Ciemność coraz szybciej bierze jesienne wieczory w swoje objęcia, a mnie wprawia w nieprzyjemną melancholię. Każdy mój wieczór wygląda podobnie. Po męczącym dniu spędzonym w szkole, siadam pod kocem ze słuchawkami w uszach i zamykam w sobie, udając przed samą sobą i wszystkimi dookoła iż się uczę, by płakać kolejnego dnia z własnej bezsilności. Chce zostać sama, chce się odnaleźć, a zarazem zatracić w sobie i zniknąć pod osłoną nocy.