ne zaman yazmayı bırakırım diye düşünmeye başlamıştım...
en iyisi mürekkebim bitene kadar diye düşündüm...
taki kalemimin mürekkebinin...
yüreğimin dermansız kanayan yarası olduğunu fark edene kadar...
bazen öyle bir kalabalık istiyorum ki..
içimdeki senin sesini bastırabilecek bir kalabalık..
geceleri kalabalığın içinde uyumak istiyorum..
peki böyle bir kalabalığı bulmak seni bulmak kadar zorsa ...
yandın
Bazen düşünüyorum unuttun mu diye…
Saatlerce hem de sonra diyorum ki kendime..
Aşk tek kalpte yaşamaz sönerdi …
Unutsan sönerdi diye avutuyorum kendimi..
Senden havadislerimi kendi kalbimden alıyorum be sevgili..
hıhı
ne büyük gemiler gördüm ben...
fırtınaya karşı alabora olmuş
limanıma vurmuş...
ama limanlar gemilere vurmaz be güzelim gemiler kıyaya vurur...
Doğan her günün sabahında, içimde gözlerini görebilmek aşkı olmasa, inan hiçbir şeye değmezdi yaşamak..
Kendini tanitsana
Hadi! Seni düşünmek güzel şey, ümitli şey, dünyanın en güzel sesinden en güzel şarkıyı dinlemek gibi bir şey… Fakat artık ümit yetmiyor bana, ben artık şarkı dinlemek değil, şarkı söylemek istiyorum… Seni seviyorum.