Nie, nie, nie ma ideałów. Mogę opisać wymarzoną dla siebie osobę. Po pierwsze musi być zadbany, lubię jak facet używa perfum, ubiera się schludnie. Powinien mieć poczucie humoru, być spontaniczny. Witać mnie i żegnać każdego dnia z uśmiechem. Nie może wstydzić się swojej dziewczyny; powinien chwalić się swoim szczęściem całemu światu. Rozumieć mnie i szanować. Rozczytywać z moich oczu, kiedy płakałam, kiedy coś jest nie tak, a kiedy jest cudownie. Uszczęśliwiać mnie jak tylko potrafi. Dbać o swoje oczko w głowie jak o własny tyłek. Muszę czuć się bezpieczna, najbezpieczniej na świecie! Wiedzieć, co jest dla mnie dobre, kiedy ja sama się gubię. Musi umieć przytulać i całować po szyjce. Być odpowiedzialny, troskliwy i opiekuńczy. Ale lubię, jak czasem pokazuje coś z zimnego drania - kiedy trzeba. Bronić mnie przed wszystkim i wszystkimi. Najważniejsze, żeby dotrzymywał obietnic i jego słowa nie były puste. Chciałabym móc zaufać takiej osobie, być pewna jego wierności i miłości. Chcę, żeby czytał z moich oczu. Wiedział, kiedy płakałam, kiedy jest mi źle, a kiedy cudownie. Rozumiał każde moje słowo i rozumiał, gdy nic nie mówię. I wiem, że jest ktoś taki. Przeznaczony właśnie mnie. Ale zazwyczaj życie wybiera sobie niewłaściwy czas albo miejsce.