Biraz önce psikolog serüvenimi kendi isteğimle sonlandırdım..
İlk seanstaki İrem ile son seanstaki İrem arasında oldukça fark görüyorum..
İlk seanstaki İrem hayatını melankoli havasında yaşıyordu.
Hayattan zevk almaz, güzel yönlerini görmez. Anı yaşamaz sadece yaşamış gibi yapardı. İyi geldiği insanların farkında olmaz, babasına benzediğini bilmez ve babasına layık olmadığı için sürekli üzülüp dururdu..
Şimdi ise güçlü bir şekilde ayağa kalkan bir İrem var karşınızda. Babasının öğrettiği sevgiyi, öğretilmeyen insanlara öğretmek için çabalayıp karşılık gördüğünün farkında olan, inançla ve umutla her şeyi başarabileceğini bilen.
Anı yaşayan ve hayallerini gerçekleştirmek için çabalayan bir İrem var.
Ben bir yolda yürüyorum bazen taşlı bazen karlı bazen yağmurlu ve başımda sırayla dizilmiş sokak lambaları duruyor. Önümü görmemi sağlayan..
Ve biliyorum ki beni hiç bırakmayacaklar. Yolumu aydınlatmaya devam edecekler.
Onlar kendilerini çok iyi biliyor.
Sizi çok seviyorum..♡