Şimdi yine aynı mısraya tevafuk ettiğinde gözlerim, düşünüşlerimi bıraktığımda; sanki anlam daha başka gibi, cânım ne zaman yansa seninle serinletmek istiyorum gönlümü gibi.. ne lâtif ama. Şu saatlerde alışılmış olmanın yarasını hissediyorum şimdi, sızısı ince ince gönlümde seyralıyor.
Hangi duygumu açık etsem ziyân edilmeye muktedir kılıyormuş gibi hissetmekten alıkoyamıyorum kendimi. Hakikatin kenarında köşesinde gezinmekten kendini yaralayan da bir başkası değil ki. Un ufacık şeyler nasıl dağ gibi oturuyor şu sineye Yaradan'dan başkasına edebiyat.