Bensiz mutlu olabildiğini, gülebildiğini hatta ben olmayınca hiç bir şey olmamış gibi yaşamını sürdürebildiğini gördüm. Buna katlandım, buna alıştım. Bunu hiç unutamadım. İçimdeki o kırık hissin canımı yaşamın boyu acıtacağı gerçeğini kabul ettiğim gün artık kalbimde taşıyacağım şeyin sen değil,senin kanserin olduğunu fark ettim. Buna rağmen senden nefret etmeyi hiç beceremedim, öyle ki sokakta karşıma çıksan hiç bir şey olmamış gibi yine sana sarılmak, öpmek isteyeceğim. Kendimden utanmalı mıyım bilmiyorum. Kendinden utanmalısın, biliyorum..