Kalp kırılsada sever mi?
Sever
Ask @diionnysos
Buraya bir acını bırak.
Sevgiye, Aşka hiç inanmadığım zaman hayatıma birisi girdi ve bildiğiniz gözümden kalp çıkıyordu herşey çok güzeldi bana Dumanı sevdirdi... ve içime bir şey doğdu iyi gitmediğini anladım ayrıldık benden sonra hiç beklemediğim bir kızla çıkması ve ne zaman o kızla arasında kötü bi şey olsa bana dönmesi. Çok acınası değil mi?
(Aslında bundan daha acı bir olay var ama bence onun açıklamasını yapmaya üşeniyorum...)
(Aslında bundan daha acı bir olay var ama bence onun açıklamasını yapmaya üşeniyorum...)
Liked by:
Fakma
Your Kira
PALE
Kaan
skyfall
Nochu Başak
Yaren
giray
Jung Earle
idil
-
Önce kabuslarla başladı bu masal.Ardından ağır ergenlik dönemleri, garip takıntılar ve insanları keşfetmekle devam etti. Jileti dövme makinası sandığım zamanlardan bahsetmiyorum bile. Sonra şiddet yer edindi zihnimde. Karşıma çıkan herkesi keşfettikten sonra öldürmek istedim. Kırdım, döktüm, dağıttım. Grileştim. Somut bir hâle geldim. Git gide zevk bile aldım durumumdan. Oyunlar keşfettim, deneyler gerçekleştirdim ve kendimi kaybettim. Temizlik takıntılarımda sınır tanımadım. En son klor içerek, içimi yıkamak istiyordum. Kırmızı radyoyla kavgalarım onu parçalayınca son buldu. Balkon demirleri ise artık beni görmek bile istemiyordu. Ben durmak istedim. Fakat, freni tutmayan bir arabaya bindiğimde farketmiştim yaşamak istediğimi. şimdi zamanınız varken, durun. Zamanınız varken yaşayın, delirmeden.
Related users
"Acısı çok olanın gülüşü güzel olurmuş."
Doğrudur.
-
Ne olur anla şu halimden. Defalarca ellerimi uzattığımda tutmayıp düşmemi izleyişinden kör kuyulardayım. Bak ben duvarlarla kaynaşma yolundayım. Senin nazarında yakışmayan saçlarımdan, çelimsiz bacaklarımdan ve ifadesiz gözlerimden, iki kelamı bir araya getiremeyen dudaklarımdan şikayetçiyim. Ne olur anla şu halimden.
-
“Konuşmuyordum. Ancak bu, daha çok, bir tercihti. İstesem, konuşabilir hatta hiç susmayabilirdim ama kendimi anlatmak artık ilginç gelmiyordu. Hem daha kaç kez anlatacaktım ki kendimi? Miting üstüne miting yapan bir politikacı ya da günde bin kez aynı cümlelerle dilenen bir çocuk gibi, daha kaç kez aynı şeyleri söylemek üzere, dudaklarımı aralayacaktım?”
-
Ağırdan gidiyor hayat, kaldıramıyorum.
Kızgın değilim, sakinim. Belki de olmaya çalışıyorum. Değişiyor hayat, her zaman ve alışamıyorum.
İnsanlar kaçmak ister bazen gitmek ister çok uzaklara. Sadece uzaklaşmak ister. Sanki bir arayışta gibiler. Ne yazık ki bazıları aradığını buluyor, kendini keşfediyorlar sanki. Bu yüzden sevmez miyiz? Kendimizi başkasında bulmak istemez miyiz? Kalplerinde, akıllarında gezmeyi istemez miyiz? Bazıları tutsak eder kendilerini, bile bile esir olurlar. Bir parıltının peşinden gideriz ve birden karanlığa dönüşür her şey. Kaybolur, yok olur ve uzaklaşır herkes. Gözlerden, kalplerden ve tüm benliğimizden.
Bazen unutmak istiyorum, tüm hayatımı. Yorganı üstüme çeker gibi kapatmak istiyorum dünyamı. İzin vermezler yine. Kime ne? Herkes kendine. Denemekten yoruldum, sevmekten. Güneşin yüzüme vurması işe yaramadığını fark ettim. Her şeyin yavaş yavaş koptuğuna şahit oluyorum, sadece ben değilim. Boş olduğumuzda kalbimiz, nasıl üşüdüğünü biliyorum. Ufak titreme ve soğuk bir terleme gibi, durmayan sızı bedenimizin derinliklerinde.
Fazla geliyor, uyum sağlayamıyorum. Varlığım kurumuş, ne kadar da farklı diğerlerinden. Taze değilmiş gibi. İnkar ediyor kendini, tazeyim diyor ve sahte davranıyor. Bir gerçek var ortada, ait değilim hiçte düşünmedim. Düşünmeli miyim?
Arkada gibiyim, geride kalmışım. Güçsüzüm. Ağırdan gidiyor hayat, kaldıramıyorum. Sadece dayanmaya çalışıyorum. Sessizce, boş hayatımı yaşıyorum. İzin verirler mi? Bilmiyorum…
Kızgın değilim, sakinim. Belki de olmaya çalışıyorum. Değişiyor hayat, her zaman ve alışamıyorum.
İnsanlar kaçmak ister bazen gitmek ister çok uzaklara. Sadece uzaklaşmak ister. Sanki bir arayışta gibiler. Ne yazık ki bazıları aradığını buluyor, kendini keşfediyorlar sanki. Bu yüzden sevmez miyiz? Kendimizi başkasında bulmak istemez miyiz? Kalplerinde, akıllarında gezmeyi istemez miyiz? Bazıları tutsak eder kendilerini, bile bile esir olurlar. Bir parıltının peşinden gideriz ve birden karanlığa dönüşür her şey. Kaybolur, yok olur ve uzaklaşır herkes. Gözlerden, kalplerden ve tüm benliğimizden.
