#spacery

Czasy są coraz gorsze, bo ludzkie życia stają się progresywnie zbyt przekomplikowane. Zawsze istniały problemy, nigdy nie było lekko i sielankowo, jednak z roku na rok jest coraz więcej zmartwień.

---

Praca jest niewdzięczna, pieniądze są małe, człowieka w trudnej sytuacji o wiele łatwiej zmusić do niegodnych warunków, długich godzin, pełnienia wielu ról, których nie ma na umowie. Do wszystkiego teraz potrzeba tysiąca aplikacji, miliona kont, kodów, zabezpieczeń. Wyrażania zgody na takie i srakie przesyłanie informacji, godzenia się na jakieś pierdoły, by aplikacje działały prawidłowo.

---

Niskie nastroje dla psychiatrów od razu oznaczają depresję, od ręki wypisuje się silne leki, nie edukując przy tym o efektach ubocznych zażywania takich substancji. Spory procent ludzi leczonych psychiatrycznie śmiga na legalnej kuzynce amfetaminy, a lekarze nie dbają o to, że leki nie powinny być stosowane dłużej niż okres 3-6 miesięcy. Nie leczy się przyczyn obniżonego nastroju, tylko jego symptomy, a jeśli ktoś nie chce zaakceptować takich metod, to znaczy, że nie chce pomocy.

---

Standard życia w naszym kraju jest niski. Waluta jest słaba, wszystko jest dla nas drogie, a teraz nawet na podstawowe i niezbędne do życia czynniki trzeba wydawać coraz więcej. Ludzie są sfrustrowani, nie ufają sobie, wykorzystywanie i kłamstwo staje się normą.

---

No i w sumie jeszcze sami na pewno jesteście w stanie sobie dopowiedzieć masę innych problemów, które nas dotykają. Myślę, że takie przekomplikowanie nigdy nie prowadzi do niczego dobrego. Ale też przesadne skupianie się na tym jest szkodliwe.

---

Owszem, nie jest łatwo się od tego odciąć i nie każdy może sobie na to pozwolić. Ale jednak psioczy się tak wiele, a ludzie są tak zapatrzeni w swoje problemy, że nawet pieska nie pogłaszczą w tym swoim zamęcie. Są czynniki, które w życiu pomagają jednak odetchnąć. Dla mnie jest to pasja, czas z bliskimi, chwila kompletnej ciszy, samotne spacery, przechadzki w towarzystwie, czas wśród zwierzaków, improwizacje na lokalnym jam session, granie w horrory po nocach i utrzymywanie bliskich, szczerych więzi z ludźmi, na których mi zależy. Tak naprawdę to mnie tu jeszcze trzyma i pozwala mi, chociaż raz na jakiś czas, zupełnie zapomnieć o tym, że wcale nie lubię swojego życia.

View more

Morsuję najczęściej na sucho.
-Czyli chodze na wielogodzinne spacery na zimym powietrzu.
-Stoje z 5 do 10 min na balkonie bez kurtki
- Śpie przy otworym oknie w zimę/jesień
- W zaleznosci od stanu poczucia pozwalam sobie na lekkie ubranie nawet przy niskich temperaturach. Ale tez nie przesadzam z tym max pare min bez kurtki lub bluza i ociepacz.
- Siedze w pokoju w ktorym sie wietrzy
- Gdybym miala swoje podworko to bym sie uziemiała (chodzila bosymi stopami po podlozu/śniegu)

---

A z tych "mokrych" hehe to jak mam to potczucie ze potrzebuję to sobie ogarne zimne prysznice.

---

W tym roku chciałabym jeszcze zaliczyc swoje pierwsze zanurzenie w jeziorze a tak się składa, że mam klub morsa w moim mieście. To sie do nich uśmiechnę.

---

Morsowanie jest dla mnie nie tyle co hartem ciala i duszy a również pojednaniem z naturą.

View more

Każde spacery z odpowiednią osobą, nawet w dziesięciostopniowy mróz. Do tej pory wspominam początek związku z moim obecnym chłopakiem, kiedy przedzieraliśmy się przez zaspy śniegu o 6 rano w drodze na przystanek. I jak szliśmy na zakupy trzymając się za ręce, uśmiech nie schodził mi z twarzy, pomimo okropnej pogody i deszczu zacinającego w twarz. Wynajmowałam wtedy maleńką kawalerkę, najtaniej jak tylko było to możliwe, daleko od centrum. Był ogromny problem z ogrzewaniem i wilgocią, a stelaż pod materacem spadał przy każdej próbie położenia się na łóżku. Spaliśmy więc na podłodze, oglądaliśmy Dextera, gotowaliśmy co nam tylko przyszło na myśl i piliśmy słodką kawę. Był to jeden z najszczęśliwszych miesięcy w moim życiu, pomimo tego, że miałam wiele zmartwień na głowie. Czułam, że jestem przy odpowiedniej osobie. Za tydzień stuknie nam 5 lat razem i nie wyobrażam sobie nawet dnia bez Niego. Mogę iść na spacer nawet w najbardziej paskudne miejsce, w deszcz czy śnieżycę, byle tylko trzymał mnie za rękę.

View more

Chciałabym lubić, ale od 5 lat święta mnie już nie cieszą. Kiedyś był to wspaniały czas, uwielbiałam ubierać choinkę, słuchać kolęd i chodzić na rodzinne spacery. Większość czasu spędzałam z mamą i babcią, czasami dołączała do nas ciocia z dziećmi. I niczego mi nie brakowało, miałam wszystko, nie czułam się samotna. Od kiedy babci nie ma święta są smutne, szczególnie Wigilia. Cztery razy spędzałam ją sama z mamą, płacząc i patrząc na pusty talerzyk. W żaden inny dzień nieobecność babci nie boli mnie tak bardzo, jak wtedy. Rok temu byłam u rodziny chłopaka i pierwszy raz od lat przeżyłam radosną Wigilię, choć w tym roku nawet u nich nie będzie tak samo, bo kilka miesięcy temu odszedł dziadek.

---

Jest październik, a ja już stresuję się na myśl o świętach, myślę jak uniknąć płaczu przy stole. I chciałabym cieszyć się bardziej tym oczekiwaniem i przygotowaniami, ale ciągle mam z tyłu głowy, że to przecież kolejne święta bez babci. Ubiorę w tym roku dużą choinkę, zapalę lampki, położę pod nią prezenty i jak co roku, spróbuję nie płakać. Pewnie znowu mi się nie uda, bo 5 lat to dla mnie za wcześnie, by zaakceptować, że niebo jest tak daleko.

---

To pierwsze święta w nowym mieszkaniu, nie wiem, może zorganizuję własną Wigilię. Mam kalendarz adwentowy z herbatami, kupię choinkę pod sufit i mnóstwo ozdób. Marzę, by poczuć atmosferę świąt, jak za dawnych lat i naprawdę docenić ten czas. Święta powinny być magiczne, spróbuję je takimi uczynić.

View more