#rower

Naprawdę! 😁

---

Oczywiście, że próbowałam.

---

Jako dziecko nawet trochę jeździłam, ale w trakcie już takiej płynnej nauki miałam mały wypadek. Przed moim blokowiskiem znajdowało się tylko stare, betonowe boisko (bardzo nierówne z kamieniami). W dodatku często wieczorami zbierały się tam jakieś młodziaki i piły alkohol i tłukły się butelki.

---

Pewnego razu, kiedy jeździłam na rowerze, upadłam na tym boisku i pościerałam sobie większość powierzchni ciała XD, w dodatku wbiłam się w odłamki szkła, bo nie widziałam ich dobrze. Zapamiętałam to bardzo, bo byłam nadwrażliwym dzieckiem. Zniechęciło mnie to i od czasu tego wieku dziecięcego - nie wsiadłam więcej na rower.

---

Zresztą, miałam potem (i w międzyczasie) tak wiele problemów zdrowotnych, że moje dzieciństwo i tak prawie nie istniało. Nie było czasu na zabawę, wychodzenie na zewnątrz, czy naukę podstawowych "rozrywek". Spędzałam czas w domu, albo w szpitalach, więc nawet gdybym chciała nauczyć się tej jazdy raz jeszcze - nie było gdzie 😂

---

Później, w wieku nastoletnim, z przyczyn osobistych, poczułam bardzo silną niechęć do samego roweru, kojarzył mi się z kolejną traumą.

---

Nie widziałam też sensu w jeżdżeniu, bo musiałabym się uczyć od podstaw.
Nie miałam też takich potrzeb, ani nie było w moim życiu żadnego bodźca, aby zdecydować się na powrót na rower.

---

Później tylko raz, gdy byłam już praktycznie dorosła, miałam jeszcze jeden epizod z jazdą, na prośbę bliskiej mi wtedy osoby. Próbowałam się nauczyć od nowa, ale bardzo szybko traciłam równowagę (nagle w trakcie jazdy), zapał i chęci.

---

Stwierdziłam też, że mi się to nawet nie podoba, jako aktywność i tak mi zostało.

---

Po prostu wolę inne środki transportu i inne aktywności sportowe. Rower nie jest mi potrzebny do niczego.

---

Wolę już rowerek na siłowni 😁💪🏼

View more

Gorsze jest okłamywanie samego siebie, ponieważ szkodzi nie tylko sobie, ale nawet kilku osobom. Pojedźmy po Twoim prawniczym zawodzie - sytuacja prawdziwa: Matka ma syna alkoholika, syn nie pracuje, ponieważ przez alkoholizm stracił prawo jazdy na pięć lat, a po pięciu latach ponowny egzamin. Ponieważ pracował jako kierowca został zwolniony z pracy. Matka okłamuje się, że mu to przejdzie i daje synowi z własnej emerytury pieniądze na alkohol. Po co się okłamywać? Okłamując się matka jeszcze bardziej niszczy zdrowie syna alkoholika, ponieważ alkoholizm to choroba i syn powinien się leczyć, zrobić wszywkę antyalkoholową i wrócić do społeczeństwa. Dodam wiadomość sprzed kilku dni: syn alkoholik sprzedał samochód i kupił rower 🚴‍♀ Znów go złapali po pijaku i dostał mandat 1500 zł.
Jaki z tego wniosek? Nie warto się okłamywać i dawać pieniądze alkoholikowi
Miłego dnia 🌹

View more

Ja prawie wcale nie planuję. Dzisiaj miałem mieć ważne zajęcia domowe, ale przyszedł sąsiad, żeby mu zmienić opony w rowerze, bo kupił nowe i większe. Miał szosowe a kupił terenowe, bo bardziej mu odpowiadały. Nie przewidział, że zmiana opon w tym modelu roweru będzie miała daleko idące konsekwencje łącznie z przerabianiem zamocowania błotników i innych dosyć ważnych rzeczy. Mieliśmy w domu robić porządki i przemeblowanie, a zamiast tego była przeróbka roweru sąsiada. To było ważniejsze, aby w poniedziałek sąsiad miał czym jechać do pracy, ponieważ samochód u niego nie działa to pozostał rower. Jak widać z tego przypadku u mnie cały czas są podobne sytuacje dlatego prawie nigdy nic nie planuję, bo gdy coś zaplanuję zawsze wychodzi na przekór.
Kiedyś potrzebowałaś coś takiego, potrzebujesz jeszcze? Jak coś, to odezwij się na PW, bo mam namiary?

