Dzień siódmy.
Cisza. Uderzyła we mnie głucha cisza emocji.
Ask @zranionemarzenia:
Masz anoreksję?
Och, och. Jesteś już trzecią osobą, która się mnie o to pyta, a więc odpowiem — nie mam anoreksji ani innych zaburzeń odżywiania. Nie jadam czasami jak każdy i lubię niektóre kości, lecz jestem w pełni zdrowa.
Poszukuję sensu. Nie wiesz może gdzie on się podział?
Trafiłeś pod zły adres. Sama go również szukam. Kiedy myślę, że go znalazłam, on znów ucieka albo to tylko nadal moje 'myślę'.
Dzień szósty.
Ostatnio ktoś powiedział mi, że nasze pokolenie jest jedną, wielką znieczulicą. Ta osoba jednak nie wiedziała, że nie przejmuję się już niczym. To dawno we mnie umarło, a opisano mnie tak pięknymi słowami chociaż nieświadomie.
Dzień piąty.
Bawiłam się. Pierwszy raz od tak dawna się bawiłam. Bawiłam się Tobą i Twoimi uczuciami, ale Ty to kochasz. Sam po to wróciłeś.
Dzień czwarty.
Ludzie mówią, że nasze pokolenie jest zepsute. Nie widzieli jeszcze mojej duszy. Nasz świat to tylko ułamek tego co się w niej kryje.
Dzień trzeci.
To było coś nowego. Zrobiłam coś nowego. Przełamałam się, powiedziałam, że wyjdę, a teraz nie ma już odwrotu. Wiedzą, że mam poznać na nowo świat. Czekają na to, a ja się boję. Boję się nieznanego.
Dzień drugi.
Dzień pierwszy.
Dziś chciałam wyjść. Spróbować czegoś nowego, lecz uchyliłam na moment drzwi i powietrze mnie zraniło, znów. Kazało zostać i umierać z codziennością.
Czy wierzysz w przeznaczenie? Jakie jest Twoje?
Gdzieś z czasem zgubiłam potrzebę poznawania ludzi. Teraz odczuwam tylko potrzebę poznawania nowych smaków samotności.
Wyobraź sobie, że budzisz się jako jedyny człowiek na Ziemi – co robisz?
Zacznijmy od nowa. Ty i ja. Tym razem bez udawania. Zobaczymy, kto ulegnie pierwszy. Zobaczymy, kto tak naprawdę kłamał.
