Sonra dayanamadım. Her şeyi içime atmaktan yavaş yavaş tükendiğimi hissetmeye başladım. Seni çok iyi anlıyorum diyenlerin beni hiç bir zaman anlamadığını gördüm. En yakınımdan uzaklaştım. Yapabildiğim tek şeyin yazmak olduğunu gördüm. Yazdım defalarca kez ve hiç bir yere varamadığımı farkettim. herkesten saklasamda gizlememde tükendım artık. Hani o dışarıya verdiğim mutluyum imajı var ya, içimi yiyip bitirdi. Biri gelse ve tam anlamıyla yanımda olsa, düzelecekmişim gibi geliyor. Ama o kadar çok yenilgiye uğradı ki bu kalbim, sevme olsun güvenme olsun bir yanım, hep güvenme, diyor içten içe. O yanıma yenilmeye başladığım zaman, asıl acıları tatmaya başladığımı farkettim. İşte o anlar kalbimin, aklımı yendiği anlar oluyor. Ve kalbim aklımı hep yeniyor. Değer vermekte bir sorun yokta, aynı değeri, ilgiyi, sevgiyi görmeyince başlıyor asıl sorun.

View more