duygusalbiri

O kadar yoruldum ki
Hep yanlış zamanda ki doğru kişi olmaktan bazen yanlış kişilere doğru kişi olmaktan öyle bıktım ki…
Çok istedim, sadece bi 50 yılcık daha sarılıp, koklasaydım, uyurken izleseydim belki doyabilirdim.
Rüyalarımdan çıkmıyor, her dakika aklımdan çıkmıyor.
Bu dünyada beni kimse sevmez diyordum ilk kez o düşüncemin yanlış olduğunu anlamıştım ama şuan sorguluyorum acaba sevmemiş miydi? Seven insan hiç mi merak edip özlemez? Nasılsın diye bile sormaz mı hiç mi görmek istemez? Olmuyor.
İçinde bulunduğum hiç bir hikayenin sonu mutlu bitmiyor ve ben artık çok yorgunum…
Maddi olarak bir sürü güzel gelişme yaşadım fakat zerre kadar mutlu olmadım işte o an anladım neyin eksik olduğunu. Birisi için yaşamayacaksam, saf sevgi olmayacaksa ne anlamı var ki diğer tüm şeylerin?
Çok şey değil sadece onu istemiştim,olmadı. Başaramadım, en başından beri olacağına inanmam aptallıktı belki de…😔

View more

Mevzu sadece o da değil ben kendime üzülüyorum. Eğer o bakışlar, o gülüşler, o öpüşler sahteyse ben kime nasıl inanabilirim bundan sonra? İnsanlar bu kadar iyi rol yapabiliyorsa ben gerçekle sahteyi nasıl ayırabilirim birbirinden? Ben inanmıyorum bana bir şey hissetmediğine ama yine de korkuyorum ya öyleyse? Kimse birbirini masallarda ki, dizilerde ki gibi sevmiyor, üzüntülerimiz bile sahte olmuş devir o kadar kötü ki dayanamıyorum. Ben gardımı alamıyorum almak da istemiyorum insanlara karşı sürekli güzensiz ve tetikte olmak istemiyorum ve sanırım bu hayatta hep kaybeden ve tek insan olarak kalacağım. Ona olan sevgim yıllar sonra aşk acısı çekmemi sağladı anlaşılan o ki ne o geri döner ne benim yüzüm güler. Giden ne zaman ardına bakmış ki? Gurur, ego vs vs arayıp gel beni al çok özledim der mi? Bu hayattan bıktım ve yoruldum türünün tek örneği olarak iyi bir aptal olarak daimi mutsuzluk cezasına çarptırılmış gibi hissediyorum. Yapamıyorum, kaldıramıyorum kimseyle konuşasım gelmiyor hiç bir şey yapasım gelmiyor. Sanki tüm hayatım oymuş o gidince hayatım yokmuş gibi hissediyorum. Sen varsın canım ki sen yoksan bi canım yok demiş ya şair öyle işte kalbimin orta yerinden bir şey sökülmüş gibi hissediyorum. Ben Şu dünyada bir yar sevdim el aldı demiş ya Murat Göğebakan peki ya o yar elden ele gidiyorsa sürekli? Bunu kaldıramam…

