Chora jestem.
Myślę sobie o sytuacji z M.
I nie wiem czego chcę i kto zachował się nie w porządku.
Ale to już przeszłość

Fuj.

Z nikim
Tęsknię za M. Nie odezwał się nic, a nic, a minął już tydzień. Nie wiem co on ma w głowie.
Mi się średnio chce żyć teraz.
Czuję, że nie mam nikogo.
No cóż, kolejny etap samotności w moim życiu, i guess.
No i są podejrzenia zaburzenia osobowości u mnie, konkretniej borderline.

Staram się być dojrzała, ale moje zachowanie pewnie będzie jak zwykle odebrane jako atencyjne.
W choi boli

Nie wiem. Najlepiej Użyj logiki, zagadaj do tej osoby.

Postanowiłam, że jakoś przejdę przez te rozstanie i skupię się w życiu na sobie. Nie na innych ludziach, co będzie dla mnie bardzo, bardzo trudne, ale może sobie poradzę. A jak nie, to nie. Życie. Chcę pojechać teraz na konwent, ale prawdopodobnie będzie tam M. Więc bardzo się stresuję. Tym bardziej, że pierwszy raz będę jechać sama z Warszawy do Poznania. Strasznie się boję. Strasznie.

Naprawienia relacji, nowych, dobrych relacji, zdania matury, ogarnięcia się życiowo, rozwoju kanału, bycia szczęśliwą, rozwoju w cosplayu, pójścia do pracy, większej aktywności fizycznej.

Mam w skrzynce tyle idiotycznych pytań.
Wakacje, wiesz ile do nich czasu?
Chcę iść do pracy.

Autoagresja, wstyd, karanie siebie.

Tak. M. że mną zerwał przez moje zachowanie. Obwiniałam go, odrzucałam go, mówiłam o zerwaniu, o tym, że brakuje mi uwagi i w końcu stwierdził, że to koniec. Chociaż było dużo miłych chwil, chociaż byłam dobra dla niego czasem, a on dla mnie. Był moim pierwszym. I nie żałuję, że wtedy go pocałowałam.. Że poszłam z nim do łóżka.