Ayakta duramayacak kadar perişan vaziyetime rağmen tek tesellim; anneme aldığım ilaçlardı.Bir taraftan onlara bakıp şükür çekiyor bir taraftan da anneme yapacağım açıklamayı zihnimde kura kura ilerliyordum. Semtin ince ve uzun caddesinde babalarının elinde tutmuş giden arkadaşlarımı görünce onlara nasılda imreniyordum.İçimi kavuran köz gibi bir özlemle mırıldanıyordum yine kendi kendime,
Hayal kurmak... Çocukluk dünyamın vazgeçilmz iksiriydi.Çaresizliğimi hayal kurarak çözuyor,kimsesizliğimi onunla gideriyordum. O benim dert ortağımdı.Gerçek hayatta hasretini çektiğim arzumu , hülyalarda yaşamak... Hayal dünyası , belki de tek nefes aldığım alemdi.
Annem,dünyalar iyisi bir melekti benim için. Onun bir gece rahat uyuması için nelerimi vermezdim ki!
O ve ben...
O yanlız bir bayan , ben ise yetim bir genç...
Bu dünyada yanlız 2 insan...Himayesiz,korumasız,kimsesiz...

View more