ստեղծագործելը միսիա համարում ես? եթե հա, հենց դա ես համարում քո գլխավոր միսիան? թե ուրիշ ավելի կարևոր կամ նույնչափ կարևոր միսիաներ էլ կան, որ քոնն ես համարում
Հըմ, պիտի խոստովանեմ, որ չնայած նրան, որ ստեղծագործելն իմ կյանքում ահռելի մեծ տեղ ունի, առանց որի կյանքս ուղղակի չեմ պատկերացնում, բայց ստեղծագործելուն երբեք չեմ նայել որպես միսիայի, համենայնդեպս, առայժմ էդպես չեմ ընկալում, գուցե մի օր, երբ ստեղծածս ավելի նկատելի, ավելի շոշափելի դրական դեր ու ազդեցություն ունենա մարդկանց համար, ընկալումս էլ փոխվի: Պարզապես միսիա ասելով` ես հասկանում եմ մի բան, որն իր մեջ համատեղում է հետևյալ երեք գործոնները` ուզում եմ, կարող եմ և պիտի անեմ, մի բան, որի համար պատասխանատու եմ զգում ինձ, բայց էդ պատասխանատվությունը ոչ թե ինչ-որ մեկն է դրել ինձ վրա, այլ լրիվ ներսից, ամենախորքից է գալիս. ուղղակի զգում եմ, որ դրա կարիքը կա, ու ես դա լավ կարող եմ անել, դա հենց այն է, ինչ կարող եմ ու պիտի անեմ: Տվյալ դեպքում նշածս երեք գործոնները կարծես նույնանում են, միաձուլվում ու մեկ կուռ ամբողջություն են դառնում: Կարծում եմ` եթե էդ երեքից (ուզում եմ, կարող եմ, պիտի) գոնե մեկն առկա չէ, մղումը դադարում է միսիա լինելուց:
Ինչ վերաբերում է իմ գլխավոր միսիային, ապա էդ մեկն ինձ միշտ հայտնի է եղել, դեռ բավական վաղ տարիքից, սկզբում` զուտ ինտուիտիվ մակարդակում, իսկ ավելի ուշ` արդեն գիտակցված. դա մարդկանց կողքին լինելն է, հոգեպես և ինձնից կախված բոլոր այլ առումներով սատարելը, երբ զգում եմ, որ մարդը դրա կարիքն ունի: Սա իմ մեջ էնքան խորը նստած ու բնական մղում է, որ չեմ էլ պատկերացնում, որ կարող է այլ կերպ լինել: Այսինքն` եթե չհետևեմ էդ միսիային, ինքնաբերաբար կկորցնեմ ինքնությանս մի ահռելի մասը, պարզապես դա այլևս ես չեմ լինի, ու կարելի է ասել` բացառում եմ, որ էդպիսի բան երբևէ լինի: Գիտեմ, որ շատերի կողմից սա կարող է լուրջ չընկալվել, նույնիսկ ծիծաղելի, ահեթեթ ու անիմաստ համարվել որպես միսիա, բայց դա իմ խնդիրը չի, իմ խնդիրն իմ առաքելությունն իրագործելն է, ինչը փորձում եմ անել ուժերիս ներածին չափով:
Ինչ վերաբերում է իմ գլխավոր միսիային, ապա էդ մեկն ինձ միշտ հայտնի է եղել, դեռ բավական վաղ տարիքից, սկզբում` զուտ ինտուիտիվ մակարդակում, իսկ ավելի ուշ` արդեն գիտակցված. դա մարդկանց կողքին լինելն է, հոգեպես և ինձնից կախված բոլոր այլ առումներով սատարելը, երբ զգում եմ, որ մարդը դրա կարիքն ունի: Սա իմ մեջ էնքան խորը նստած ու բնական մղում է, որ չեմ էլ պատկերացնում, որ կարող է այլ կերպ լինել: Այսինքն` եթե չհետևեմ էդ միսիային, ինքնաբերաբար կկորցնեմ ինքնությանս մի ահռելի մասը, պարզապես դա այլևս ես չեմ լինի, ու կարելի է ասել` բացառում եմ, որ էդպիսի բան երբևէ լինի: Գիտեմ, որ շատերի կողմից սա կարող է լուրջ չընկալվել, նույնիսկ ծիծաղելի, ահեթեթ ու անիմաստ համարվել որպես միսիա, բայց դա իմ խնդիրը չի, իմ խնդիրն իմ առաքելությունն իրագործելն է, ինչը փորձում եմ անել ուժերիս ներածին չափով:
