Patrycjaa ✌

Poranny, wiosenny wiatr rozwiewały moje włosy. Siedziałam na ławce i wpatrywałem sie w szczęśliwe, zakochane w sobie pary. Zastanawiałam sie dlaczego ja nie moge być tak szczęśliwa jak oni. Dlaczego nie moge spotkać tak dużego szczęścia na swojej drodze. A może oni nie są wcale tacy szczęśliwi na jakich wyglądają? Może czują zupełnie coś innego tylko zakładają na swoje twarze maski, które ukryją ich wszystkie problemy przed całym światem. W końcu ja sama tak robię. Nakładam na twarz swój sztuczny uśmiech, a w środku całą mnie rozrywa. Chce mi sie płakać i krzyczeć.
-O czym tak rozmyślasz? -spytał Kamil i usiadł obok mnie. Kamil to mój przyjaciel od kiedy pamiętam. Zawsze trzymaliśmy sie razem. Wiemy o sobie wszystko. Zwierzamy sie sobie ze wszystkiego i stajemy za sobą murem w każdej sytuacji. Nie powiedziałam nic o sobie. Mam na imię Kasia, mam 17 lat. Razem z moją przyjaciółką chodzimy do tego samego liceum. Znam ją sporo krócej od Kamila, ale też wskoczyła bym za nią w ogień
-A tak sie zamyśliłam -powiedziałam delikatnie sie uśmiechając
-A ty co sie tak szczerzysz? -spytałam patrząc na przyjaciela, który cały czas siedział uśmiechnięty od ucha do ucha
-Mam dobry humor -powiedział wymijająco
-Mi nie powiesz?
-Pamiętasz jak opowiadałem ci o Natalce? -spytał dalej sie uśmiechając. Natalka to dziewczyna, która podoba sie Kamilowi już od dłuższego czasu. Zauważyć można było, że on też nie jest jej obojętny, ale oboje byli za bardzo wstydliwą, żeby do siebie zagadać
-No mów dalej
-Umówiła sie ze mną
-No w końcu, gratulacje za odwagę -powiedziałam
-Nie naśmiewaj sie ze mnie
-Nie naśmiewam. Na kiedy sie umówiliście?
-Na piątek i mam do ciebie prośbę, nie wiem kompletnie jak mam sie ubrać. Chce sie jej spodobać
-Tak tak pomogę ci -powiedziałam z uśmiechem. Mój przyjaciel był w końcu szczęśliwy, a mnie cieszył widok jego ciągle sie uśmiechającego

---

-Cześć kochana -powiedziałam do przyjaciółki, która czekała na mnie przed szkołą jak zwykle
-Hej, dzisiaj przychodzi jakiś nowy, pamiętasz? -spytała
-Nie da sie zapomnieć, nasze barbie ciągle o nim plotkują -powiedziałam. Nasze barbie to są dziewczyny z masą tapety na twarz, tipsami i najwyższymi szpilkach jakie tylko mogą być. Osobiście ich nie lubiłam i śmieszyło mnie to jak można sie tak ubierać.

---

Siedzieliśmy już wszyscy w ławkach, nauczycielka czytała listę obecności, gdy drzwi do sali sie otworzyły i wszedł jakiś chłopak. To pewnie ten nowy. Musze powiedzieć, że jest całkiem przystojny. Pewnie barbie zaraz sie nim zajmą, już słychać jak o nim gadają
-To jest Paweł, wasz nowy kolega, mam nadzieje, że przyjmiecie go ciepło -powiedziała nauczycielka
-Usiądź koło Kasi, to będzie twoje miejsce -powiedziała nauczycielka i wskazała wolne miejsce obok mnie. Zapomniałam wspomnieć, że siedzimy w wyznaczonych miejscach przez nauczycielkę przez nasze gadanie. Chłopak powoli zbliżył sie w moją stronę i usiadł obok mnie.
-Jestem Paweł -powiedział chłopak i wyciągnął dłoń w moją stronę. Na pierwszy rzut oka wydawał sie

View more