Herkes seni dinliyor ve seni anlıyormuş gibi yapıyor.Ama aslında hiçbir şeyden anladıkları yok. İşte bunu her fark ettiğin anda daha da yalnızlaşıyorsun.
Yalnızlığa alışıyorsun bir yerden sonra ve bolca acının ardından da birinin tenin izini silemiyorsun teninden, kesip atamıyorsun, yakıp yok edemiyorsun. Böyle böyle ölüyor içimiz.
Bazen çok zor geliyor. Böyle ağlamamak için gözlerini kırpmıyorsun o an, sanki yutkunsan ağlayacaksın öyle bir düğüm var boğazında. Ve geçmiyor en kötüsü de zaten bu geçmiyor ve geçmeyecek biliyorsun.
Mesela sevgilim bu eylül akşamı şöyle kumsalda otursaydık seninle biraz yıldızlara bakıp hayal kursaydık , serin esen rüzgarla ürperip birbirimize sokulsaydık iyice. Yani mesela diyorum fena mı olurdu.