Dlaczego czasem tak bardzo boimy się wyrażać własne zdanie na dany temat? I właśnie... czego się boimy? Przecież to tylko kilka słów. Miłego dnia. ♥
Bo to jest tak, że siedzisz i słuchasz ludzi jak pierdolą głupoty, myślisz że powinieneś/powinnaś się odezwać, ale w końcu dochodzisz do wniosku, że to i tak nie ma sensu, nikt Cię nie posłucha, jeszcze krzywo na Ciebie spojrzą, pomyślą, że coś z Tobą nie tak. Więc siedzisz i słuchasz dalej, co z tego że denerwuje Cię ten temat, a może kpisz sobie z nich w myślach... Milczenie jest okej,ale jest jeden problem - milczysz :) Potem, gdy skończą wszyscy uważają, że jest w porządku, przecież nikt nic nie mówił- czyli każdy to akceptuje, bo jakby mogło być inaczej. Czujesz się źle bo żaden z Ciebie człowiek skoro nie umiesz wyrazić własnego zdania, bo co? bo nie warto? skoro aż tak nisko cenisz swoje zdanie to faktycznie lepiej się nie odzywać
Nie wiem czy to jest kwestia "bania się", może w niektórych sytuacjach
faktycznie się boimy.. ale to bardziej kwestia strachu o swoją reputacje? akceptację? dobre imię? prywatność? A może to kwestia naszego poczucia wartości?
Co jak co ale tym co mówimy, ukazujemy siebie, a większość za każdą cenę próbuje tego uniknąć, kłamiąc i milcząc nie robimy nic, taki neutralny grunt, chociaż nie do końca fer wobec nas samych no i innych.
No bo co by było gdyby gangster powiedział, że lubi małe kotki, a jakiś inny właśnie się chwalił jak utopił je w rzece?
ale machłam poemat
Nie wiem czy to jest kwestia "bania się", może w niektórych sytuacjach
faktycznie się boimy.. ale to bardziej kwestia strachu o swoją reputacje? akceptację? dobre imię? prywatność? A może to kwestia naszego poczucia wartości?
Co jak co ale tym co mówimy, ukazujemy siebie, a większość za każdą cenę próbuje tego uniknąć, kłamiąc i milcząc nie robimy nic, taki neutralny grunt, chociaż nie do końca fer wobec nas samych no i innych.
No bo co by było gdyby gangster powiedział, że lubi małe kotki, a jakiś inny właśnie się chwalił jak utopił je w rzece?
ale machłam poemat
