#psychiatry

A dziękuję, to miłe z Twojej strony!! Rozpisałam się, ale ja mam problem ze streszczaniem się i często dużo piszę, nawet w prywatnych konwersacjach, taki już mój urok 😂

---

A odpowiadając na Twoje pytanie - miałam taki okres, gdzie stwierdziłam, że nie chcę pracować w tym zawodzie, ale wówczas mocno zaogniły się u mnie depresja oraz nerwica neurasteniczna, byłam wyczerpana tym wszystkim, nienawidziłam chodzić do pracy, ale podejrzewam, że na jakikolwiek oddział bym nie trafiła, to byłoby źle, bo problem tkwił we mnie, a nie w oddziale. To był czas, kiedy chowane problemy z okresu dojrzewania wyszły na wierzch i uderzyły we mnie z potrójną siłą. Nie byłam zdolna do pracy, jednak poza nią również czułam się bardzo podobnie. Szczegółów opisywać nie chcę, ale chyba wiadomo o co chodzi. Dlatego byłam na 2-miesięcznym zwolnieniu od psychiatry. Zaczęłam wtedy też psychoterapię, wreszcie miałam odpowiednio dobrane leki, a po tych 2 miesiącach wróciłam do pracy. Leki lekami - uderzały w objawy, ale nie likwidowały problemu, który był we mnie. Do tego była potrzebna psychoterapia. Uczęszczałam na nią rok. Jak wróciłam do pracy, to wszyscy stwierdzili, że się zmieniłam i faktycznie inaczej funkcjonuję. Przez to, że uporządkowałam sobie własną główkę i emocje, pokochałam siebie, zmieniłam nastawienie do samej siebie, swojego życia, ludzi wokół, do tej pracy i praktycznie do wszystkiego. Zaczęłam czuć i doświadczać tego, że naprawdę lubię tę pracę, ale to był dopiero początek. Ja się zmieniłam i to zaważyło na moim stosunku do pracy.

---

Teraz nie jestem w stanie powiedzieć, że nie lubię tej pracy. Owszem, są rzeczy, które mi się nie podobają lub które chciałabym zmienić/poprawić. Ale ogólnie naprawdę dobrze się w niej czuję, akurat na tym oddziale, w tym miejscu, w tym czasie, jestem zadowolona, mam ubaw po pachy, w większości fajnymi ludźmi się otaczam, uwielbiam interakcję z pacjentami - bardzo potrzebuję takiego działania "pro-społecznego". Lubię robić coś dla innych. Dziewczyny się śmieją, że ja chodzę do pracy głównie w celach rozrywkowych i towarzyskich - no może coś w tym jest XD Praca to mój drugi dom i choć niektóre rzeczy są wkurzające, czasem na coś się zdenerwuję, to jednak nie chodzę do niej wyłącznie z poczucia obowiązku i potrzeby zarabiania pieniędzy. Chodzę, bo lubię, może to się wydaje dziwne, ale na swój sposób też czerpię z tego jakąś przyjemność czy dobrą zabawę (tylko proszę mnie źle nie zrozumieć). Zdarzają się stresujące sytuacje, to bardzo duża odpowiedzialność, bo to bezpośrednia ingerencja w życie ludzkie, ale mimo to jakoś daję radę i idę do przodu. Cieszę się z tego, co do tej pory osiągnęłam, ale chyba warto dalej się rozwijać 😁

View more

Aktualnie nie chodzę, lecz w przeszłości miewałem na tyle ciężkie okresy w swoim życiu, iż korzystałem z tego typu usług.
I nie uważam tego za powód do wstydu, mój świat od tego się nie zawalił, nie odczułem ujmy na honorze.
W naszym społeczeństwie wciąż panuje przekonanie, że chodzenie do psychiatry, psychologa, terapeuty czy psychoterapeuty jest oznaką słabości.
Zazwyczaj boimy się, jak zareagują nasi znajomi, przyjaciele czy rodzina na wieść o tym, że udaliśmy się po wsparcie psychologiczne.
Tymczasem nie do końca zdajemy sobie sprawę z tego, iż wbrew pozorom zgłoszenie się po specjalistyczną pomoc wymaga naprawdę sporej odwagi i umiejętności przyznania się przed samym sobą do problemów.
Zaburzenia psychiczne stają się symbolem naszych czasów, wręcz chorobą cywilizacyjną, problemy te będą narastać.
Dlatego warto zwracać uwagę na kondycję swojego zdrowia psychicznego.