View more

Aptal bir iyilik var çünkü içimde. Bu öyle bir iyilik ki kötülük doğruyor öyle bir tevazu öyle bir mütevazilik ki haksız olanın bile üste çıktığı, suçlu olandan bile özür diletecek bir iyilik.
Sanki kalbim lanetimmiş gibi hissediyorum sahtelikler dünyasında gerçekleri savunan esir gibi hissediyorum. Öyle bir sevgi var ki içimde, yanlış bir şekilde yanlış bir kıza öylesine aşık oldum ki kuğular görse kıskanır, leyla görse mecnuna tirip atar. Ruhunu, perdelerinin altındakini, her bir hücresini o kadar ayrı ayrı seviyorum ki birbirinden güzel şeyler yapsam da anlatmama yetmiyor. Öyle sevgisiz büyümüş bir kız ki bir insanın bir insanı nasıl bu kadar sevebileceğini aklı bile almıyor. İçimi yarıp gösterme fırsatım olsaydı kalbimin nasıl delicesine çarptığını, yanındayken nefesimin nasıl kesildiğini gösterebilirdim belki inanırdı… Kendimi öyle açtım ki ona o kadar güvendim ki… Savunmasız kaldım. İçim sızlıyor, o kadar özlüyorum ki onu tüm yaz su görmemiş toprağın bahar yağmuruna olduğu kadar ihtiyacım var ona… Kokusunu özledim, o cennet kokusu gibi gelen kokusunu dolu dolu çekmiştim ciğerlerime ama yetmedi, ona çiçek dememin sebebiydi kokusu ama doyamadan soldu. Güzel gözlerini, uzun kirpiklerini, kalemle çizilmiş gibi kaşlarını özledim, aşkla bakışını, kaşından ve göz kapağından öpmeyi bile özledim… Burnuna “bip” yapmayı, elimle yumuşacık yanaklarına dokunmayı onun da gözlerini kapatıp huzurla bir yavru kedi gibi kendini sevdirmesi çıkmıyor aklımdan. Sarıldığımda tüm dünyayı unuttuğum, saçından öpücük kondurduğum, el ele tutuştuğum, yüzünü güldürdüğüm her an aklımda. Hele o güzel sesi yok mu… İçimi ısıtan, kulaklarımı okşayan, söylediği her şarkıda beni hayran bırakan, konuşma tarzıyla o kadar uyumlu ki… Öyle miymiş? dünyanın en güzel sorusu nasıl olabilir? Benim lanetim bu işte o kadar saf, temiz, çok ve güzel seviyorum ki çok üzülüyorum abi, dayanamıyorum. Her gece rüyamda görmekten bıktım desem nankörlük olacak görmek istiyorum desem acı çekicem. Peki ya o? O benim verdiğim değerin kaçta kaçını verdi bana? Bana ne hissetti? Beni, benim onu düşündüğümün yüzde kaçı düşünüyordur? Unutacak mı beni ve geçirdiğimiz zamanları? İleride pişman olacak mı? Cevabını bilmediğim bir sürü soru ama keşke bu kadar çok sevmem bir işe yarasaydı. 8 saat izlemişliğim var ama bi 80 yıl daha uyurken onu izleseydim mesela ne olurdu ki? Bu dünyada ki isteğim çok basit
“ben onu sevicem o beni sevecek” bundan daha kısa ne isteği olabilir ki? Ama yok çok şey istiyormuşum, iyiler kaybedermiş, insanlar sahteymiş. Peki benim içimde kötü yan yok mu acaba? Benden başkasıyla en ufak bir şey yaşadığını görüp, duyarsam hayatını mahvetmez miyim? Hatta tehdit etmez miyim? Tamam Kerem iyi bir insan bir yanlış yaptım-k hadi dedim aniden oldu, sevdik birbirimizi olabilir, özel bir durumdu dedim fakat benden başkaları da olursa ben kullanılmış hissederim, sıradan olduğumu hissederim, onunla ilgili kötü düşünürüm. Peki ya fazla iyilikten o çocuğu korumak istersem ne olur? Bilemem🤷‍♂️

View more

Geçmiş benimle her an yaşıyor fakat herkes için öyle değilmiş bir kez daha anladım. İnsanlar birbirinin ne geçmişine saygı duyuyor ne yaşadıklarına.
Bugün bir köy kahvehanesinde masaya oturup konuşmaya başladım. “Reis” ci bir adama arama kurtarmacı olarak gittiğim depremde ki ihmalleri ve yanlışları, yaşadıklarımı anlattım. Depremzedeler de anlatıyor dedi bende sordum ne anlatıyorlar dedim cevabı “hikaye anlatıyorlar” oldu. Dışıma hiç yansıtmamış olsam da anlık sinir patlaması yaşadım ne diyeceğimi bilemedim. Beni 5 günde 30 yıl yaşlandırıp travma yaşamama sebep olan insanlık dramı, ülke tarihinin en büyük afetini nasıl “hikaye” diye nasıl tanımlayabilir bir insan. İnanmak istemiyorum benim memleketimin insanı bu kadar cani olamaz, vahşi olamaz, kör olamaz. İçinde insanlık namına zerre kalmamış bu kansız insanlar bu ülkeden temizlendiğinde düzeleceğiz. Ben ne dersem diyim fikirler değişmeyecek ve reisini savunmaya devam edecek çok yazık çok..

