Co widzisz po zamknięciu powiek? W y o b r a ź n i a działa! :) Nie widzimy ciemności.
Widzę cudowną krainę, całą pokrytą białym, puszystym śniegiem. Jest bardzo miękki, podoba mi się dźwięk jaki dochodzi do moich uszu podczas robienia kolejnych kroków. Idę cały czas przed siebie dostrzegając nowe rzeczy. Ta pora roku jednak ma swoje uroki. W wielu miejscach zwisają błyszczące sople. Wieje chłodny, ale zadziwiająco przyjemny wiatr. W tle słyszę odgłosy bawiących się w śniegu dzieci, ale ich nie widzę. Po prostu ten dźwięk jest przyjemny dla ucha mimo tego chałasu. Płatki śniegu o przeróżnych wzorach powoli opadają na ziemię. Próbuję jeden złapać, ale mi się nie udaję, odrazu się roztapia. Po chwili wszystkie odgłosy ucichły. Na chwilę staję, zastanawiając się co się za chwilę wydarzy. Nagle zerwała się wichura, ale wiem, że jestem bezpieczna. Teraz słyszę jedynie ciche gwizdanie wiatru które z czasem robiło się coraz głośniejsze. Przez tą wichurę śnieg zaczyna się unosić. Wydaję się, jakby tańczył. Jest cudownym tancerzem. Idę w jego stronę, ale wiatr nagle ucicha, śnieg opada z powrotem na ziemie i znowu słychać śmiech dzieci. Upadam na ziemię. Patrzę w górę i widzę cudowne, błękitne niebo z którego dalej opadały małe baletnice - płatki śniegu. Łapię jedną. Leżę tak jeszcze przez chwilę, potem zamykam oczy i znów jestem w szarym, realnym świecie.
