#pomoc

Dzień dobry @Julciopat ,
Oczywiście, odpowiedziałbym, gdybyś do mnie napisał.🐼
Minęły prawie 4 miesiące odkąd zacząłem używać asku.
Są ludzie, z którymi chcę się przyjaźnić także w prawdziwym życiu;

---

- @Julciopat
- @brzooskwinkaaa
- @KubaGR571
- @somethinwonderful711
- @NobodyFor_You

---

Po wielu pytaniach i odpowiedziach nie mam już wątpliwości co do ich szczerości w moim umyśle. 🍀
Przynajmniej wiem, że nie są rasistami i są mądrymi osobami. 😊
Wiem, że te osoby mogą mi pomóc w doskonaleniu mojej wiedzy, a ja mogę wnieść swój wkład w uczenie się przez całe życie(z moją wiedzą). 🤓

---

I jest też jedna osoba, która jest powodem, dla którego otworzyłem konto w asku. Ale nie mogę o niej wspomnieć. Obiecałem jej, że nie będę jej przeszkadzał podczas używania asku. 🐼

---

Nawiasem mówiąc, wiem, że mam wiele błędów w tłumaczeniu w moje odpowiedzi, ale myślę, że już się do tego przyzwyczaiłaś. 😁

View more

Jo, já se zatím na táboře bavím, jj. A na hraní sice moc čas nemám, ale stejnak se mi vždycky podaří ukradnout si alespoň chvilku na odehrání nějaké kratší hry.

---

No a šifry se účastník max tak, že rozposílám nápovědy a útržky :hahaha: Ale mám v plánu jít hledat za Scottyho, vlastně už jsem chtěla začít včera při akci, ale nemohla jsem, protože CHRIS ( @janejeseter ) ZABIL SCOTTYHO 😡

---

Ale naštěstí byl stromečkový Scotty zachráněn Ogdenem, takže pohoda ☺️ A Scotty si teda samozřejmě tábor užívá, určitě i díky spolubydlícím z Frajírkovského stanu 🤭

---

No, Abi ještě neměla čas se projevit, takže ta ne zatím ve fázi "nikoho tu neznám, pomoc" a Tyler, ten už začíná být na tábor odrostlej a dost reálně to bude jeho poslední tábor, ale tak, aspoň to bere jako příležitost zas změnit prostředí a uprchnout z domova nedomova.

View more

Ostatnio zauważyłem, że kwestia postaw niektórych Ukraińców w Polsce staje się coraz bardziej palącym tematem. Czuję się zaniepokojony pewnymi obserwacjami, które zebrałem na podstawie własnych doświadczeń oraz opinii innych.
Polska, jako kraj sąsiedni, od lat stara się pomagać Ukrainie, zwłaszcza w obliczu konfliktu zbrojnego. Jestem dumny z tej solidarności i współczucia, jakie Polacy okazują swoim wschodnim sąsiadom. Jest to wyraz prawdziwej empatii i ducha wspólnoty.
Niemniej jednak, nie mogę przejść obojętnie obok pewnych zachowań, które zaczynają się nasilać. Czasem spotykam się z sytuacjami, w których niektórzy Ukraińcy zdają się oczekiwać od Polski nadmiernej pomocy, często w sposób, który wydaje się nieproporcjonalny do realiów i możliwości naszego kraju. To, co mnie najbardziej niepokoi, to odczucie, że pewne standardy i oczekiwania stają się dla nich normą, nie zaś wyjątkiem czy przywilejem.
Nie jestem przeciwny wspieraniu tych, którzy znaleźli się w trudnej sytuacji. Rozumiem też, że wojna wprowadza chaos i cierpienie w życie wielu ludzi. Ale coraz częściej zdaję sobie sprawę, że pomoc powinna być równoważona z odpowiedzialnością, szacunkiem i wdzięcznością.
Chcę podkreślić, że moje odczucia nie dotyczą wszystkich Ukraińców w Polsce. Wielu z nich to ciężko pracujący, uczciwi i zintegrowani z polskim społeczeństwem ludzie. Niemniej jednak, te nieliczne negatywne przypadki rzucają cień na ogólny obraz i budzą we mnie pewien niepokój.
Podsumowując, moje relacje z Ukraińcami są złożone. Cieszę się, że mogliśmy okazać im wsparcie, ale z drugiej strony, oczekuję, że będzie to wsparcie szanowane i doceniane, a nie traktowane jako coś, co się po prostu należy🤷🏻‍♂️

View more

Na psychoterapię uczęszczałam przez pełne trzy lata i z czystym sumieniem mogę powiedzieć, że była to jedna z lepszych decyzji w moim życiu. Ogromnie żałuję, że tak długo bałam się prosić o pomoc, przez co moje problemy tylko się pogłębiały.