View more

Sokakta titreyerek uyandığımda yedim hayatın tokatını.
Her biri perişan hale gelmiş yorgun, hasta kimisi engelli adamların uykusuz, aç çırpınışlarını gördüm orada. Parayı harcayabileceğim tek bir yer olmadığını gördüğümde neyin peşinde koştuğumu anladım. Hani derler ya şunlar Kürtlere düşmandır bunlar karadenizlileri sevmezler diye ben Giresunlu abilerin Adıyamanlı Kürt kardeşleri için nasıl kendini parçaladığını gördüm anladım ki biz gerçekten biriz, bütünüz. Bu zamana kadar söylenenlerin yalan olduğunun kanıtlarıydı hepsi. On binlerce kahramana şahit oldum anladım ki süper kahramanlar sadece amerikada yaşayan film karakterleri değilmiş.
“Allah Razı Olsun” sözünün ne kadar acı verici ve ağır olduğunu hissettim. O yakıcı sabrın, manevi gücün kuvveti de bir tokat attı bana.
Çektiğimiz acılar mı?
Sorarım size kucağında ki bebeğin ölmüş olduğunu kabullenemeyen ve “bebeğim yaşıyor abi” cümlesini kuran bir annenin yaşadığı acının milyarda kaçını yaşıyoruzdur…?
Umutsuzluk mu?
4. gün çıt ses gelmeyen enkazdan sevdiklerinin sağ çıkacağını düşünen birinin umudunun yanında bizim umutsuzluğumuza lanet etmez misiniz?
Annesi duyuyormuş gibi bağırarak enkazla konuşan bir kadının yanında olduğunuzu düşünün o gözleri yaşlı ve göz bebeklerinize bakıp ağzınızdan çıkacak olumlu tek bir kelimeye muhtaç kadına annesinden ses gelmediğini ona söylemenin ne kadar ağır olduğunu hayal edin…
Ağlayan bir evladın anne babası ve kardeşleri için “Abi acı çekmemişlerdir hemen ölmüşlerdir dimi” cümlesine vereceğiniz cevabın ağırlığı hayal edebilir misiniz… Kime dokunsan boynun bükülüyor, gözlerin doluyor, sırtın ağrıyor ve kamburlaşıyorsun.
Evet biliyorum vicdanı olan herkes için çok ağır bu yazdıklarım ama istiyorum ki hem bir ders çıkarılsın hem de duygularımı unutmadan 16 gün sonra tarihe bir not bırakıyım. Sizlere yalvarırım iyi insanlar olun, birbirinizi sevin ve destekleyin hayat yaşadığımızdan çok daha ağır ve acı…

View more

6 Şubat Kahramanmaraş depremi…
Hayatımın en büyük kırılma noktalarından birisidir ve silinmeyecek bir iz bırakmıştır bana. Kendime, hayatıma geri dönüp bakacağım bir nottur bu.
Tam 23 gün önce dost kazığı, kız acısı falan çekip dertleniyordum. Anladım ki her şey o kadar saçma ve basitmiş ki… Orada gördüklerim beni onlarca yaş büyüttü. Can ve sağlıktan başka önemli hiç bir şeyin olmadığını anladım, geçmişte ne kadar salakça ota boka dertlenmişim diye utandım. Kız mı? Arkadaş mı? Giden gitsin yenisi bulunur. Para mı? Çalışılır kazanılır. Nedir bizi bunlara dertlenecek kadar şımartan? Bu bir suçlama değil öz eleştiridir halledilmeyecek, çözülemeyecek hiç bir şey yokmuş onu anladım.
Kendimizi yalnız hissediyoruz değil mi? Ben Adıyaman havalimanının kimsesizliğini yaşadıktan sonra anladım yalnızlık ne demekmiş.
Enkaz başında yakınlarının kurtarılması için ekip bekleyen insanlarda anladım yalnızlığı.
Çaresiz hissettiğimiz oluyor değil mi? Ben şehrin ortasında “çekiç” diye bağırırken, kütük ararken anladım çaresizliği. Bir annenin “yalvarırım gelin” diye ağlamalı feryatlarında anladım.
Oturduğumuz evi, yediğimiz yemeği beğenmediğimiz oluyor değil mi?
1 saat uyuyabileceğim üstünde çatı olan tek bir sağlam yapının olmadığını gördüğümde, bir parça kuru pideyi dünyanın en güzel yiyeceklerinden biriymiş gibi yediğimde anladım ne kadar şımarık olduğumu.
Makam mevkili, zengin ve güçlü insanların nasıl hepsinden 1 dakikada sıyrıldığını gördüm. “Bey” lerin beresi kafasında,boynu bükük, gözü yaşlı insanlara nasıl dönüştüğünü, sadece ismiyle çağrıldığını gördüm anladım ki aslında hiç birinin önemi yokmuş…
“İnsanlık öldü” diyoruz ya bize o kaosta sigara saran, paketini bize veren amcalarda gördüm insanlığın yaşadığını. Hiç bir şeyi kalmayan insanların 2 bisküvisinin birini paylaştığını görünce anladım birlik olmayı.
Milletin milletten başka kimsesi olmadığını gördüm orada.

