Martyna

Balam sie tego kiedys, gdy ktos nieodpowiedni "sprawowal nade mna wladze". Chociaz byl dla mnie wazny, to nie czulam sie przy nim... Normalnie i bezpiecznie. W kazdej kwestii i w kazdym "moim" wyborze to on mial ostanie, jak i pierwsze slowo. Dopiero, gdy zerwalam z tym kims kontakt, dzieki wsparciu rodziny znow wyszlam na prosta i zaczelam prawie normalnie zyc.
To jest chyba najgorsze co moze byc, pozwolic komus decydowac o sobie, nie mogac w to wtracic nawet slowa. Uczucie bezsilnosci i bezradnosci zabieraly mi tak naprawde radosc a zamiast czuc sie szczesliwa, czulam sie zastraszona i osaczona z kazdej strony.
Kiedys bylam w stanie oddac wszystko drugiemu czlowiekowi, nie martwiac sie o to, ze wykorzysta to przeciwko mnie. Teraz juz tak nie potrafie i stawiam sobie jak najwiecej granic, ktore mnie ochronia przed skrzywdzeniem.
To, co stalo sie wtedy, zmienilo mnie niesamowicie. Tak naprawde nic juz nie jest takie samo, jak za czasow gimnazjum, gdzie bylam po prostu chodzacym usmiechem, sama rozpoczynalam znajomosci, nie bylam az taka egoistka i nie balam sie ludzi. Teraz wszystkiego sie obawiam. Niestety przeszkadza to w normalnym zyciu i podejmowaniu samodzielnych decyzji.
Smieszne jest to, jak zaslepienie potrafi zniszczyc psychike czlowieka. Trwasz w czyms, nad czym myslisz, ze panujesz. Wmawiasz sobie, ze jestes silny, ze wytrwasz WSZYSTKO, bo ktos jest dla Ciebie wazny i nawet to, ze niszczysz siebie nie zatrzyma Cie w postanowieniu, ze mu pomozesz. Choc wplywa on na to, jak wygladasz, jak myslisz, jak zyjesz... Pozwalasz mu na to, bo go to uszczesliwia i nie zostawia Ci innego wyboru.
Po prostu plakac mi sie chce, jak pomysle ile stracilam bedac z kims, kto po prostu zrujnowal mi zycie. Po tym wszystkim gubiac sie w tym, co mysle i co czuje, popelnialam wiele bledow, ktorych niestety juz nie cofne. Na szczescie od kilku miesiecy wszystko sie stabilizuje. Czuje, ze normalnie dorastam i powracam bardzo powoli do "starej Martyny", jakkolwiek to brzmi.
Nie chcialabym nigdy przenigdy wiecej przezywac czegos takiego. Boli mnie to, ze wyczuwajac w kims teraz cos dziwnego, co nie jest zle w sumie, usuwam sie jak najpredzej z jego zycia. Wrecz uciekam, bo boje sie, ze wszystko to, co bylo kiedys, sie powtorzy. Nie chcialabym znow zawalic wszystkiego dla kogos, kto wykorzystuje mnie tylko do tego, by to mu zylo sie lepiej, tak naprawde zniewalajac mnie i traktujac jak psa. Ba! Psa traktujac lepiej niz mnie.
Czuje sie okropnie pamietajac to wszystko i wiedzac, ze to dzialo sie naprawde.

View more