Moim zdaniem postępujemy źle. Uważam tak ponieważ, ta nieuleczalnie chora osoba też chciałaby być tacy jak my, jak zwykli ludzie, chodzący do szkoły, którzy się uczą i którzy mają marzenia. Myślę, że marzeniem chorej nieuleczalnej osoby jest normalne życie i funkcjonowanie, myślę że marzeniem tej osoby jest też bycie wśród innych ludzi niż siedzenie całymi dniami i nocami, godzinami i latami w szpitalu i to w dodatku jeszcze samotnie. Moim zdaniem powinniśmy pocieszać taką osobę, że wszystko będzie dobrze, żeby osoba nabrała nadziei i się nie poddawała. Powinniśmy się modlić za nią, żeby wszystko się udało, odwiedzać ją w szpitalu lub w domu, albo zrobić taką niespodziankę, że chociaż raz ta osoba mogłaby wyjść z domu i znaleźć się w śród innych dzieci albo ludzi. <3