View more

ha ask ha aşk ben o kadar kırılgan bir durumdayım ki maddi özgürlüğüm olsa bir dağ başına gidip herkesten uzaklaşmak istiyorum. İnsanlarla konuşmak korkutuyor artık beni. Anlattığım her şey aleyhime kullanılacak gibi hissediyorum. Hele hayat hikayemi, geçmişimi kime anlatsam kayboluyor ortadan. Hepimiz eşit şartlarda gelmedik dünyaya kimimiz zengin kimimiz fakir, kimimiz güzel kimimiz çirkin, kimimiz zeki kimimiz salak, kimimiz iyi kimimiz kötü olarak geliyoruz bu dünyaya. Eyvallah ben tipsiz, şişko ve fakirim bu bir isyan ya da acındırma değil benim öz eleştirim ama iyi kalpli ve zekiyim. Şuna çok eminim ki “para eden” şeyler tip ve maddiyat, zeka ve temizlik sözde kalmaktan başka bir boka yaramıyor. Kaldı ki zekanı da iyi niyetini de sömürmek için sırada bekleyen onlarca insan var yanında. Bende ki kombinasyon kaybetme kombinasyonu. Ha değişmez mi? Bir spor salonuna yazılmak, para kazanmak ve kıyafet almaya bakar biliyorum biliyorum da kaybedenler bilir ki saf ve duygusal insanlar görüntüye değil öze odaklanır karşıdan da bunu beklerler. Ne deriz? Arabamı mı sevecek? Evet arabanı sevecek çünkü gezmek istiyor ama bunu anlamayız. Ne deriz? Kıyafetimi mi sevecek? Evet kıyafetini sevecek çünkü fotoğraf çekilecek. Ne deriz? Kilosuz halimi mi sevecek? Evet çünkü arkadaşlarıyla seni aynı ortama sokup hava atacak. Bunlarda sevilecek bir şey var mı? Biraz kas biraz atılmış ödem biraz kumaş ve 4 tekere ilgi duyan insandan hayır mı gelir diye düşünürüz. Bence de gelmez, gelmemesi lazım peki var mı bunlara bakmayan? Bu mantığı yürüten, duygusal kimi mutlu gördünüz hayatınızda? Ya 0 ya da sayılı. Hayat bu maalesef. Vahşi, çıkar üstüne kurulmuş, duygusuz ve acımasız insanlar topluluğunda dik durmaya çalışan bir grup iyi enayi olarak mücadele etmeye çalışıyoruz.
Ben bu devrin adamı değilim arkadaş ben bu kadar kötülükle, bu kadar iğrenç insanla mücadele edebilecek bir adam değilim. Her haltla ederimde dost, sevgili dediğine karşı teyakkuzda da olamıyorum. Güvenmiyorsam ne işi var yanımsa. Her neyse kendi kendimize konuşmaya devam…

