sen hiç iyi değilsin lan içini dök biraz
Hayata küsmenin ne olduğunu yeni yeni tecrübe ediyorum. Karpuzdan tat alamamanın, yağmurda hislenememenin ve sadece ağlama isteğinin ne olduğunu. Her normal insan kadar yaşadığımı düşündüm de herkesin kendi acısı bire bin veriyor. Diyorum sal yedinci kattan aşağı kendini. Sonra diyorum belki düzelir. Sonra geçen sene konuştuğum bir arkadaşım “her şey güzel olacak, arkana baktığında güleceksin” demişti hala aynıyım. Bu birazda ergenlik, kabul ama nasıl yandığımı bir bilseniz var ya. Nasıl canımın acıyıp, içimin paramparça olduğunu. Sadece sigara dumanıyla kendimi birleştiğimi. Kimseye anlatamadığım şeyleri keşke bilseniz. Dünyanın bu boktanlığını nasıl kafaya taktığımı. Ailemle nasıl çetin savaşlara girdiğimi. Kendimle nasıl vuruştuğumu. Sevdiğimin, en sevdiğimin bile kalbini kırdığımı. Onun da problemleri var, o hala benim miladım ama onun canı sıkkınken benim canım iki kat sıkkın. Şu öyle bir derde düştü ki aklıma geldikçe benim içim kan ağlıyor. Ama ona destek verememek bana iki kat daha kan ağlatıyor. Böyle diyorum artık dünya. Keşke bir araba çarpsa bana ve kafamı sertçe yere vursam. Hala anlatamayıp, boş kelimeler etrafında döndüğüme adım kadar eminim. Ben. Ben diyorum. Allah, beni kahretmesin, bana dirayet versin. Tutunamayıp, götüme giren her dal için bana neyse kendime ah etmek istemiyorum. İnsanların yeterince ahını aldım.
