Dönüp seni hala seviyorum diye bağırmak gelir içinizden. Dönemezsiniz.
Göremedikçe bağlanır, uzaklaştıkça yakınlaşırsınız. Ve anlarsınız ki çaresiz bi aşktır bu.
Ne onunla olur, ne de onsuz. Hem kollarında ölmek, kucağına gömülmek arzusu,
Hem de 'ne olacak sonunda' kuşkusu. İşte bu kuşku yer bitirir insanı.
Aramak istersiniz arayamazsınız, görmek istersiniz göremezsiniz.
Bazen ona öyle çok ihtiyacınız olur ki, bırakın ona sarılmayı, nefes dahi alamazsınız.
En zoruda ne olur bilir misiniz ?
Sevip, özleyip, görmek isteyip söyleyemezsiniz ya.. İşte bu insanı öldürür.
Yutkunmayı, nefes almayı unutturur insana. Aynada sadece onu görürsünüz.
Saatlerce ağlamayı hiçe sayarsınız. Yalnızlığı daha az hissetmek için uyursunuz.
Radyoda çalan her şarkıya lanet okursunuz. Çünkü her şarkı, her söz onu hatırlatır size.
Yakarsınız sigaranızı, çekersiniz dumanını ciğerlerinize işleyene kadar.
Fayda etmez. Yemeden içmeden kesilirsiniz.
Etrafınızdakiler 'nasılsın' diye sorduğunda siz derin bi nefes alır 'iyiyim' dersiniz.
Söylemek isteyip söylemezsiniz. Bidaha böyle sevemeyecek olmayı anlarsınız.
Bi yandan kendinizle gurur duyarsınız, 'aşkın da, yalnızlığın da hakkını veriyorum' dersiniz.
Ama gece olupta başınızı yastığa gömdüğünüzde hem çok sever hem vazgeçmek zorunda olduğunuzu bilirsiniz ya.

---

"İşte ben, oralarda sürünüp gidiyorum