Aşk ?
Sevipte kavuşamamak. Kavuşupta vazgeçmek zorunda kalmak. Uzaktan sevmek asla yakın olamamak. Resmine bakıp aptalca bir gülümsemeye maruz kalmak. Yeni sevgili edinince kıskancından çıldırmak ama sırf mutlu olmuş diye zarar vermeye kıyamamak. Konuşmaya can atıp yanına gidince saçmalayıp susmak. Sana baktığında sevinçten uçup gerçekleşmeyecek düşüncelere dalmak. Her gece onu düşünmekten uyuyamamak ve uyanamadığın için annenden azar işitmek. Derslerde dalıp onu düşününce bir o kadar da hocalardan azar işitmek. O ağlayınca gününün berbat geçmesi sonucu agresif tavırlarla ortalığa nefret saçmak. O mutlu olunca sevinçten çıldırmak, üzülünce kahrolmak. Onun hakkında herşeyi bilmek ancak bunu kimseye ifade edememek. Onu benden daha az tanıyan ve seven kızlara bırakmak zorunda kalmak. Hayattaki şu tüm orosbular yüzünden ben mutlu olamıyorum. Ben sevilmiyorum. Çünkü bu hayatta sevilince kendinin hiç olduğunu unutanlar var. Sevmeyi beceremeyenler var. Etrafındakileri farkedemeyenler var. Umut verip terkedenler var. Seninim, benimsin dedikten sonra aynı kelimeleri başka kızlara söyleyebilme cesaretinde bulunanlar var. Aldatmak suç değilmiş. Herkes 2. şansı hak edermiş. Yalan. Artık aşka inancım kalmadı. Sevdim, aldatıldım. Sevdiğim için 2. şansı verdim. İşe yaramadı. Bundan sonra birdaha sevmemeye yemin içtim. Unutamadım. Vazgeçemedim. Hep kendimi suçladım. Hep kendimden nefret ettim. Hep kendimi ezdim. Mutlu olmak benimde hakkımdı. Ama olamadım.
