Tak naprawdę wszystko zależy od tego, jak się czujesz ze swoją niebinarnością. Nie będę ukrywać, że pominąłem pewne sprawy podczas swojej diagnostyki. Część z nich chociażby dlatego, że robiłem diagnostykę w czasach, kiedy moja biseksualność mogła być czynnikiem wykluczającym.
Mimo wszystko dobrze by było poszukać diagnosty przyjaznego osobom niebinarnym, coraz więcej osób się na te kwestie otwiera. Nie polecam kłamstw, bo mogą być później wykorzystane przeciwko Tobie. Nasza sytuacja różni się o tyle, że w czasach swojej diagnostyki całkiem dobrze wpisałem się w normatywny model, więc nie za bardzo brałem pod uwagę kwestię swojej niebinarnej tożsamości.
To, na czym się skupiałem to to, że zależy mi na społecznym odbiorze jako chłopak i zdecydowanym byciu po stronie "niemęskiej". Mam nadzieję, że chociaż tyle Cię naprowadzi.
I wybacz, że tyle trwała odpowiedź, zabierałem się już do niej kilka razy, ale nie za bardzo udawało mi się wszystko ogarnąć. :)

View more

Konsekwencje/ryzyko definiujemy nie tylko poprzez pozostawienie pewnych organów, lecz także poprzez to jak przyjmujemy testosteron, jeśli chodzi o dawkę i częstotliwość. Biorąc pod uwagę, że większość osób trans pozostaje na leczeniu hormonalnym do końca życia, warto monitorować swój stan zdrowia i pozostawać pod opieką odpowiedniego specjalisty czy specjalistki.

---

Ja pozostaję i polecam każdemu. Monitorowanie pozwala wykryć jakiekolwiek nieprawidłowości wcześniej, rozmawiać o dostępnych opcjach itp. W kwestii pozostawiania lub nie organów - jestem zwolennikiem wolnego wyboru przy świadomości konsekwencji trochę takiej 'informed consent', tj. moja integralność cielesna jest dla mnie ważniejsza niż ewentualne konsekwencje, co do których nie mam pewności, że w ogóle będą mnie dotyczyły.

---

Dlatego świadomie wybieram monitorowanie swojego stanu zdrowia i polecam każdemu i każdej bez względu na plany tranzycyjne.

View more

Widzę, że już jakiś czas minął od Twojego pytania, ale mam nadzieję, że chociaż teraz będę w stanie pomóc. Był czas, kiedy mi to nie przeszkadzało. Lubiłem kwiaty, więc było mi miło, a w mojej głowie nie było stuprocentowego łączenia tego dnia z kwestiami genderowymi. Później było o wiele gorzej, zwłaszcza kiedy nasiliła się dysforia, gdy byłem już nastolatkiem - bardzo często odmawiałem przyjęcia czegokolwiek, mówiąc, że tego święta nie obchodzę albo że nie jest dla mnie. Zdarzyło mi się też nie przyjść do szkoły z powodu 8 marca i chociaż czułem się, jak gdybym uciekał, mimo wszystko było mi lżej, że nie muszę nikogo konfrontować. Wszystko zależy od tego, na ile się czujesz. Jeśli w tej chwili niepójście jest dla Ciebie jedyną opcją - nie idź, ale - jeśli nie pójdziesz (bądź nie poszedłeś, skoro było to miesiąc temu), obiecaj sobie, że za rok zrobisz coś innego. Nie musi być to od razu konfrontacja z ludźmi, ale może np. znów nie pójdziesz, tylko zamiast mówić o tym, że to z tego powodu, zrób coś, co ma potencjał zminimalizować albo w ogóle nie wywołać dysforii. Jeśli masz w szkole kogoś bliskiego, kto o Tobie wie, porozmawiaj, żeby dzień kobiet w szkole Cię ominął. Albo idź w inną stronę i powiedz, że chociaż Twoje koleżanki lubią dostawać kwiaty, dla Ciebie dzień kobiet jest o uszanowaniu prawa do wyboru i nie trzeba wciskać nikomu nic na siłę. Mam nadzieję, że w tym roku Ci się udało i że kolejny będzie lepszy!

View more