View more

İnsanlara kendimi anlatmaya çalışmaktan o kadar sıkıldım ki artık konuşmaya küsmeyi düşünüyorum. Düşünüyorum yalan söylemediğimi, kötü niyetli olmadığımı, güvenilir olduğumu insanlara nasıl anlatabilirim. Bilmiyorum insanlar anlamıyor ben herkesi nasıl iyi sanıyorsam onlar da kötü sanıyor sanırım. Travmalar önemlidir anlarım peki ya paranoyaya dönüşürse? Canfeza der ki “ben sizin bildiğiniz erkeklerden değilim, zaten sizin bildikleriniz de erkek değil” bu sözü çok seviyorum biliyorum basit ama önemli. Aylar, yıllar sonra askfm de bana yazı yazdıracak durumlara düşmeyi nasıl becerdim bilmiyorum ama paslanmışım onu anladım. Hayat seni büyüttükçe duygusallığı alıyor elinden, hisleri öldürüyor, sanattan ve yaşadığın çevreden kopartıyor. Keşke büyümeseydim diyenler olarak bir an önce büyümek istediğimizi söyleyerek hata yaptık. Duygusal insanlar olarak sahtekar olduk duygusuzların gözünde. Peki nasıl büyüdük, bizi büyüten nedir? Para ve ona olan zorunluluk.
Devir öyle kötü bir devir ki ilişkilerin sadece cinsellik ve para olduğu bu zamanlarda birilerinin karşısına geçip “seni seviyorum” demek o kadar acayip ki… Sevgili kelimesinin kökü “sev” iken birbirini sevmeyen binlerce çift, birbirini kullanan binlerce insan… Bir kızla cinsel ilişki harici hayal kuramayan erkeklerin mutlu olduğu, yanlışın doğru, doğrunun yanlış olduğu bu kirli dönemde sevmek… Yenilen her darbe de bir sonra ki yumruğun daha az acıtacağını bilmek iyi midir sizce? Alışmak. İşte insanı korkutan bu olmalı ya duygusuzluğa alışırsak? Ya menfaatçiliğe, sahte ilişkilere alışırsak? Acı çekmemek, Üzülmemek iyi mi sizce? En çok üzüldüğünüz ilk ilişkinizdi değil mi? Neden ilki en acıtandır? Bu durumun Soğuk denize zamanla alışmaktan ne farkı var ki? Ne o denize girmek istiyorum ne de alışmak. Ne arkadaş ne sevdiğin birisi seni üzüyorsa ve bunu defalarca yaptıysa alışmayı bırakmalısın. Bilmiyorum saat geç oldu, uykum da geldi eskiden “iyi geceler” olan geceler şuan dertli, belki saçmalıyorumdur ama yazarak rahatlıyorum ve diyorum ki iyi geceler 🌙✨🌠

