Đήμητρa.

"Χαρακωνόσουν. Σχεδόν κάθε βράδυ και από μια χαρακιά. Μια πονεμένη ιστορία. Κανείς ποτέ δεν το κατάλαβε. Έδειχνες χαρούμενη. Γέλαγες. Χαμογελούσες. Έδειχνες μια χαρά εκεί έξω στον κόσμο. Εκείνο το βράδυ... Εκείνο το βράδυ. Δεν ήταν όπως τα άλλα. Πήρες το ψαλίδι. Και άρχισες να κόβεις. Από τα πόδια ως τον ώμο. Ένα ποτάμι από αίμα έβρεξε το σεντόνι σου. Άρχισες να ζαλίζεσαι. Έχασες πολύ αίμα. Δεν ήταν κανείς να σε βοηθήσει. Όλοι κοιμόντουσαν. Ήταν 3:00. Και εσύ έκλαιγες. Μέχρι κάποιο σημείο. Μετά σταμάτησες. Σταμάτησες να κλαις. Να πονάς. Η μαμά σου σε φώναξε το πρωί. Δεν απάντησες. Όλοι τρώγανε πίστευαν ότι κοιμόσουν. Η μαμά σου ανησυχούσε. Ανέβηκε τις σκάλες. Μπήκε μέσα. Ήρθε πάνω από το σεντόνι και σου ψιθύρισε: "σήκω αγάπη μου." Δεν απάντησες και πάλι. Τράβηξε τα σεντόνια. Κι είδε εσένα μες τα αίματα. Και το σώα σου γεμάτο χαρακιές. Άρχισε να φωνάζει να κλαίει. Ο πατέρας σου και ο αδερφός σου ήρθαν πάνω. Ο αδερφός σου ήταν μικρός. Δεν κατάλαβε πολλά. Απλά φοβήθηκε. Και έκλαιγε γιατί δεν ήξερε γιατί έκλαιγε η μαμά του. Ο πατέρας σου πήγε στην μαμά σου. Βούρκωσε. Η μαμά σου σπάραζε στο κλάμα. Σε είχε στην αγκαλιά της και φώναζε "Σ'αγαπώ". Δεν μπόρεσε. λιποθύμησε. Πήγατε στο νοσοκομείο. Ήσουν νεκρή πια. Το σωματάκι σου είχε ξεψυχήσει. Η μαμά σου ξύπνησε. Δεν μίλησε. Σηκώθηκε και έψαξε το δωμάτιο. Βρήκε κάτι χάπια. Τα πήρε. Δεν ξάπλωσε. Άνοιξε το παράθυρο. Έκλεισε τα μάτια της. Ο πατέρας σου μπήκε μέσα. Πήγε να την πιάσει. Δεν πρόλαβε. Την έβλεπε να πέφτει. Άρχισε να κλαίει. Ανέβηκε πάνω στο περβάζι. Δεν άντεχε τα ύψη. Ζαλίστηκε. Έπεσε. Ο αδερφός σου καθόταν απέξω από το δωμάτιο. Οι νοσοκόμες έτρεξαν και τον άρπαξαν. Ήταν ορφανός. Δεν ξαναπήγε σπίτι. Το σπίτι του ήταν το ορφανοτροφείο. Έκλαιγε και ζήταγε την μαμά του. Ποτέ δεν την είδε. Στο σχολείο. Όλοι ρωτάγανε. Που ήσουν. Γιατί δεν ήσουν σχολείο. Μπήκανε στην τάξη. Οι καθηγητές τους ανακοίνωσαν ότι είσαι νεκρή. Η κολλητή σου άρχισε να κλαίει και ζήτησε να βγει έξω. Είχε πέσει στα πατώματα και έκλαιγε. Προσπάθησαν να την ηρεμήσουν. Δεν μπόρεσαν. Κάλεσαν τους γονείς της. Πήγε σπίτι. Έκλαιγε. Ήσουν η μόνη που είχε. Ένιωθε μόνη της. Πήγε να πάρει ένα μαχαίρι. Αλλά έπεσε. Έπεσε από τις σκάλες. Λιποθύμησε. Οι φίλες σου έκλαιγαν και πήγαν λίγο στο μπάνιο. Το αγοράκι που σε γούσταρε κλότσησε την καρέκλα και βγήκε έξω. Αυτός που σε χώρισε ένιωθε ένοχος. Κάθε βράδυ έκλαιγε. Ένιωθε ότι μια από τις αιτίες για τον θάνατο σου. Ήταν και αυτός. Αυτές που σε κορόιδευαν. Δάκρυσαν. Γιατί ήξεραν ότι φτέγανε.
Το έκανες και ξέρεις ποιο ήταν το αποτέλεσμα?
Η μητέρα και ο πατέρας σου να πεθάνουν.
Ο αδερφός σου να μείνει ορφανός.
Η κολλητή σου να έχει κάνει τουλάχιστον 10 απόπειρες αυτοκτονίας.
Το αγόρι που σε αγαπούσε δεν τα έφτιαξε ποτέ με κοπέλα.
Οι φίλες σου να κλαίνε κάθε στιγμή που σε σκέφτονται.
Αυτός που σε χώρισε πήγε να κρεμαστεί στο δωμάτιο σου.
Και αυτές που σε κορόιδευαν έχουν ψυχολογικά προβλήματα.
Απλά σκέψου τι κάνεις. Τι θα προκαλέσεις. Θέλεις τόσο πολύ να γίνουν όλα αυτά?"

View more