Bazen unutmak istiyorum, tüm hayatımı. Yorganı üstüme çeker gibi kapatmak istiyorum dünyamı. İzin vermezler yine. Kime ne? Herkes kendine. Denemekten yoruldum, sevmekten. Güneşin yüzüme vurması işe yaramadığını fark ettim. Her şeyin yavaş yavaş koptuğuna şahit oluyorum, sadece ben değilim. Boş olduğumuzda kalbimiz, nasıl üşüdüğünü biliyorum. Ufak titreme ve soğuk bir terleme gibi, durmayan sızı bedenimizin derinliklerinde.
Fazla geliyor, uyum sağlayamıyorum. Varlığım kurumuş, ne kadar da farklı diğerlerinden. Taze değilmiş gibi. İnkar ediyor kendini, tazeyim diyor ve sahte davranıyor. Bir gerçek var ortada, ait değilim hiçte düşünmedim. Düşünmeli miyim?
Arkada gibiyim, geride kalmışım. Güçsüzüm. Ağırdan gidiyor hayat, kaldıramıyorum. Sadece dayanmaya çalışıyorum. Sessizce, boş hayatımı yaşıyorum. İzin verirler mi? Bilmiyorum…
-
Sayısız günlerim, hüzünlü gecelerim, intihara meyilli duygularımla yaşamak her ne kadar zor olsa da, yaşadım. İlk enkazım değildi. Bir ilk değildi. Daha öncede dağılmıştım dört bir yana. Şimdi umutlarım hiç filizlenmemek üzere yakılmıştı ruhumda. kaç sene geçti? Kim kapattı şu sokak lambasını? Yaralarım neden hâlâ kanıyor? Nerede benim evim? Sorularım cevapsız, yarattıklarım kansızdı. Kurgular, yalanlar, oyunlar. Senin şafağında doğdum ben. Ruhum solgunlaştı teninde. Bu yüzden artık nefes alamıyordu gerçekler.
-
Seni hiç yazmayanları silmek için tükettiğin parmaklarına bak. Vefanın vedadan geçmediği o Allahsızlıklara, kucağına bırakılan, kanıtlamaya mecalinin kalmadığı enkaza, seni seninle kıranlara, seni sana kırdıranlara, utançtan beti benzi atan soluk tenine, yanık bağrına, kısık sesine, hiçbir şey olmamış gibi, senin cayır cayır yandığın o sokaktan buz gibi yürüyüp geçenlere bak. Ulan, ellerinin savaş artığına bak. Kaldır şimdi başını. Unutma kızım. Öl ama unutma.
-
Yıllardır ezilen, şarap olmadan yıllanmış bir üzüm gibiyim en morundan. Adı konmayan bir hüzün ne kadar ederse geçmemiş kayıtlarda, o kadar hüzünlüyüm. Hiç su içmediysen, içtiğinin su olup olmadığını nereden bilebilirsin, bilemezsin, içersin ama. Hiç bilmedinse sevmek ne, seversin de sevmek mi bilemezsin. İşte ben biraz ilkokulda yakasına takılan kurdeleyi gösterecek kimsesi olmayan bir çocuk kadar ağrılıyım. Kimliksiz bir piç kadar sancılıyım ve kanıtlayamıyorum hiçbir felsefeyle varlığımı. Yani kendimi bilemiyorum ama seni ölüm gibi, kan gibi damarlarımda; ezbere akıtıyorum.
Liked by:
Sidelya
Melek
Özgë
kamelya
Dilara Taşdelen
⭐ ΣŁIF ⭐
Balın
berke saygıner
Efs.
Alpahan
-
...
-
Bilmiyorum diyorum, bilmiyorum. kim olduğumu, kim olmak istediğimi bilmiyorum. Bazen çok seviyorum, bazen sevemiyorum. Bazen tepkilerim aşırıya kaçıyor, bazen tepki veremiyorum. “Bunu seviyor musun?” sorusuna evet mi desem, yoksa hayır mı diye düşünüyorum. Bak yazıyorum şuraya. Ben bir gün herkesten gideceğim, hoş gidecek bir herkesim yok. Fakat yinede gideceğim, insanların beni yargılamayı bıraktıkları, sorular sormadıkları, adımı dahi bilmedikleri bir yere gideceğim. Kim olduğumu önemsemedikleri bir yerde kaybolacağım. Bazen kendimi kestiremiyorum, ne yaşadığımı çoğu zaman hatırlamıyorum. İstemiyorum, hiçbir şey istemiyorum şu hayattan. Ben sadece kaç karakteri içime sığdırdığımı bilmiyorum.
-
İnsan en az üç kişidir. Kendisi, olmak istediği kişi ve aradaki farkta yaşayan üçüncüsü. En sahicisi de bu üçüncüdür. Olmak istediğin kişiden kendini çıkardığında, aradaki farkta yaşayan kişidir en çok sana benzeyen. Ne kendin kadar huzursuz ne de olmak istediğin kişi kadar hayalidir o. Yine bu yüzden iki insanın birbirine âşık olması en az altı kişi arasında geçen bir hadisedir. Hangi kişiliğinin hangi kişiliğe, hangi parçanın hangi parçaya özlem duyduğunu çözemediğinde, içmeyi unuttuğun sigara parmaklarını yakana kadar karşı duvara bakarsın. -geceninensiyahi
Liked by:
Yağmur
berke saygıner
Özgë
⭐ ΣŁIF ⭐
Efs.
Hatice Kübra
andrea
z.