View more

Jeśli chodzi o charakter, osobowość - a to jest dla mnie najważniejsze, choć wygląd też ma znaczenie i mam swój kanon męskiej urody - to istotne jest dla mnie to, żeby mężczyzna był podobny do mnie. Nie identyczny, bo to również byłoby źródłem jakichś konfliktów, ale podobny - ktoś, z kim więcej mnie łączy niż dzieli. Fajnie byłoby mieć wspólne zainteresowania, ale nie jest to dla mnie koniecznością. Natomiast oczekuję podobieństw w sposobie bycia, nastawieniu do siebie, świata i innych ludzi, przekonaniach, poglądach, poczuciu humoru. Oczekuję również stabilności psychoemocjonalnej lub przynajmniej dążenia do niej - czyli np. korzystania z pomocy terapii lub psychiatry, żeby przepracować te problemy, a nie że facet zamyka się w czterech ścianach, użala nad sobą i pieprzy, jaki to świat jest zły i okrutny, jak ludzie to "ku#wy", jaki to on jest mhroczny i w ogóle, bo mnie to żenuje i męczy xD Rozumiem, że każdy ma jakieś problemy, każdy doświadczył w życiu cierpień i trudności, ale co innego pracować nad tym, a co innego zamykać się w sobie i potem przekładać swoje problemy - nie do końca świadomie - na związek, partnerkę, różne zachowania. Doświadczyłam już tego w związku i podziękuję.
Lubię mężczyzn autentycznie życzliwych (nie na chwilę, by po jakimś czasie ściągnąć maskę i pokazać się z gorszej strony), odpowiedzialnych, wiernych, opiekuńczych, lekko nieśmiałych, spokojnych, łagodnych, dobrych słuchaczy, pozytywnie nastawionych do siebie i świata, zdecydowanych, świadomych, pomocnych, preferuję mężczyzn umiarkowanie radosnych, cieszących się życiem, takich z pozytywną energią, niż gburów wiecznie się nad sobą użalających. Wiem, że ideały nie istnieją, każdy ma jakieś problemy, wady charakteru i to jest ok. Ale są takie cechy osobowości, takie zachowania, których nie zaakceptuję w związku, bo są dla mnie męczące, toksyczne i nierzadko przekładają się na relację.
Nie ma dla mnie większego znaczenia to, ile facet zarabia, jakie szkoły pokończył, na jakich był studiach, czy w ogóle był i gdzie pracuje, nie mam obsesji na punkcie różnicy wiekowej, nie jest dla mnie ważne, czy facet "pierwszy raz" ma za sobą, czy jeszcze nie, nie obchodzi mnie też, czy ma np. prawo jazdy, czy nie ma, czy jego rodzice są po rozwodzie czy nie są, i inne takie, dla przykładu. Za to ważne jest dla mnie to, jakim jest człowiekiem, jak podchodzi do siebie, jakie ma nastawienie do ludzi, jakie ma poglądy i przekonania w pewnych tematach, jak sobie radzi z emocjami i z samym sobą, jaki ma charakter i sposób bycia - takim kwestiom przyglądam się bardzo uważnie, bo wiem, że w związku mają ogromne znaczenie. A przynajmniej dla mnie mają.

View more

To paradoks współczesności, w której wzrasta świadomość i potrzeba dbania o siebie, o swoje zdrowie, nie tylko fizyczne, ale przede wszystkim psychiczne, a mimo to ludzie boją się korzystać z takich miejsc, bo mają obawy, że ktoś z boku weźmie pomyśli, że coś z nimi jest nie tak. Opinia innych ludzi, ale to tylko jeden z powodów.
Może to być też brak wewnętrznej siły, żeby z takiej pomocy skorzystać, osamotnienie, totalne poczucie niemocy. Co nie jest oczywiście żadnym usprawiedliwieniem, bo wówczas problem się pogłębia.
Niektórzy również żyją w przekonaniu, że jakoś dadzą sobie radę sami, że na razie nie jest jeszcze tak źle, nie potrzebują pomocy, choć w głębi duszy czują, że powinni wybrać się do psychologa/na psychoterapię.
Ewentualnie brak odpowiednich środków finansowych, by z takiej pomocy skorzystać. To zależy, czy ktoś preferuje wizyty na fundusz, czy prywatnie, ale wydaje mi się, że jakaś część takich osób, być może większa, nie chciałaby ryzykować na NFZ. Są tacy, którzy pieniędzy nie mają, by uczęszczać na regularne wizyty. Niestety, państwo w tym za bardzo nie pomaga.

