Jestę Psychopatę

Kiedyś strasznie się bałam. Nawet jeśli miałam troszeczkę podciąć włosy strasznie się bałam, że mama utnie mi za dużo, albo krzywo i będzie to źle wyglądać... Zazwyczaj uciekałam od wyborów, lub sugerowałam się w 100% zdaniem innych. To było dosyć męczące, ponieważ kiedy nadchodził czas wyboru nie wiedziałam co miałam robić i uciekałam od tego jak najdalej. Z czasem jednak zrozumiałam, że ciągle się chowając i pozwalając za siebie decydować sama tracę swoje życie i staję się bezmyślną marionetką. Taka rola niezbyt mi odpowiadała.. Naprawdę.. nie umiałam sobie nawet wymyślić nazwy czy hasła do głupiej gry :u: nie byłam też dobra w najprostszych grach "testowych" takich wiecie z gry.pl typu "jakim zwierzakiem biurowym dziś jesteś?" nigdy nie umiałam się zdecydować na jedną opcję. Nie wiedziałam czego chciałabym bardziej. Minęło naprawdę dużo czasu kiedy zdałam sobie sprawę, że tak na prawdę nie znam siebie i czas to zmienić.. w końcu "Nikt nie przeżyje za mnie życia lepiej niż ja sama"
Zaczęłam od najdrobniejszych rzeczy. Poprosiłam mamę, żeby mi ścięła trochę włosy. Okazało się to moim błędem ponieważ podczas ścinania tak się kręciłam do lustra.. bałam się że zetnie mi za dużo i niestety tak się stało. Przez moje wiercenie się nie mogła mi na spokojnie wyrównać i ścięła mi z długości do pasa aż do długości ponad łokcie! :_; Kiedy to zobaczyłam chciało mi się płakać owszem, ale wiedziałam, że nie mogę za to obwiniać mamy, ponieważ sama o tym wszystkim zadecydowałam. Od tamtego czasu starałam się sama podejmować za siebie te lżejsze decyzje ucząc się wciąż na swych błędach z czasem wybory stawały się coraz trudniejsze.. mam namyśli przefarbowanie włosów czy kolczyk "smiley" . tak. wiem. ale byłam naprawdę ciężkim przypadkiem. w końcu się odważyłam i teraz jestem po trzecim farbowaniu, efekt nie zawsze mnie zadowalał, ale staram się poprawiać to jak tylko mogę. Kolczyk też sobie zrobiłam i nawet mi się to spodobało, niestety kiedyś go zgubiłam i zarosła mi dziurka. teraz się szykuje na więcej niż jedną dziurkę w uszach i przejść przez wszystkie kolory włosów jakie tylko wymyślę. Tak tak wiem sranie gadanie. Teraz nadszedł czas kiedy muszę wybrać szkołę, jestem strasznie zdenerwowana i znowu mam ochotę uciec, ponieważ wiem, że mój wybór zdecyduje o moim dalszym życiu. Chętnie bym się schowała pod kołdrą i znowu pozwoliła zdecydować za mnie. Ale czy byłabym wtedy szczęśliwa? Kogo miałabym obwiniać gdyby jednak mi się nie powiodło skoro sama nie chciałam wybierać? Nie miałabym prawa się żalić. Nie. Wiem, że to będzie bardzo trudne kiedy przyjdzie ostateczny czas składania papierów, ale czuję, że tak trzeba. Przynajmniej nie będę musiała w przyszłości gdybać ani nic

---

pis joł i pozderki dla tych którzy przeczytali całe
Pozdrawiam, Psychopatę B|

View more