die-killer-death

Wstać po tych trzech umownych godzinach snu z uśmiechem na twarzy, pomimo okropnego bólu brzucha i tego, jak się wygląda. Wrócić po zajęciach, gdzie spędziło się kolejne przyjemne godziny w przyjemnym gronie. Wyjść gdzieś, zjeść coś, zobaczyć się z kimś. Pośmiać, zapalić. Coś-jakoś-po coś, wypełnić sobie dzień, żeby w tym swoim własnym dniu uczestniczyć i czuć, że się jest. I by inni też czuli tę obecność. Żeby być i mieć, brać i rozdawać. I nawet jeśli wszystko wali się na głowie, powiedzieć sobie, że da się radę, że nie takie rzeczy się w życiu przechodziło. Że się umie i się potrafi, jeśli tylko się chce. Że znalezienie motywacji to tylko kwestia chwili. Że, że, że. Czuć wsparcie przyjaciół, mieć świadomość że nigdy nie zostanie się samotnym. Czuć wewnętrzne ciepło, czuć swobodę w każdym ruchu, nie tylko fizycznie. Wiedzieć, ile się znaczy dla innych i samych siebie. Mieć pewność w swoją siłę dziś, jutro i każdego kolejnego dnia.
A potem runąć pod ścianę w pokoju i zwyczajnie zacząć płakać. To.. to już trzeba być mną.

View more

Czy tylko mnie denerwuje dwojakość w ludziach?
Siedziałam dziś w tramwaju, podczas podróży do domu wsiadło sporo ludzi, przez co nie było wolnych miejsc. Przy drzwiach dostrzegłam rozmawiające ze sobą kobiety w średnim wieku, które żaliły się jaka to młodzież w dzisiejszych czasach jest niewychowana, że nie umieją zachować się wobec starszych z szacunkiem. Na przystanku jedna z kobiet wysiadła. Gdyby nie to, że zaczęłam się wtedy przysłuchiwać, ustąpiłabym miejsca tej drugiej, jednak wyprzedził mnie chłopak który siedział bliżej. Wstał, grzecznie wskazał na miejsce, po czym spotkał się ze spojrzeniem "z góry" i tekstem: nie, dziękuję. Jakby brzydziła się siąść, jakby robiono jej łaskę. Kiedy poprosił ponownie, kobieta ozięble rzuciła kolejne "nie" i odeszła kilka kroków. Zmieszany chłopak sam nie usiadł już do końca swojej trasy.
Powiedzcie, co jest z nami wszystkimi nie tak?
Chyba nigdy czegoś takiego nie zrozumiem.

View more