Jestem narzeczoną od końca listopada tego roku, więc zaledwie kilka dni. Spodziewałam się zaręczyn, sporo wcześniej znalazłam przypadkowo pierścionek w domu, choć go nie szukałam. Bałam się, że zaręczyny nie wywołają we mnie żadnych emocji, popatrzę na klęczącego partnera i nie zabije mi nawet szybciej serce. Ale nie mogło być piękniej, byliśmy w ogrodzie świateł, późno wieczorem, miejscami leżał śnieg, a powietrze pachniało zimą. Przeszliśmy park kilka raz, za każdym razem wracając do kilku altanek ozdobionych zielonymi lampkami i liśćmi. I pod jedną z nich mojemu chłopakowi, dokładnie w naszą 5 rocznicę, zebrało się na mówienie o uczuciach, czym doprowadził mnie do łez. To była absolutnie niezwykła chwila i nigdy jej nie zapomnę, tego jak powiedział, że niesamowicie mnie kocha, nie wyobraża sobie życia beze mnie, że wszystko to, co zrobił przez ostatnie lata było z myślą o mnie, że dzięki mnie ma motywację do walki o lepsze jutro i nigdy nie był tak szczęśliwy. A później drżącymi rękami wyjął białe pudełeczko, klęknął i zapytał czy zostanę jego żoną, a mi ugięły się kolana. Byłam wzruszona, miałam świeczki w oczach, czułam stuprocentową pewność i ciepło w sercu. Pierścionek jest idealny, taki jaki zawsze chciałam mieć. Zostałam narzeczoną po 5 pięknych latach związku i życzę nam co najmniej 70 kolejnych lat, w zdrowiu, szczęściu, miłości i wierności.