View more

Seryjny zabójca i gwałciciel.
Pierwszy gwałt w wieku 14 lat, pierwsze morderstwo w wieku 17 lat, oprócz tego wandalizm, narkotyki, postrzelenie, włamania, kradzieże.

---

Widoczne problemy zbiegły się w czasie z rozwodem rodziców, Rissell nie poradził sobie z tym dobrze, zdecydowanie był tam jakiś problem z matką, jakaś niechęć, Rissell twierdził, że gdyby został z ojcem jego życie potoczyłoby się inaczej.

---

Pierwsze morderstwo impulsywne, sprowokowane stresogenem, dziewczyna go rzuciła, zobaczył ją z innym facetem, zabił prosty.tutkę, rozjuszyło go, że chciała przejąć kontrolę nad sytuacją, że była chętna na se.ks, że czerpała z tego przyjemność, odczłowieczył ją i zabił.
Kolejną ofiarę puścił już wolno, bo jej ojciec chorował na nowotwór, tak samo, jak jego brat, nabrała tym cech indywidualnych w jego oczach, więc puścił ją.
Kolejna kobieta próbowała uciec, znowu próba przejęcia kontroli przez ofiarę, kolejna zirytowała go serią pytań, również próbowała uciekać, znowu próba przejęcia kontroli przez ofiarę, zabraniał im mówić, musiał je odczłowieczać, żeby móc zabić.
Dwie utopił, trzy zadźgał, do żadnej nie strzelał.

---

Brak wyrzutów sumienia, brak skruchy, brak próby umniejszania swojej winy, wierne opisywanie przebiegu zdarzeń, zmanipulowanie psychiatry, wysoki iloraz inteligencji.

---

No nie będę tutaj tworzyła jego profilu, praktycznie wszystko można wyczytać w internecie, John Douglas zajmował się sylwetką Rissella, postać Rissella pojawia się w pierwszym sezonie Mindhuntera, można sobie obejrzeć.

View more

nie chodzę obecnie do psychologa, a do terapeuty i psychiatry - ten pierwszy jest prywatnie, a psychiatra na NFZ.
ja podjęłam decyzję o wybraniu się do psychologa(dopiero on mi zalecił terapię, również był prywatnie) pod wpływem tych złych emocji, które powodowały frustrację i cierpienie. ja nie chciałam, by ktoś o tym wiedział, więc poszłam w opinie ludzi w internecie, jak i opinie na Znany Lekarz. niestety, to też nie gwarantuje Ci, że sama będziesz zadowolona. mój psycholog był naprawdę świetnym specjalistą, tak jak pisali w opiniach, ale czułam się przy nim niekomfortowo, niepewnie i nie potrafię tego wytłumaczyć, nie dałam rady się otworzyć i tak po prostu jest, że nie dla każdego będzie ten najlepiej oceniany tym najlepszym, opinie zawsze trzeba traktować z przymrużeniem oka. szczęście, że byłam tylko na dwóch wizytach, bo już na tej drugiej zalecił i psychiatrę i terapię, bo pewnie już bym do niego nie wróciła, mimo że złego słowa o nim powiedzieć nie mogę.
z terapeutą było już gorzej, bo mimo że jest ich dużo, to ja miałam zalecenie na ten jeden konkretny nurt, ale też szukałam w internecie i trafiłam od razu - ufam, czuję się dobrze, sporo mówię, ale szukałam tygodniami, czytałam, stalkowałam na facebooku(XD), problem był również z dostosowaniem godziny itp.
o psychiatrę podpytałam koleżankę pielęgniarkę, poleciła mi genialną Panią, czuję się przy niej jak przy mamie, ale również jej pochwały traktowałam z dystansem, bo wiedziałam, że mogę wejść do gabinetu i wyjść.
chciałam dojść do tego, że niestety, ale jak w kwestiach związanych z gustem: jedzenie, ubranie, muzyka - każdy ma swoje upodobania i sama musisz pewnych rzeczy spróbować, tak samo jest z szukaniem lekarzy.
skup się na opiniach internetowych, polecam aplikację Znany Lekarz, jeżeli masz znajomego, który może Ci kogoś polecić, to weź to pod uwagę, porównaj opinię i wybierz kogoś, po prostu.
może być tak, że będziesz szukać dłuuugo, będziesz zmieniać, będziesz mieć dni rezygnacji, no niestety nikt Ci nie ześle anioła, trzeba samemu trochę poświęcić czasu i pieniędzy niestety również.
tak jak wspominałam kilka razy, jest dzisiaj cały internet i prywatne profile lekarzy, niektórzy nawet są na YouTubie, można sobie odtworzyć zarys danej osoby i będziesz czuła, czy to jest 'to coś', czy szukać dalej.
powodzenia!