---

To nie jest łatwe. Psychoterapia to długotrwały proces. Psycholog nie jest czarodziejem, który pozbędzie się naszych problemów za pomocą czarodziejskiej różdżki. On ma tylko wskazać nam drogę, pokazać nad czym powinniśmy pracować, pomóc uświadomić sobie pewne rzeczy i nauczyć nas jak walczyć ze swoimi słabościami. Resztę roboty musimy wykonać sami. Nikt nie zmieni naszego życia za nas.

---

Przeszłam bardzo długą drogę i uważam, ze wraz z moją psycholog odpaliłyśmy kawał dobrej roboty. Zaszła we mnie ogromna zmiana, z której mogę być dumna, choć doskonale wiem, że moja głowa nie jest jeszcze do końca ,,czysta”.

View more

Hm... A co na przykład? 😁
I o których?! Bo były 2! 😎🥲

---

Dawno dawno temu, za górami, za lasami, w dniu 01.10.2020 r. ... 🤪

---

Moje zaręczyny były właśnie z tych "spokojnych". Praktycznie na osobności, bez nadmiernych świadków. Bez udziwnień, zbędnego show - po prostu szczerość.

---

Nastrój był bardzo emocjonalny.

---

Na początku nawet nerwowy, bo mój luby do końca starał się, abym się nie domyśliła i wpadł na pewien głupi pomysł po drodze, aby mnie trochę zmylić 🥲🤪

---

A ja się domyślałam i tak, chociaż nie byłam pewna 🤫

---

Resztę zachowam dla siebie, niech to będzie moje wspomnienie... 🌸
____________________________________

---

Pierwsze zaręczyny... Cóż, jak i sam związek - pomyłka. Zero emocji, zero chemii.

---

Nawet rękę pomylił i założył mi pierścionek na lewą 😂🥲

---

A zabierał się do tego tak dziwacznie, że od razu wiedziałam o co chodzi. Musiałam też mu trochę "pomóc", bo pół dnia by się inaczej nie wysłowił.

---

Dzień, w którym oddawałam mu pierścionek, był chyba moim najszczęśliwszym w tamtym okresie 🍀

---

I bardzo się cieszę, że nie doszło wtedy do ślubu. On pewnie też - po rozstaniu po prostu "podmienił" tylko pannę młodą i ślub się odbył, ale beze mnie 😏😆

