Uğuldayan ve hep uğuldayan bir orman kadar üşüyorum şimdi yanlış rüzgarlar esiyor dallarımda yanlış ve zehirli çiçekler açıyor Kanımda kocaman gözleriyle bir çığlıkSu ve ses kadar beklediğim ne kaldı geride,bilmiyorum uzanıp uyumak istiyorum gölgeme ve sarınmak o kocaman gözlerin uğuldayan rüzgarlarınaBir acıyı yaşarım ben zehirden çiçekler üretirim kömür karası uçurum kadar bir yalnızlık yaratırım kendime,atlarım Anısı yoktur küçük rüzgarlarınYapraklarım yok artık kuşlarım yok büsbütün viran oldu dağlarım ezberimdeki türküler de savrulup gitti ömrümün karşılığı kalmadı sesimde sesimde yalnız ormanların gümbürtüsüYanlış.. daha baştan yanlış bir şiirdi bu, biliyorum ve belki ömrümüzün yakın geçmişi bu kadar doğruydu ancak, kimbilir Kalbim unut bu şiiri
Bir melekti kenetlenmiş ruhuyla çocuklara Bir duyguydu mücadele ederdi zorluklara Hep karşılıksız yaşardı aşkını temiz ruhuyla Melek sıfatıyla ün kazanmıştı tüm Dünya daKimi görse tebessümü bir borç bilirdi Herkesin hata ve kusurunu unutuverirdi Kalbi hep acı çekse de hiç belli edemezdi Tüm dostları ona melek sıfatını verirdiAşık olmuştu suçsuz yetim çocuklara Bir melek gibi yaklaşırdı suçsuzlara Sanki ders veriyordu bazı insanlara Arkadaş olurdu mendil satan çocuklaraNerede bir zulüm görse dayanamaz ağlardı Bir damla sevgi vermek için her şeyi yapardı Yaşamlarına apayrı bir güzellik katardı İşte bu yüzden onlar meleksiz yaşayamazdı HAYIRLI GECELER.