Virgül

İçinde polisiye barındıran romanlar okudum lakin psikoloji ve gerilim türlerine de girerler. Lakin öyle ahım şahım denebilecek bir polisiye okuduğumu sanmıyorum. Dedektif Kurukafa Serisi'nin ilk kitabı diyeceğim, fantastikle harmanlanmış bir seridir. Yaş bakımından da 10-14 yaş aralığına hitap ediyor gibi. Yine de ilk sabahladığım kitaptı. Devamını okumak isterdim.

---

Psikolojik gerilim bakımından John Katzenbach'in Şizofren kitabı beni çok heyecanlandırmıştı mesela.

---

Lewis Perdue'nun Kusursuz Katil'i kimisi tarafından klişe bulunmuş olsa da benim için okuması sürükleyiciydi.

---

Bunlar dışında en fazla Doyle'un Sherlock Holmes'unu severim. Yalnız, Doyle anlatımını bizi dedektife ortak ederek, vakayı çözümlemeye itmek amaçlı tutmaz. Watson anlatır, zekamızın sırınırlarını zorlamaz. Gizem hikayesdir onunkiler. Polisiye değildir zannımca. O yüzden, bir de Maurice Leblanc'un Arsen Lupen Serisi'ni merak ediyorum. Anlatım bakımındn karşılaştırmak için.

---

Önerilerimi yaptım yapmasına ancak öneri olarak alır mısınız, orası sizin bileceğiniz iş. Çünkü ben bu türde henüz yeniyim ve okuduğum kitapların kimisini de beğenmedim, o yüzden önermedim.

---

Yalnız siz söyleyince fark ettim, kütüphanemde okunmayı bekleyen üç adet bu tarz kitap daha varmış. Bakalım, ne zamana kısmet olacak?

View more

Aynı sorunun bir benzeri daha gelmişti lakin yine yanıtlayayım. Bir yazar olarak sözcükler benim için altın değerinde oluyor. Babam hep der, ağızdan çıkan söze mühür vurulur, ne dediğinizi bilin de konuşun diye. Not alma alışkanlığımın yanı sıra, misal babamın anlatıcılığını da yeri geldi mi çok ilginç bulurum. Anıları ya da duyduğu, gençliğinde katıldığı konferanslardan dinlediği şeyler filan hep bir yerlerden çıkar gelir. Bazen ikinciye üçüncüye anlatır ama ben dinlemekten şikayetçi olmam.

---

Arkadaşlarım, iletişim kurduğum insanlar, rastgele kişilerin diyalogları, şayet bana bir çağrışım yapıyorsa not alırım. İnanın o kadar çok not var ki hangi birini ne ara kitaplaştıracağım bilmiyorum. Gerçek insanların sözlerine başvurduğum, özellikle gerçekçi olsun istediğim bazı kurgularım vardır ama kimisine de kendi kafamda diyaloglar, fikirler döndürürüm.

---

Bir fikir üzerine uzun uzadıya düşünmek deyince aklıma bu kitap kurgularının neredeyse hepsinin toplandığı evrenim geliyor. Ütopik, karanlık bir evren ve yaktığım meşaleler, kısacası fikirler de oraya "Bak kardeşim tecavüz etmek, çocuk katili olmak, hayvanlara zulmetmek, dedikodu etmek, uyuşturucu kullanmak, birilerini yargılamak, haksız yere iftira atmak vs. kötüdür," diye açık açık yerleştirilmiş fikirler değildir. Metaforlar, benzetmeler, olaylar ve insanlar üzerinde oluşturduğu psikolojik etkileri üzerinden ana fikre ve misyona ışık tutmayı seviyorum.

---

Diğer türlü, iş işimden çıkıp benim kendi içimde bir fikir çatışmasına girişim olursa, bu hiçbir zaman sükunetli olmamıştır. İçim dağ dağ karmaşayla doludur, beni karamsarlığa sürüklüyor. Melankolinin belli dozu iyidir, üretkenliğimi tetikler fakat oturup kendimi yarım dakika içinde bağcıklarımı bağlar gibi değiştiremeyeceğim şeylerin üzerine düşünmeye verdiğimde elde ettiğim tek şey keder, elem ve ümitsizlik oluyor.

---

O yüzden pozitif kalmaya ve aşırı düşünmekten uzak durmaya çalışıyorum.

---

Bu konuda senelerdir arkadaşım olan ve analiz yüksek bir dostum, "Toplumsal olaylardan uzak dur, içine girince hassasiyetin yüzünden depresyona giriyorsun. Uzaktan tahayyül ve gözlemle yetin," demişti ve kendimi intiharın ciddiyete bindiği düşüncelerden kurtardığım zamanları da unutmadığım için, bu reçeteyi istemeye istemeye kabul etmiştim. Haklıymış, ne diyeyim.

View more

Bugün aklıma daha evvel dinlediğim bir konuşma düştü.

---

Şu yağmur, ne haşmetli bir şey.

---

Hayatı boyunca suyu dışarıdan hazır almış, yağmur denen doğa olayının varlığından bîhaber bir insan düşünsenize.

---

Onu dışarı çıkarıyorsunuz. Yağmur yağacak bir yere götürüp, bulutların toplanışına şahitlik edişini izliyorsunuz. Bulut ne demek bilmiyor.

---

Bulutlar toplanıyor, gökyüzü kararıyor, derken akıl almaz bir ses, yürek hoplatıyor. Bir kükreyiş! Aklını kaçırır insan. Sonra sürtünme kuvvetinin de etkisiyle yavaş yavaş yüzüne su damlaları düşüyor o kişinin.

---

Hiç o kadar suyu bir arada görmemiş, hiç böylesi bir olayı ne işitmiş ne hayal etmiş...

---

Kimin aklına gelirdi ki zaten? Su buharlaşıyormuş da havada birikiyormuş da bir yerde toplanıp yağıyormuş, peh!

---

Hayret verici işte. Şükretmek ve huşu bulmak için yeterli geldi.

View more