View more

Należałoby się najpierw zastanowić czy warto je kraść, czy gra jest warta świeczki.
Zawsze musiałam sobie radzić sama, absolutnie ze wszystkim. Zostaw mnie na bezludnej wyspie, poradzę sobie. Zwolnij mnie z pracy, zatrudnię się w innej firmie. Od dziecka uczyłam się samodzielności i nadodpowiedzialności. Życie mi pokazało, że jeśli nie masz siły zrobić sobie herbaty w chorobie, to przetrwasz bez niej; że jeśli jest Ci zajebiście źle, jeśli potrzebujesz bezpieczeństwa, ciepłych ramion i ciepłych słów, to trudno, bo zaboli raz, drugi, dziesiąty - aż w końcu nauczysz się życia w zimnie i wiecznego trzymania gardy.
Wiesz, kiedy człowiek może liczyć tylko na siebie, to ciężko jest uwierzyć, że ktokolwiek mógłby chcieć być na serio. Bliskie relacje są dla mnie trudne. Błądzę w nich jak dziecko we mgle. Zawsze się boję, że moja niepewność (w znaczeniu nieśmiałość, a nie brak zdecydowania) wszystko zepsuje, że nie dostanę tyle czasu, obecności i uwagi ile potrzebuję. Nie umiem prosić o pomoc, o obecność, niezależnie od tego jak bardzo tego potrzebuje. Boję się, że powiem coś głupiego, że nikomu nie będzie chciało się bawić w to wszystko, że ktoś wybierze drogę na skróty, że wszystko się skończy szybciej, niż się zacznie.
Imponuje mi, kiedy ktoś zdobywa się na takie małe gesty w codziennym życiu; kiedy czuję, że ta druga osoba jest zainteresowana tym co mam do powiedzenia i tym co się u mnie dzieje. Potrzebuję spokoju i bezpieczeństwa. Szukam tego w drugim człowieku i potrafię to odnaleźć nawet w chaosie. Zależy mi na szczerości, obecności, rozmowie. Zależy mi na tym, żebym czasami mogła opuścić gardę, żebym mogła osunąć się się ze zmęczenia i miała świadomość, że ktoś się mną zaopiekuje, że pomoże mi to ogarnąć i potrzyma wartę dopóki nie wrócę do formy. Cholernie imponuje mi empatia, opiekuńczość i docenianie małych rzeczy - takich jak gwiazdy. Na maxa mnie to rozczula. No i sztuka - zachwyca mnie, porusza i dotyka. Tak pokrótce, plątanina myśl po alkoholu.

View more

Nie można pomóc komuś, kto odtrąca wyciągniętą dłoń. Rozłożone szeroko ramiona. Wzgardza ciepłym słowem. Odrzuca troskę. Nie da rady pomóc komuś, kto tej pomocy nie potrzebuje.
Mam mocno rozwinięty instynkt opiekuńczy. Tak było od kiedy pamiętam. Stawiałam się na ostatnim miejscu, a każdy był istotniejszy niż ja sama. Może dlatego tak lubię rudości - kolor ognia, który nigdy we mnie nie gasł. Jak lampka Parvati zapalona dla Devdasa, w imię miłości. Jak się domyślasz, ona też w końcu zgasła.
Wciąż, osoby które kocham lub darzę sympatią, są dla mnie bardzo ważne. Istotne. Ile to razy nie poszłam spać, darząc rozmową kogoś, kto potrzebował żywego słuchacza. Nie musiałam się odzywać. Wystarczyło słuchać.
Ja sama nie umiem opowiadać. Żalić się w poważnych sprawach (bo o tym, że mam dużo pracy mogę smęcić pół dnia). Pomijając żartobliwą wstawkę, naprawdę nie potrafię mówić, o tym co mnie boli. Zżera od środka, skręca jelita. Płakać też nie umiem. Wyć w poduszkę, szlochać, wpadać w rozpacz. Płaczę bezgłośnie, wewnątrz siebie. Krzyczę w środku z bezradności. Może dlatego nikt nie wie, że potrzebuję pomocy? Przytulić się, poczuć ciepło drugiego człowieka, być pogłaskanym po włosach. Usłyszeć: " Nie bój się Madi. Wszystko będzie dobrze, jestem obok". A może... Nikt nie chce o tym wiedzieć?
Zawsze staram się dać wsparcie. Pomóc bezinteresownie. Wysłuchać, bo wiem, że wtedy robi się lżej na sercu. Jednak, nie umiem już dłużej zabiegać o wyznania. Nie potrafię pomóc tym, którzy odrzucają moje ramiona. Kiedyś walczyłam. Teraz przygasłam, ledwie się tlę. Może to dlatego, że tak wiele ostatnio przeszłam? A może po prostu zrozumiałam, że choćbym chciała być czyjąś ostoją, ten ktoś może mieć inne plany.