View more

Zawsze staram się wybrać opcję bardziej eko, bo po co dokładać środowisku kolejną plastikową reklamówkę skoro mogę użyć własnej materiałowej. Jednak nie jestem żadnym eko świrem, nie jestem najbardziej ekologicznym człowiekiem na tym świecie.

---

Noszę własną torbę na zakupy i nie kupuję plastikowych.
Używam dzbanka filtrującego wodę zamiast znosić do domu zgrzewki plastikowych butelek.
Użyję papierowej słomki zamiast plastikowej.
Staram się nie marnować jedzenia.
Segreguję śmieci.
Ograniczam spożycie mięsa.
Nie marnuję w sposób bezsensowny wody czy prądu.

---

Ale nie przesiądę się z samochodu na rower, nie zrezygnuję z kąpieli w wannie pełnej wody, jeżeli mam ochotę na kąpiel w wannie pełnej wody i nie będę chodziła po lumpeksach, jeżeli chcę kupić sobie nowe, sieciówkowe ubranie.

---

Rozumiem problem zanieczyszczenia naszej planety, rozumiem dlaczego należy być eko i robię co mogę, żeby ze swojej strony jakkolwiek ograniczyć zbędne przykładanie do tego ręki, ale nie będę poświęcała komfortu swojego życia na rzecz czegoś, co w największym stopniu zależne jest od wielkich, światowych koncernów i ich śmieci.

View more

Zakładam słuchawki, wsiadam na rower i jadę.
Czasami na godzinę, czasami na cztery - w zależności od tego czy trochę mi się poprawia czy nie.
Dzisiaj było to tylko półtorej godziny.
Nie przeszło, ale w lasach i na polnych ścieżkach było nadzwyczajnie dużo ludzi z dziećmi i psami, więc wróciłam wcześniej.
Zdarza się, że wystarczy mi pogranie w coś, posłuchanie asmr, dobry sen, długa kąpiel czy (tak jak wczoraj) gra na keyboardzie.
Czasem działa zwykła rozmowa, ale wszystko sprowadza nie do odłączenia się od problemu.
Staram się nie reagować pod wpływem tych pierwszych, świeżych emocji, dlatego wolę trochę odczekać, ochłonąć i dopiero wtedy popatrzeć na to jeszcze raz, z trochę innej perspektywy.
Ale nie o tym jest pytanie.
Odpoczywanie psychiczne wygląda tak jak opisałam to powyżej, ale jest i tak, że nie potrafię się psychicznie zregenerować, wszystkie moje "złote rady" nie działają i wtedy wpadam w tzw. dziurę, z której, wiadomo, trudniej jest wyjść.
Ale można.
W takich momentach próbuję jeszcze raz i jeszcze raz i jeszcze raz i jeszcze...
Jeśli naprawdę nie przechodzi to wiem, że potrzebuję pomocy.
Wygadania się, wsparcia ze strony drugiego człowieka, czyichś słów.
Odrzucam dumę i wstyd, bo bez tego odrzucenia, nie byłoby żadnych dobrych rezultatów, a chodzi w tym wszystkim o pracę nad sobą.
Wiem, że znowu odchodzę od tematu, ale nie wiem czy kiedykolwiek byłam taka bardzo merytoryczna, a w mojej głowie nie panował chaos.
Jestem niepoukładanym człowiekiem i już się z tym pogodziłam. Pracuję natomiast nad tym, by ten nieporządek nie zakłócał mi normalnego funkcjonowania.
Wracając jeszcze do tematu, chcę dodać, że mój psychiczny odpoczynek to nie tylko izolacja, ale jest tak, że potrzebuję otoczenia innych osób i odpoczywam po prostu spędzając czas z kimś, a najlepiej odpoczywam, gdy jest osoba, która potrafi opowiadać o czymś godzinami. To męczące, fakt, ale czasem tylko taka forma ,,odpoczynku" mnie uspokaja.
.
.
.
Bez kontekstu widełko z leniwcem: https://youtu.be/aaqzPMOd_1g

