#PLNY #ZBL Dominika

Usłyszałam telefon.
-Przepraszam na chwilkę, muszę odebrać.
*Głos mamy*
-Maryśka, gdzie jesteś!? Dzwonili ze szkoły, że uciekłaś z lekcji! Dlaczego to zrobiłaś? Do tej pory nigdy nie wagarowałaś. Mam nadzieję, że znajdziesz sensowne wyjaśnienie.
-Tak,mam. Dowiedziałam się, że Bartek jest w szpitalu, jego kolega mi powiedział. Wyszłam tylko z jednego w-fu. Przepraszam, bałam się o niego. Nie chciałam.
Mówiąc to miałam łzy w oczach. Zapomniałam, że jeszcze mam lekcje. Nie chciałam uciec, nigdy mi się to nie zdarzało. Miałam wzorową frekwencję na zajęciach. Każda nieobecna godzina była usprawiedliwiona. Z zachowania miałam zawsze ocenę celującą, a średnią powyżej 5.0. Zaczęłam się zmieniać na gorsze, byłam tego pewna. Ale mama przesadza, robi z tego wielkie halo. Chyba każdy kiedyś uciekł z lekcji, na pewno w moim wieku. Jestem w gimnazjum, każdemu się zdarza, ale mimo tego, żałowałam. Bartek był wtedy najważniejszy, ale mogłam się zwolnić, a nie uciec.
-No dobrze, ale żeby to się więcej nie powtórzyło- mama przerwała moje przemyślenia. -Za ile wracasz do domu?
-Nie wiem, chciałabym jeszcze trochę posiedzieć z Bartkiem-odpowiedziałam zgodnie z prawdą.
-A nie masz nic do nauki?
-Nie, jutro jest sobota.-roześmiałam się.
-Jak chcesz, ale nie wróć za późno, dobrze?
-Obiecuję.Papa.
*Mama się rozłączyła *
Widziałam wzrok Bartka,chyba wie,że uciekłam z lekcji.
-Nie rób tego więcej. Nauka w gimnazjum jest ważna. Nie możesz uciekać. Ja do I gimnazjum chciałem szpanować przed kolegami, i regularnie uciekałem. Nawet nie wiesz jak bardzo tego żałuję. Teraz się poprawiłem, dobrze uczę i mam dobre zachowanie, i dzięki temu mogę się dostać do wymarzonego liceum-pouczał mnie.
No tak,przecież on jest ostatni rok w gimnazjum. Pójdzie do liceum, i o mnie zapomni.
-Nigdy cię nie zapomnę, będziemy się spotykać- wyprzedził moje myśli.
-Obiecujesz?
-Tak. Kocham cię.
-Ja ciebie też.
W tym momencie wszedł lekarz.
-Możesz wyjść, ale uważaj na nogę. Koleżanka będzie pomagać, dobrze? -spojrzał na mnie.
-Będę, będę. Tego pan może być pewien.
Bartek zebrał swoje rzeczy, ubrał buta na prawą nogę, a na lewą pomógł mu lekarz. Założył ostrożnie bluzę. Wziął mnie za rękę i przytulił ją do siebie. Wyszliśmy ze szpitala. Trzymałam go, bałam się, że upadnie. Gdyby upadł nie poradziłabym sobie.
-Patrz, jedzie autobus. Wsiadaj.
W autobusie kobieta ustąpiła mu miejsca i usiadł. Wlepiłam w niego wzrok, nie mogłam na niego patrzeć. Byłam zakochana po uszy.
-Chodź, wysiadamy.
Pomogłam mu wstać i ostrożnie wyszliśmy z pojazdu.
-To jak, idziemy do mnie do domu?
-Chcę pokazać ci pewne miejsce.Jest tam dróżka, ale samochody nie jeżdżą. Jest blisko mojego domu. Chodź.-pociągnął mnie za rękę.
Posłusznie szłam obok niego.
-To tutaj, usiądź na ławce, a ja zaraz wracam- powiedział Bartek.
Siedziałam na dróżce i wpatrywałam się. Było tu pięknie. Czułam się jak w wakacje.Minęło może 5 minut i usłyszałam:
-Zamknij oczy.
Zakryłam je palcami. Usłyszałam dźwięki gitary akustycznej i jego zniewalający g

View more