Jest tyle tematów na które chciałabym się wypowiedzieć, znaleźć rozmówców odpowiednich do dyskusji.
Niestety, w moim kręgu znajomych jest ich bardzo mało. Zauważyłam, że ludzie z czasem mówią mniej więcej robią. Tak jakby dorosłość składała się z ciągłego robienia.
Gdzie słowa?
Mam bardzo ubogie grono znajomych, ale doceniam te wybitne jednostki całym serduszkiem. Znalazłam bratnią duszę na drugim końcu Polski, tak bardzo tutaj brakuje ludzi.
To w pewnym stopniu przerażające jak ludzie się zamykają, chociaż sama jestem zamknięta. Żyje we własnym małym świecie, którego boję się ujawniać przez uprzedzenie i ocenianie innych.
Właśnie takie jest moje społeczeństwo.
Zamknięte i oceniające.
Dla wyjaśnienia zaznaczę anegdotę z mojego życia, która mnie bawi:
Nosze agrafke w uchu i mam tunele. Kolega stwierdził że jestem "pojebana" gdyż mam w uszach coś co nie jest zwykłym kolczykiem. Potem dodał że "dziewczyny to wszystkie mają nasrane w głowie".
Czyż to nie zabawne?
Jak bardzo są ograniczeni w swoich schematach.
Ludzie, róbcie co uważacie i nie bójcie się szukać definicji siebie, ani jej zmieniać!