View more

W sierpniu stukną nam dwa lata.
Historia jest dość ciekawa, poznałam go dzięki osobie, z którą dawno temu coś mnie łączyło. Nie chcę podawać jego pełnego imienia, więc zostańmy przy tym, że będzie w tej historii panem A.
Tego dnia byłam totalnie załamana i rozdarta, wieczorem miałam jechać do kina z ówczesnym chłopakiem, ale między nami było już tak źle i toksycznie, że chciałam ten związek zakończyć. Doszliśmy do przystanku, powiedziałam co miałam powiedzieć i każde poszło w swoją stronę. Postanowiłam ochłonąć, więc zaczęłam spacerować i kręcić się wokół bloków. W międzyczasie wysyłałam snapy, więc A. doskonale wiedział gdzie się znajduję. Był na jakiejś posiadówce i bardzo mu zależało na tym, żebym dołączyła. Zrobiłam to i właśnie wtedy pierwszy raz stanęłam twarzą w twarz z moim obecnym chłopem. Dodam, że miał wtedy dziewczynę. Bardzo dobrze nam się rozmawiało, otworzyłam się przed nim praktycznie od razu, co było mocno dziwne, bo zazwyczaj potrzebuję czasu, żeby komuś zaufać. Mimo wszystko czułam się swobodnie i miałam wrażenie, jakbyśmy znali się od lat.
Później przez kilka miesięcy nie mieliśmy kontaktu.
Wakacje 2020, sierpień, ciepły wieczór, stwierdziłam, że wyjdę na rower i wezmę przy okazji brata. Pojechałam do parku, ponownie się na siebie natknęliśmy, był ze znajomymi. Oczywiście podobny schemat - szczera pogawędka o planach na przyszłość, uczuciach, emocjach, jego problemach w związku i tak dalej. Od tamtego momentu zaczęliśmy się ze sobą spotykać oraz jeździć. Po jakimś czasie zdecydował się zakończyć swój związek, poznał moich rodziców, przyjeżdżał do mnie, a nawet zaczął u mnie spać 😅
Dość mocno okrojona wersja, ale nie czułam potrzeby pisania o szczegółach.

View more

A wyjaśnił Ci przynajmniej swoje stanowisko? Dlaczego nie podoba mu się to, że dbasz o swoje zdrowie psychiczne?

---

Jeżeli boi się o Ciebie, boi się, że leki doprowadzą do jakichś skutków ubocznych, że pogorszysz tym swój stan, cokolwiek, nie wiem jakie inne obawy może to za sobą nieść, no to może warto dopytać swojego lekarza, czy jest opcja na wizytę razem z partnerem, o ile i Ty wyraziłabyś na to zgodę. Psychiatra wytłumaczyłby mu, na czym polega takie leczenie, jak działają leki, które bierzesz i generalnie rozwiałby wszystkie jego obawy o Twój stan zdrowia.

---

Natomiast jeżeli ta niechęć bierze się z jakichś stereotypów na temat zdrowia psychicznego, z tego podejścia w stylu "uśmiechnij się, idź na rower to wyleczysz się z depresji", no to sytuacja jest trudniejsza.

---

Jeżeli ja byłabym w takiej sytuacji, rozmowa i tłumaczenie nie pomagałaby, wspólna wizyta u lekarza nie byłaby możliwa lub nie przyniosłaby efektów, to po prostu skupiłabym się na sobie, i albo to chłopie zaakceptujesz, albo to Ty masz problem.
Absolutnie nie rezygnowałabym z leczenia i walki o siebie, bo komuś się to nie podoba, to tak jakby partner miał problem, że przyjmuję chemię chorując na nowotwór, albo chodzę do dermatologa mając trądzik.

View more