Benimle benim aramda ki fark. Bu olsa gerek hayatın bana cilvesi, diz kapaklarımın nasıl acıdığını görüp müsebbiha parmağını kaldırıp beni işaret etmesi bu olsa gerek. Bazen fısıldıyorum kulağıma " düşüyorum şimdiden üfle dizlerimi sonradan geç olabilir" diye ama beni kabul kulağıyla dinlediği meçhul. Bugün yine kendine kırgın ben.
Tamamen siliniyor gibi üzücü mü bilmiyorum ama en azından zihnimi acıtacak kadar düşünmeyi bırakmışım. Bazen zorluyorum biliyorum yaptığım haksızlık kendime elinde olmayışlar varya heh onlardan benimkisi de, şimdi yaşanılanlara bakınca şu günde şu saatte yaşadıkları daha iyiydi be diyorum. Delirmekten korkulduğu zamanlar bile özleniyor bazen çok uzakmış gibi neydi bir dönem öcekileri bana bu kadar uzak gösteren sırrı çözemedim. Zor olmalı benim için.