Mesafeler nah engel amk.Sevmeye ve sevilmeye engel falan değil.En yakın arkadaşım ve sevgilim benden 765 kilometre uzakta.Ama ben onları seviyorum ve onlarda beni sevdiklerini hissettirebiliyorlar.Önemli olan hissetmek zaten.Ne zaman ağlasam taa oralardan gözyaşlarımı elleriyle siliyor gibiler.Tamam sarılamıyorum onlara,doya doya öpemiyorum ama seviyorum.İnanır mısınız bilmem ama aynı şehirde olduğum insanlardan daha çok yanımda oluyorlar.Ne zaman bişey moralimi bozsa aklıma onlar geliyor.O zaman ağlamayı bırakıyorum.Çünkü ben üzülürsem ağlarsam onlarda üzülürler.Ben her zaman bekleyeceğim onları.Onlarda beni bekleyecekler biliyorum.Az kaldı evet ben inanıyorum birgün görüşücez ve birbirimizi hiç bırakmıcaz.Bunu rb yada kalp almak için yazmadım.Sadece mesafeleri bahane edenlere inat bu yazıyı yazmak istedim.Daha sonra görüşmek üzere.

View more