy, że początek znajduje się na lewym końcu, a koniec na prawym, podobnie jak w przypadku odczytywania tekstu.

---

W skrócie, początek i koniec mogą być określone przez kontekst użytkowania i konwencje kulturowe, a także przez to, w jaki sposób przedmiot jest ustawiony lub używany. ;)

View more

Jeśli obudziłbym się pewnego dnia i odkrył, że wszyscy wokół mnie zniknęli, pierwszą myślą, która przyszłaby mi do głowy, byłoby prawdopodobnie: „Czy to sen?”. Po początkowym szoku i dezorientacji, zacząłbym próbować zrozumieć, co się stało. Może byłoby to trudne do uwierzenia, ale starałbym się zachować spokój i logiczne myślenie 🤯💭
Pierwsze kroki, które bym podjął, obejmowałyby:
1. Sprawdzenie mediów i komunikacji: Spróbowałbym znaleźć jakiekolwiek informacje na telefonie, radiu czy internecie, które mogłyby wyjaśnić sytuację. Czy są jakieś wiadomości, które mogłyby wskazać na masową ewakuację lub katastrofę? 📱📻
2. Zapewnienie sobie bezpieczeństwa i podstawowych potrzeb: Upewniłbym się, że mam dostęp do wody, jedzenia i schronienia. W takiej sytuacji, bezpieczeństwo byłoby priorytetem, więc sprawdziłbym, czy moje mieszkanie jest bezpieczne, czy potrzebuję się przenieść do innego miejsca 🥫🏠
3. Eksploracja i poszukiwania: Po zabezpieczeniu podstawowych potrzeb, próbowałbym zorientować się w sytuacji, wychodząc z domu i sprawdzając, czy w okolicy są inni ludzie. Być może nie wszyscy zniknęli, a ja po prostu znalazłem się w miejscu, gdzie akurat nikogo nie było 🚶‍♂️🔍
4. Planowanie na dłuższą metę: Jeśli sytuacja utrzymywałaby się, zacząłbym planować na dłuższą metę. Gdzie mógłbym znaleźć długoterminowe schronienie, jakie są źródła żywności, wody, jak mogę utrzymać swoje zdrowie i bezpieczeństwo. Rozważyłbym również przemieszczanie się do większych centrów, gdzie szanse na znalezienie innych osób lub zasobów byłyby większe 🗺️🚗
Psychologicznie, taka sytuacja byłaby ogromnie trudna. Samotność i niepewność mogłyby mieć duży wpływ na moje samopoczucie psychiczne. W takim scenariuszu, ważne byłoby znalezienie sposobów na utrzymanie zdrowia psychicznego – być może poprzez rutynę, zajęcia jak czytanie książek, pisanie dziennika, czy nawet rozmowy na głos, aby poczuć się mniej samotnym.
Podsumowując, choć sytuacja, w której wszyscy zniknęliby, jest niezwykle mało prawdopodobna, podchodzenie do niej z planem i próba utrzymania spokoju byłyby kluczowe, aby poradzić sobie zarówno z praktycznymi, jak i emocjonalnymi wyzwaniami takiego doświadczenia 🌍

View more