Hani insan bazen ne ileri ne geri, tek bir adım atamaz ya. Birini yanında tutmayı bilemez, ama onun yokluğunu da istemez. Kaybetmeyi göze alamaz, kazanmak için de mücadele etmez. Bağlanmaya cesaret edemez, ama azat da etmez O'nu. Ne sevilmekten vazgeçer, ne sevmeyi bilir. Hani sonra çok zaman geçer savrulurlar ya, o zaman dökülür dudaklardan itiraf edercesine; Ne gözümü alabildim, ne de göze alabildim…
Oluruna bırakmayı öğrenmek lazım bazen, detaylı düşünmemek, çaba sarf etmemek. Çünkü en güzel şeyler olacağı varsa aniden oluyor. Kurcalamak noksan aramaktır, kafa karıştırır. Oluruna bırakmak düşündürmez, anı yaşarsın. Ve tüm güzel şeyler kendini aniden belli eder, oluverir.
Acılar değişmeyecek Bence ağlamayı kes, gözyaşın yetişmeyecek Nemli bulutlarına kar tanesi ekle Beklemeyi bırak artık yaralar değişmeyecek Acılar değişmeyecek Bence ümitlenmeyi kes gözyaşın yetişmeyecek Nemli bulutlarına ağlamayı da öğret Umutlanmayı kes, yaralar değişmeyecek