Przed życiem,
którego tak bardzo,
mi brak.
Dzisiaj życia już nie ma.
_______________________________
Jan Brzechwa
"Nie ma nic, moja miłość"
Wszystko to, moja miła, gdzieś i niegdyś było,
Prawie że zapomniane, pogrzebane dzieje...
Jeśli cię kto zapyta, czy istnieje miłość,
Powiedz, że nie istnieje.
Pewnie i Boga nie ma, i śmierci nie bywa,
Urojona jest wieczność płynąca z daleka
I księżyc jest zmyślony, i noc nieprawdziwa
Za oknami człowieka.
Wszystko to można przetrwać i nawet poniekąd
Zapomnieć, jak się ludzkie imię zapomina,
I nawet nie usłyszeć, gdy w szeleście sekund
Wybije twoja godzina.
Nie ma nic, moja miła, i nigdy nie bywa,
Zmyślone są zapewne te okrutne słowa,
Urojony jest księżyc i śmierć nieprawdziwa,
I noc październikowa.
Tak bardzo wyjście na teraz.
Nie prawda.
Można czekać całe życie.
Można czekać na nieoczekiwane.
Można czekać na coś, co być może wcale się nie zdarzy.
Ale wiesz co?
Wtedy wiesz, że kochasz.
Bo tylko dzięki miłości da się czekać na coś, co wcale nie musi się zdarzyć, na coś, co wcale nie musi wrócić, na coś, czego nigdy więcej może już nie być.
Dziękuję bardzo! Potrzebuję tego. A on jeszcze bardziej.
Przykro mi Kochana. Naprawdę przykro. Ja niestety też ciągle jestem sama. Pięknie się mówi, ale tak naprawdę walczę tylko ja. I brakuje mi już siły. W kółko jedna i ta sama sytuacja, niezobowiązujące powroty, pomieszkiwanie razem, a jak przyjdzie co do czego to czar pryska.
Jesteśmy chyba typem ludzi, którzy nie mogą żyć ani bez siebie, ani ze sobą.
Ale muszę mieć siłę. Muszę walczyć. Walczyć dopóki nie zgaśnie ostatnia iskra.
Po dwóch latach rozłąki nadal nie odnalazłam siebie i swojego szczęścia, bo jedno jak i drugie zostało w moim Z. Wczoraj jednak zdecydowaliśmy, że powalczymy jeszcze o siebie. Mam nadzieję, że ta deklaracja była szczera, a nie rzucona na wiatr żeby mieć tylko spokój.
Tym razem musi się udać.
Musi.
Znasz to uczucie kiedy jesteś na ognisku ze znajomymi? Wiecie dobrze, że pora już iść, ale nie macie na to najmniejszej ochoty. Drewno zostało już wypalone, ogień zgasł i zostało tylko kilka, niewielkich iskierek. Nikomu nie chce iść się po kolejne kawałki aby rozpalić ognisko, bo po co? Dmuchacie w te iskry, które płoną na chwilę i znowu znikają. I tak w kółko. Uważacie, że nie opłaca się wnosić do tego czegoś nowego, nie macie na to ochoty, ale chcecie żeby nadal trwało. Tak właśnie wygląda moja relacja z ex. Z człowiekiem, którego wady pokochałam. Nie tylko zaakceptowałam, ale także pokochałam. Z człowiekiem, do którego miłość pragnę zamaskować przelotnymi romansami, których nawet nie można tak nazwać. Z człowiekiem, do którego czułam wstręt, obrzydzenie i nienawiść, a mimo tego i tak uczucie przezwyciężyło te okrutne stany. Z człowiekiem, który mimo upływu lat ciągle jest dla mnie na pierwszym miejscu. Z człowiekiem, który zrobił w życiu wiele złego zarówno mi jak i sobie, któremu ja wyrządziłam wiele krzywd. Z człowiekiem, który po mimo wszystko będzie dla mnie wyjątkiem wśród wyjątków. Z człowiekiem, którego kocham całą sobą. Każdy kawałek ciała, każdą wadę, każdą zaletę. Z człowiekiem, którego kiedyś na siłę chciałam zmienić i nie zaakceptować, a teraz kocham w całości chociaż jest za późno. Z człowiekiem dla którego zrobiłabym wszystko i wiele oddała. Miłość jest jak tlen. Nie potrafię bez niej żyć. Nie potrafię znowu spać nocami, jestem niespokojna. Policzki zaczerwienione, bolą przez łzy. Oczy zmęczone. Dusza ciemna i pusta.
WRÓĆ, proszę.
View more
Przepraszam, że
umieram już
z kimś innym
że nie ma mnie
kiedy myślisz o mnie
że nie pojawiam się
w twoich snach.
Przepraszam,
że byłam kiedykolwiek
twoja.
