Polly

14 kwietnia 1983, mam 20 lat. Wybieram się do Stanów, ja, moja gitara i brązowa walizka. Zmierzamy do San Francisco. Jest pora śniadaniowa, słońce próbuje przebić się przez chmury. Idę do nowego mieszkania. Wchodzę. Po prawej tronie widzę jasną kuchnię, przed sobą schody pnące w górę. Cały dom jest biały, przyozdobiony w obrazy barokowe i plakaty zespołów. Zespołów, które właśnie kierują się na szczyt. W salon połączonym z jadalnią znajduje się ogromna kanapa, telewizor, 2 wzmacniacze i Fender z lat 50. Stół, przy którym spożywać będę jedzenie, zajęty jest już pudełkami z pizzą i paroma napojami. Po podróży jestem głodna, jednak najpierw idę na górę. Dużo tam roślin doniczkowych, a ściany są całe w plakatach promocyjnych koncerty, już nawet nie widać białej farby. Łazienka na lewo. Ładna. Z drugiej strony przesuwne drzwi do pracowni. Fender Stratocaster ’63, Jackson Randy Rhoads Custom, Gibson CS - 356, Gibson Les Paul Bigsby, Gibson Les Paul Standard - cherry burst, parę wzmacniaczy, efektów, kolekcja kostek do gry i mój ulubiony Gibson Les Paul Custom - black. Wychodzę, czuję się jak w raju, siadam na moim ogromnym łóżku. Patrzę, a na szafce coś leży. No tak, to bilet na jutrzejszy koncert Metalliki. Nie mogę się doczekać aby znowu ich zobaczyć. Ciekawa jestem wrażeń Kirka, w końcu to jego pierwszy występ z Jamesem, Larsem i Cliffem.

View more