View more

Nie tylko Ciebie.
Wsparcie wsparciem, ale nie rozumiem czemu z Polski chcą drugą Ukrainę zrobić.
Będąc za granicą zdarzyło mi się zauważyć nasze flagi w nasze święta narodowe w oknie albo na balkonie, ewentualnie na ekranach w bankomatach, u lekarza przy rejestracji, no i rzecz jasna przy ambasadzie. Ale nigdy żaden urząd nie wywiesił naszej flagi przy budynku państwowym.
Polska dojną krową była, jest i będzie.a na koniec jeszcze dostajemy po dupie.
Nie twierdzę, że mamy nie wspierać, ale STILL (!) jest to pomoc naszym kosztem, i dwa STILL - wywieszanie sąsiedzkich barw przy budynkach państwowych to nadmiar wsparcia, a wręcz lizanie dupy.
Nie mówię "precz", nikogo nie wyganiam, nikomu nie bronię przyjechać, pracować, żyć uczciwie, ale Polska ma swoje barwy, które powinny być główne, oznajmiając, że goście są tu gośćmi, a nie co rusz żółto - niebieskie, to tu to tam, tu baner, tam oświetlony budynek - co tylko budzi pytanie czy my dalej mamy w swoim państwie jakieś prawa, czy każdy obcokrajowiec będzie przed nami.

View more

Stanęłam na brzegu klifu, tocząc nieprzerwaną walkę z samą sobą. Chłodny wiatr zwiewał moje włosy, a wszystkie czarne myśli biły się wzajemnie w głowie, starając się zdominować tą drugą. Na twarzy miałam wymalowany strach, zastanawiając się czy skok w przepaść byłby w stanie zagwarantować mi upragniony spokój.
Przez wiele miesięcy byłam mistrzem w podejmowaniu irracjonalnych decyzji, tracąc nad sobą nieustannie kontrolę. Czy to jeszcze byłam ja? Czułam jakby w moje ciało weszła zupełnie obca dla mnie osoba, wytworzona przez ciągły strach, który nieprzerwanie starałam się wewnątrz siebie zadusić.
Uśpiłam prawdziwą siebie, posuwając się do najbardziej karygodnych dla społeczeństwa decyzji. Od manipulacji, przez kłamstwa, aż po zrzucanie winy na wszystkich dookoła. W końcu ten wyidealizowany obraz siebie nie był w stanie dopuścić myśli, że mogłam popełniać jakiekolwiek błędy. Emocjonalna hipokrytka.
Nie wiedziałam kiedy stałam się typem osoby, przed którą dziś chronię najbliższych. Prawdziwym koszmarem i nieustającym wodospadem toksycznych decyzji. Przyblokowałam w sobie jakiekolwiek człowieczeństwo i wyrozumiałe podejście do drugiej persony, egoistycznie mając w głowie jedynie swoje emocje. Nic dziwnego, że niektóre dusze wykreowały sobie w głowach obraz mnie jako Diabła. Ich karmy za wszystkie złe czyny, w roli upadłego człowieka.
Przez wiele tygodni nie potrafiłam się wydostać z klatki własnego wnętrza i pokonać tej wersji siebie, którą tak bardzo znienawidziłam. Zapewne dlatego nie mam za złe tym, którzy również mnie znienawidzili.
W trakcie walki o własne ja, popadałam w przeróżne skrajności. Im szerzej otwierałam oczy zaczynając rozumieć ile krzywd wyrządziłam, tym bardziej próbowałam odpokutować grzechy, próbując być aniołem stróżem dla wszystkich.. Tylko nie dla siebie. Wyraziłam wewnętrzną zgodę na deptanie własnych emocji twierdząc, że w końcu na to zasłużyłam. Paranoiczna pokuta.
Teraz, gdy obserwuję wszystko z perspektywy czasu i doświadczeń, które zdobyłam na przestrzeni lat jestem w stanie cieszyć się, że skoczyłam z tego klifu, uwalniając się od wszystkich wersji siebie, które odbierały mi poszczególne radości istnienia. Zaznałam spokoju. Uczyłam się człowieczeństwa tak długo, aż zrozumiałam czym jest dbanie o harmonię najbliższych i jednoczesny szacunek do własnego wnętrza.
Nauczyłam się przestać uciekać. Dziś potrafię stanąć twarzą w twarz przed wszystkimi błędami, które popełniłam i uśmiechnąć się dzięki świadomości, że wyciągnęłam z nich lekcje. One w końcu są za mną, nie przy mnie. Teraz w końcu umiem nie przejmować się słowami tych, którzy nieustannie rzucają mi kłody pod nogi, znając swą wartość. Nie jestem potworem.
Na ten dzień wiem jak się prosi o pomoc i jednocześnie daje taką pomoc najbliższym, otaczając się jedynie garstką tych, którym zależy na moim uśmiechu, nie tym pozornym. Dziś nauczyłam się patrzeć w lustro i czuć dumę, nie wstyd.
~Tamtego dnia pozwoliłam sobie umrzeć, by dziś móc pozwolić sobie żyć.

