×
Biraz önce odamda kendi kendime sessizce ağlarken birdenbire annem girdi odama. Beni ağlarken görünce hiçbir şey demeden geldi yanıma oturdu. Elini omzuma atarak yaslandı bana. Sadece bekliyordu. Dakikalarca bekledi, bekledik. Gözyaşlarım durunca anladım annemin ağlamamın durmasını beklediğini. Ağlamam bitince önce yanaklarımı kuruladı. Kuruladığı yerden öptü bir kere. Söze “Neyin var?” ya da “Noldu?” deyip beni sorgulayarak başlamadı. “Ne olursa olsun ben varım, burdayım, dinlerim ve şimdi de dinleyeceğim” dedi. Hala nemli olan yanaklarım gülümserken biraz kırışmıştı, hissediyordum. Mutluydum. Birkaç dakika önce hıçkıra hıçkıra ağlayan ben tek bir cümleyle mutlu olmuştum. Belki bunda o öpücüğün de etkisi vardı, bilmiyorum. Her ne kadar mutlu da olsam yine de yalnız kalmak istiyordum. Aslında ne annemin gitmesini ne de yanımda kalmasını istiyordum. O yüzden hiçbir şey diyemedim. Sadece yanağından öptüm bir kere. Sanki anlamış gibi o an kalktı usulca kapıyı örttü ve içeri gitti. Ağlamaktan vazge… Olum şaka lan geldi açtı kapıyı uyuyo numarası yaptım gitti kadın. Bizde nerde o günler :Dd
