Tudorowie to chyba najciekawsza angielska dynastia. Co król/królowa to inna historia, niemniej interesująca od poprzedniej.
Tudorowie mają korzenie francusko - angielskie. Francuskie od strony babki Katarzyny Walezjuszki, która wdała się w romans z jednym walijskich szlachciców. Oczywiście małżeństwo później zostało zawarte, gwoli ścisłości. Jeden z synów z tego związku był ojcem Henryka VII, ten sam który obalił Ryszarda Yorka w wojnie Dwóch Róż. Nazwa konfliktu zaczerpnięta została od herbu Yorków i Lancasterów ( z którymi Tudorowie byli spokrewnieni ).
Sam Henryk był wybitnym władcą - odbudował gospodarkę, pozbył się pretendentów, załatwił Anglii świetne sojusze. Mi zaimponował jego honor, bo dotrzymał obietnicy poślubienia Elżbiety York, siostrzenicy rywala, która była oficjalnie uznawana za nieślubne dziecko. Pod koniec życia lekko zaczął świrować, na co zapewne przyczyniła się śmierć syna oraz żony.
Po nim na tron wstąpił Henryk VIII. Tu się zaczyna prawdziwa telenowela: zmiana religii, ścinanie żon niczym zboże w czasie żniw, wątek miłosny.
Edward, syn Henryka VIII, nigdy nie rządził samodzielnie, bo był dzieckiem. Ponadto zmarł w wieku nastoletnim w niewyjaśnionych okolicznościach.
Joanna Grey (jej matka była siostrą Henryka VIII) rządziła zaledwie dziewięć dni. Nie została koronowana, bo uprzedziła ją Maria Krwawa. Została ścięta, bo nie chciała nawrócić się na katolicyzm.
W przypadku Marii I jest epizod platonicznej miłości, fanatyzmu religijnego, ciężkiej choroby.
Po niej na tron wstąpił ostatni Tudor - Elżbieta I. Kobieta jakby z nieswojej epoki, emancypantka. Posprzątała cały syf, który narobili jej poprzednicy sprawiając, że Anglia stała się mocarstwem. Oprócz tego w jej życiorysie pojawiła się wielka miłość, wykańczający pracoholizm, mały konflikt dyplomatyczny z Polakami.
Tudorów męczyły choroby weneryczne, spowodowane bujnym życiem seksualnym królów.
Nie wiadomo, czy dynastia przetrwała w nieślubnej linii, tak jak miało to miejsce u Lancasterów. Żeby to sprawdzić, trzeba mocno poszperać w angielskich źródłach.

View more

Wydaje mi się, że zdecydowana większość postaci historycznych, które znamy lub chociaż kojarzymy nie miały szczęśliwego dzieciństwa. Mam na myśli szybkie mariaże, wybór między klasztorem a małżeństwem. Wojny. Presja społeczna na dzieciaki, które miały dziedziczyć po rodzicach. Choroby, głód, brak dostępu do powszechnej edukacji, osierocenie. W przypadku wielu dynastii panujących (w Polsce byli to Jagiellonowie, chociażby) maltretowanie dzieci dla zwykłej przyjemności.
Aczkolwiek mam wrażenie, że najsmutniejsze dzieciństwo mieli seryjni mordercy, szczególnie ci z okresu PRLu. Nie wiem, czy ktoś jest w stanie się ze mną zgodzić, że są to postaci historyczne, ale osobiście patrzę na nich, jak na osoby, które pomogły rozwinąć nauki kryminalistyczne. Paweł Tuchlin, Tadeusz Ensztajn czy Ed Kemper (grasował w Stanach) pochodzili z wręcz patologicznych rodzin. Później sami przyznawali, że gdyby inaczej ich wychowano, to byliby innymi ludźmi.
Tak więc według mnie, to seryjniacy mieli najsmutniejsze dzieciństwo, lecz wybrałam ich nie ze względu na sam fakt, że byli pechowcami w kwestiach rodzinnych ( bo to każdemu może się trafić i nie każdy jest mordercą), ale dlatego, iż nieszczęścia rodzinne przelali na niewinnych ludzi.

View more

Anarchia to opozycyjny ruch wobec kapitalizmu, co napisał Bob Black w książce "The Abolition of Work". Można więc podciągnąć anarchię pod jakąś doktrynę komunizmu, która nie ma władzy scentralizowanej.
Polacy i nasi wschodni sąsiedzi wciąż odczuwają skutki po takim ustroju politycznym, mimo że u nas była "władza demokratyczna" i wprowadzono do polityki tylko niektóre elementy filozofii Marksa.
Ciężko sobie wyobrazić, co by było gdybyśmy mieli tutaj pełną koncepcję marksizmu wymieszanego z ideologią anarchistów, które są przecież do siebie całkiem podobne. Osobiście wątpię, żeby było to cokolwiek dobrego, biorąc pod uwagę obecny stan innych państw, które były blisko zlikwidowania rządu. Poza tym nie wyobrażam sobie brak osób, które muszą pilnować jakiegoś tam porządku publicznego. "Państwo bez rządzących to nie państwo, a wojsko bez dowódców to nie wojsko".

View more

Gdzie jak gdzie, ale w Polsce takich przykładów mamy po sufit, bo w ogóle nie uczymy się na błędach.
Stronnictwa polityczne XX-sto lecia międzywojennego i obecne, to praktycznie lustrzane odbicie. Zarówno wtedy jak i dziś idee dzieliły społeczeństwo i prowadziły do ogólnych niezadowoleń.
Pragnę wszystkim przypomnieć, że Polska swoją potęgę zbudowała na tolerancji i szacunku. Kiedy tego zabrakło dziwnym trafem wszyscy chcieli nas podbić. Więc od państwa tolerancyjnego przeszliśmy do państwa, w którym nie mogłeś wychylić się przed szereg. Jednakże, w końcu, po tych wszystkich latach widzę światełko w Polakach, którzy zaczęli inaczej definiować hasła akceptacji i tolerancji, oczywiście w pozytywnym znaczeniu. I patrząc obiektywnie na ten kraj naprawdę się rozwinęliśmy intelektualnie przez ostatnią dekadę, a mówię to będąc świeżo po wycieczce w jednym z państw zachodu. Wierzę, że właśnie w tym przypadku historia się powtórzy i zakończy się na pozytywnym aspekcie tej krótkiej opowieści.

View more