View more

Haketmedim, benim dışımda gerçekleşen benimle ilgili olaylardan çok yoruldum. Ben bir kısım insanın öve öve bitiremediği bir kısım insanın da göme göme bitiremediği Kerem… Sivrildim işte kimisine battım kimisinde yer edindim. İnsanlara “kimseye güvenmem” desem de maalesef ki herkese çok güveniyorum ve iyi olduklarını düşünüyorum. Onlardan bir darbe alınca inanamıyor ve hata, suçlu arıyorum. Kim suçlu? Güvenen, inanan ben mi? Haberimin bile olmadığı kötülükler yapan ben mi? İnsanlara güler yüzlü davranan ben mi? Peki ya iyi niyeti, samimiyeti suistimal edenlerde yok mu hata? Dostluk, arkadaşlık kurallar içinde değil midir? Dostunun mutsuzluğuna sebep olmanın cezası nedir? Özür dilemek neyi düzeltir? Neyi affettirir? “Kardeşliğimiz kızdan önemli mi?” sorusunu önce kendine sormaz mı insan? Sormuyormuş. Tebessüm ettiklerinin gözünde ciddiyetsiz, affettim dediklerinin gözünde salak oluyorsan siz olsanız özürü kabul eder misiniz? Bu özür geçmişi düzeltir mi? İçinde ki üzüntüyü bitirir mi? Belki de bir ömür içinde kalacak olan “keşke” yi siler mi hafızandan? Belki de çok güzel geçireceğin gelecekte ki günlerini iade edebilir mi sana? Kaç kere şans verir bir insan? Kaç kere böyle güzel bir fırsatı kaybeder insan? Düşmanından değil dostundan gelen mermi nasıl deler ciğerini biliyor musunuz? Sizin için ufak hataların birinin hayatını nasıl etkilediğini tahmin edebilir misiniz?
Ben çok yoruldum. Kendimden, kendimden olmasa başkalarından kaynaklı sürekli olumsuz olaylar yaşamaktan çok yoruldum… Dedim ya “nasıl suçlu olmadan hata yaptım, nasıl herkes suçsuzken ben mutsuz oldum” diye cevabını buldum. Suçlu benim. İnsanlara güvenmek ve olumlu, olumsuz her şeyimi anlatmakla hata yaptım suçlu benim. Herkes vicdanını rahatlatsın dünyanın tüm kötülükleri benden kaynaklı. Hepiniz çok iyisiniz ben çok kötü bir insanım. Sakın kendinizi suçlamayın kötü olan benim sizlerse mutlu, dürüst, güzel, çapkın, zengin bir takım insanlarsınız. Beni rahat bırakın söz benim de sizden bir beklentim kalmadı artık. “Daha ne yaşayabilirim” dedikten sonra bu yaşadığım şunu öğretti ki daha fazlasını yaşamaya gücüm yetmeyecek…

View more

Atatürk Ölmedi kalbimizde yaşıyor demek ilkokul şiiri değildir. Atatürk’ün yolundan ve izinden giden her Türk evladı Atatürktür! Ancak her birimiz Atatürk olursak Atatürk ölmez. Hizmet ettiği devleti Kendisi hakkında idam fermanı çıkardığında Gazi ne düşünmüştür neler hissetmiştir tahmin edebiliyor musunuz? Silah arkadaşları ona silah doğrulttuğunda neler yaşamıştır biliyor musunuz? O dönemin gücünün yanında saf tutanların “kazandık” naraları atarak yerlerinin sağlam olduğunu kendilerini kurtardıklarını sanması gafletini izleyen Atatürk neler söylemiştir hiç düşündünüz mü? Düşünün. Atatürk 1881 den önce de vardı 1938 den sonra da. Atatürk bir ruhtur,bilinçtir. Vatan için,hak için ömür adayanların,bu uğurda maddi manevi emek verenlerin mükafatı gönüllerdedir,inananlara Allah katındadır. Tarihin gerçekleri ortaya çıkarması gibi bir huyu vardır. Tarih sizi yargılayacak ve asıl hükmü verecek. Beni kim bilecek!? demeyin kitaplar her kahramanın adını yazacak kadar geniş değil ama kalpler isimsizleride anar.

View more

Denizi izliyorum. Yazlık benim bu dünyada en sevdiğim yer ailem ve arkadaşlarım buranın benim için değerini anlayamaz. Çocukluğum,mutluluklarım,acılarım,üzüntülerim her şeyim burada. Ama üzgünüm ben bu yazımı yaşayamadım… Büyüdük,hayat şartları zorlaştı,borç içinde yüzüyorum. Nisan 28 de başlayan iş hayatım 3 farklı yerde ortalama 12-13 saat çalışarak geçti. Dostlarımı göremedim,kardeşlerime zaman ayıramadım,yaz bitti. Denize sayılı gittim,denetko da toplasan 1 elin parmaklarını geçmez sokaklarında turlamam. Üzülüyorum hayatımdan 1 değerli yaz kayboldu. Şimdi daha zor bir süreç var önümde bu kış o kadar başarılı olmalıyım ki hem okulu hem maddi durumumu düzeltmem ve de ülkem için çabalamam gerekiyor. Eğer başarılı olursam belki seneye yazın rahat rahat gezebilir,denetko da dostlarımla gezebilirim. Hem öz kardeşimden hem manevi kardeşlerime karşı suçlu hissediyorum kendimi umarım beni affederler. Ben bir yandan kendim için çalışırken bir yandan da onlar için siyasi mücadele veriyorum. Özür dilerim.

View more