View more

Pierwszy raz zawołałam o pomoc psychologa chyba w wieku 17 lat. Czułam się ze sobą bardzo źle, byłam uzależniona od opinii rówieśników, bardzo chciałam przynależeć do jakieś grupki osób. Wiecie, utożsamiać się wraz z nimi, ale im bardziej próbowałam tym bardziej wychodziło mi to na niekorzyść. Ogólnie strasznie głupi wiek, branie wszystkiego do siebie, brak akceptacji i jeszcze uraz na psychice po zakończeniu relacji z sympatią.
Na moje argumenty usłyszałam tylko, że mam przestać, że nie mam wymyślać oraz że nie powinnam chodzić do psychologa,bo będę miała to odnotowane w jakiś papierach i będą krzywo na mnie patrzeć kiedyś w pracy.
Wiecie, gówno wiedziałam więc uwierzyłam, bo czemu miałabym nie wierzyć swojej matce.
Koniec końców moja prośba nie została spełniona,a sama do psychologa poszłam po kilku latach od tej rozmowy. Po pierwszej wizycie zostałam skierowana do psychiatry, przez jakiś czas faszerowano mnie tabletkami, które w ostateczności rzuciłam, bo nie zależało mi żeby się naćpać i iść spać, tylko miałam zupełnie inny obraz przebiegu leczenia i pomocy ze strony całej tej psychiatrii.
Teraz ponownie miałam gorszy okres, znowu przeszłam przez ten sam proces dostałam inne leki, które zbyt podwyższały moje ciśnienie i znowu musiałam je odstawić, ale co nie zmienia faktu, że i tak wszystko siedzi Ci w głowie i nawet najlepsze tabletki Ci nie pomogą.
To ma na chwilę zagłuszyć Twój proces myślenia i patrzenia na rzeczywistość. Cała walka toczy się w Twojej głowie i tylko Ty jesteś w stanie to ugrać i zwyciężyć.
Daj sobie czas i znajdź równowagę. Może to potrwać,nie mówię że to łatwy proces, ale wszystko przyjdzie.
Tylko nie zniechęcaj się.

View more

A wyjaśnił Ci przynajmniej swoje stanowisko? Dlaczego nie podoba mu się to, że dbasz o swoje zdrowie psychiczne?

---

Jeżeli boi się o Ciebie, boi się, że leki doprowadzą do jakichś skutków ubocznych, że pogorszysz tym swój stan, cokolwiek, nie wiem jakie inne obawy może to za sobą nieść, no to może warto dopytać swojego lekarza, czy jest opcja na wizytę razem z partnerem, o ile i Ty wyraziłabyś na to zgodę. Psychiatra wytłumaczyłby mu, na czym polega takie leczenie, jak działają leki, które bierzesz i generalnie rozwiałby wszystkie jego obawy o Twój stan zdrowia.

---

Natomiast jeżeli ta niechęć bierze się z jakichś stereotypów na temat zdrowia psychicznego, z tego podejścia w stylu "uśmiechnij się, idź na rower to wyleczysz się z depresji", no to sytuacja jest trudniejsza.

---

Jeżeli ja byłabym w takiej sytuacji, rozmowa i tłumaczenie nie pomagałaby, wspólna wizyta u lekarza nie byłaby możliwa lub nie przyniosłaby efektów, to po prostu skupiłabym się na sobie, i albo to chłopie zaakceptujesz, albo to Ty masz problem.
Absolutnie nie rezygnowałabym z leczenia i walki o siebie, bo komuś się to nie podoba, to tak jakby partner miał problem, że przyjmuję chemię chorując na nowotwór, albo chodzę do dermatologa mając trądzik.

View more