View more

Ludzie mają skłonność do dostrzegania skrajności. Najczęściej dostrzegamy tylko najgorsze możliwe zachowania i rozwiązania. Nie interesuje nas wszystko to, co znajduje się pomiędzy. Dlatego właśnie problemy psychiczne zaczynają być zauważane przez otoczenie dopiero w najbardziej krytycznym momencie.

---

Większość z nas nie ma wystarczającej wiedzy w tym temacie. W szkole nie uczymy się o tym, jak pomóc osobie z depresją lub innymi problemami psychicznymi. Nikt nie uświadamia nas o tym jak może wyglądać depresja, a choroba ta może objawiać się na wiele sposobów. Osoba chora wcale nie musi od razu przystawiać sobie żyletki do tętnicy. Depresji bardzo często nie widać na pierwszy rzut oka, dlatego właśnie zbiera ona tak duże żniwa.

---

Można pomyśleć, że ostatnimi czasy dużo mówi się o wszelakich zaburzeniach oraz o terapiach, które mają na celu pomóc w ich uleczenie. Prawda jest jednak taka, że wiele powszechnie dostępnych informacji odnosi się do konkretnego przypadku, a trzeba pamiętać, że każdy człowiek jest inny i nie wszyscy cierpiący na depresję zachowują się tak samo.

View more

⠀
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀☠☠☠☠☠☠☠☠☠☠☠☠☠☠☠
⠀
Po mojej prawej stronie stoi oparta o ścianę moja gitara elektryczna.
Jako, że jestem Bogiem, to posiadam wszystkie dostępne moce we Wszechświecie, aczkolwiek jak już się bawimy w te pytania, to powiem, iż będzie to moc porywania tłumów za pomocą gry na niej, przez co zostanę najzaj3bistszym gitarzystą w historii świata.
Ach, no tak. Przecież i tak się nim stanę!
Tak w ogóle, to opracowałem już wstępny plan dostania się na backstage!
Po koncercie Vic i Belch będą musieli odciągnąć jakoś uwagę ochroniarzy, czyli na przykład udawać, że jeden z nich umiera, a drugi przeraźliwie zacznie wołać o pomoc, akurat przed nosami tych typów.
Wtedy ja i Henry przekradniemy się tam z moją gitarą i wzmacniaczem, które wyjmiemy uprzednio z auta.
Gdy już cichaczem wniesiemy sprzęt, to Bowers wyjdzie, a ja zostanę, wypadając prosto na członków zespołu!
Wtedy to zademonstruję im swoją zaj3bistą grę i na pewno tak ich ch⛧lernie zszokuję, iż mnie przyjmą od razu!
Jeśli jednak będą się wahać (chociaż nie ma takiej opcji), to pokażę im inne swoje atuty, takie jak zaprezentowała Sidowi Viciousowi ta ści3ra, Nancy Spungen, tylko, że ja nie skończę tak jak ona, martwy, siedząc koło kibla, z raną kłutą brzucha.
Trzeba umieć wywalczyć sobie to, czego się pragnie, co nie?
Zastanawiam się, czy nie podkreślić sobie oczu eyelinerem, nadając im drapieżnego, uwodzicielskiego tonu.
Tylko jest jeden mały problem, a mianowicie Henry, jaki wyzywałby mnie od części od roweru.
No i drugi, czyli to, iż ktoś musi pomóc mi nałożyć to ch⛧lerstwo, a do tego nadałby się wyśmienicie Vic, który by to zaakceptował, nie zadając żadnych zbędnych pytań, ale znowu — Vic będzie albo udawał umierającego, albo wołał o ratunek, dlatego może to on pójdzie ze mną na backstage, a Henry zostanie z Belchem?
Sam już nie wiem, muszę chyba jeszcze zmodyfikować ten plan.

---

⠀
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀☠☠☠☠☠☠☠☠☠☠☠☠☠☠☠
⠀

View more